Geçmişinin acısıyla birlikte hep aynı yerde bekleyen kadın. Dağlarda, tek başına görev alan bu kadın artık Buğz timinin bir parçasıydı fakat herkesin düşündüğü gibi sadece bir asker değildi. Bu timde olmasının sebebi göreviydi ve o, görevi ne olursa olsun yapmaya yemin etmişti.

Moda tasarımına küçüklüğünden beri tutkuyla bağlı olan Derin, ne kadar çabalasa da bir türlü hayallerine ulaşamaz. Ne başvurduğu okullar kabul eder onu, ne de düzenlenen yarışmalar... Ama o, umudunu kaybetmez. Mahallesindeki insanların kıyafetlerini dikerek hem geçimini sağlar hem de içindeki hayali yaşatmaya devam eder. Bir gün, mahallenin sevilen "Ayten Abla" gelinliğini dikme sorumluluğunu üstlenir. Bu süreç tam dört ay sürer. Her ilmeğinde sabır, her dikişinde hayal vardır. Ancak Derin’in en yakın arkadaşları Aslı ve Berfu, onun içine kapanık bu hâlinden sıkılmıştır. Derin’in sürekli evde kalması, kendini modaya kaptırması onlara artık monoton gelmeye başlamıştır. Tam da bu sırada Aslı, sosyal medyada karşısına çıkan ve ses getiren bir moda tasarım yarışmasını keşfeder: "PalasLab Moda Tasarım Düellosu." Derin istemese de, Aslı ve Berfu onu bu yarışmaya zorla başvurur. Derin için bu yarışma, sadece bir sahne değil, yıllardır içinde büyüttüğü hayalin ilk büyük sınavıdır. Ancak her şey yarışmayla sınırlı kalmaz. Derin, yarışmanın sponsorlarından olan genç iş insanı Yaman Kardağ ile beklenmedik şekilde tanışır. Aralarında kavga başlar.Yaman’ın gelişiyle, Derin’in hayatında yepyeni bir sayfa açılır. Ama bu sayfa sadece başarılarla değil, zorluklar, seçimler ve kalp kırıklıklarıyla da doludur...

--- “Beni gömdüğünüz yerden çiçek açtım. Artık kök salmaya değil, yer sökmeye geldim.” Yedi yıl önce… Bir gece. Bir yalan. Ve bir kadının hayatını alt üst eden tek bir bakış: Yaman’ın sırtı. Sare o gece her şeyini kaybetti. Sevdiği adamı, ailesini, adını, onurunu… Hiç kimse ona inanmamıştı. Kasabanın gözbebeği Yaman’a inanmışlardı. “Kadın milletidir, duygusaldır, abartır,” demişlerdi. Sare susmuştu. Ama kalbi bağırmıştı yedi yıl boyunca. Ve şimdi, o kalbin sesi geri döndü. Sare artık sadece güzel bir kadın değil. Gücünü bilen, zekâsıyla oynayan, her adımını hesaplayan bir oyun kurucu. Ve sahne yine o lanet kasaba. Yaman? Eskiden Sare’nin yıkıldığı yerin tam ortasında şimdi koca bir imparatorluk kurmuş. Ama o, geçmişi unuttuğunu sanarken, Sare her adımını unutmadı. Çünkü bazen intikam, bir kadının yeniden doğuşudur. Ve en tehlikeli kadın, kaybedecek hiçbir şeyi kalmayan kadındır. Bu bir aşk hikâyesi değil. Bu, aşkın küllerinden doğmuş bir intikam masalı. Ve Sare bu masalın prensesi değil. Kraliçesi. ---

Kelebekler kendi kanatlarını göremezlerdi. Ne kadar güzel olduklarını sadece etrafındakiler izler, kendileri bundan mahrum kalarak, kabuğundan çıkmaya çalışırdı. Ayrıcalıklı çizgilerle, hayat bulan güzelliklerinden ölene kadar haberleri olmazdı. İrdeleyerek çekip aldığında ayrıcalık çizgi; İzel`di. İzel Hera Özün. Kısır bir döngü. Bir isim uğruna, ülkede sarsıcı etkiler yaratan krallık, kısır döngüye dahil olursa... 🦢 Yaman ve İzel Hera, ülkenin en prestijli lisesi olan BRIANNA LİSESİ`nde eğitim görmekte olan iki genç. Birisi sırılsıklam aşık oluşu ile kendi bedeninin farkında olmazken, birisi bir uğurda tekrar tekrar ölmeyi göze aldı. Ya bu iki genç, sonunda varisleri olduğu krallık ile yüz göz olursa? "BENİ SUÇLAMAYIN!" Karanlığa aydınlığa çeviren yazı... Ve kırmızı düğmeye basılmış, teori hayata geçmişti.

Karadeniz, her zaman olduğu gibi sert rüzgarlar ile dalgalanıyordu. Burası için herkes imkansızların memleketi derdi. İmkanlar, imkansıza dönüşürdü burada. Sevdalılar kavuşamaz, dostluklar yarım kalırdı. Karadeniz, sadece mücadele edenleri yazardı. Rüzgâr, sert esip geçmişleri savursa da bazı hikâyeler kıyıya vururdu yine de. Gökyüzü griye çalarken, denizin hırçın dalgaları kayalıkları döverken, birileri hep beklerdi. Bir yareni, bir haberi, belki de hiç gelmeyecek olanı... Karadeniz`in sözü ağırdır, duyanı değiştirir.

çocuklar kurban , aileler ise cellat olur. O gün kader cellatlar ile iki kurban seçti , ilk kurban bekledi...Sadece yenilgiyi bekledi diğeri ise kaçtı hiç olmadığı kadar hızlı, hiç olamadığı kadar azimle kilometrelerce kaçtı... Bekleyen öldü kaçan ise cellatlarla kaplı bir konakta yaşamak zorunda kaldı. Cellatlar yenileni yediği gibi kaçana da ızdırap çektirebilmek için haince planlar yaptı bu kurbanın kalan iki ihtimali vardı ya kaçacak yada teslim olacaktı .

“Bir sürgün bana bir ömür katacak deselerdi sürgün değil şenlik diye gelirdim ben Mahi.”

Gittikleri görevde esir alınan Yaman Timi. Onları kurtarmaya giden Yiğit Timi. Esin Erva Çakır, verdiği iki şehit`in intikamını almaya yemin eder. Yaman Timi dağıldığında, Yaman timinin komutanı Göktuğ, Esin Erva ve kalan diğer askeri Yiğit Timi`ne alır. "Söylesene yiğitlerin komutanı? Kendi timi`ni bile koruyamayan birini niye aldın timine?" "Kendi Timi için canını ortaya atacak bir askere ihtiyacım vardı Mehlika." "İyi bir asker bile değilim yiğitlerin komutanı." "Tanıdığım en iyi kadın askersin Mehlika." Gözlerindeki ifade gerçekten ciddi olduğunu anlatıyordu.

Sevdanın da böylesiydi işte. Kim bilebilirdi ki yan komuşuma aşık olacağımı? Hayat gerçekten de süprizlerle doluydu. Gece saat 1 sularında kendi kendine gitar çalan Aksel`in telefonunun ekranına bir bildiri düşer. 0543*******:``İstek parça çalıyor musun?`` Ve her şey bir mesaj ile başlar. Keyifli okumalar dilerim...

İnci~Yaman`ın hikayesi `Beynimin içindeki ses bana doğruyu söyledi o adamdan uzak durmalıydım ama dinlemedim çünkü ben deli değildim keşke deli olsaydım` -Fikir beğenildiği için yazmaya karar verdim umarım beğenirsiniz- İyi okumalar♡♡ Başlama tarihi [14.09.2024] Bitiş tarihi

Bu şirret bir kızın ve ukala bir çocuğun hikayesidir. İyi okumalar dilerim...🤍⭐

Bu kadar yakınımda olması ikimiz içinde hiç adil değildi. Biz bir cehennemin içindeydik belki. O bakışlarını benden hiç çekmedi. Göz bebekleri , göz bebeklerime mühürlenmişti. Aşina olduğum o sözler mırıldandı sakince. Yavaş yavaş döküldü dilinden... "Ten beyaz, saç kızıl güller"dediğinde eller yanaklarıma gitti.elinin dışıyla yüzümü okşuyordu. "Kahkahasında bülbüller"deyip dudaklarıma dokundu. Parmaklarını dudağımın üzerinde hissetmemle vücudum alev aldı. "Kirpiği kap kara tüller"gözlerime çıktı tekrar gözleri. Mırıldanmaya devam etti. "Ben o afete vuruldum." "Göz değil nakış mübarek Bende ki aşk değil ibadet Elleri sevdi nihayet Ben ebedi saadetten kovuldum" Şarkıyı hafif tonda yavaş yavaş söylüyordu. Yüzümün her milimini ezberlercesine baktı. "Gölgemi aldım yanıma Vurdum hasretin yoluna Benzedim bahtsız Mecnun`a Yüce Mevlaya sığındım." Sesinin bu kadar güzel olduğunu bilmiyordum. İlaç gibiydi resmen. Kısık sesle mırıldanması böyleyse , böylesine içimi yakıyorsa , küş ediyorsa bedenimi. Gerçekten söylese ne yapardım. Elleri saçlarıma gitti. Bir tutam saçımı iki parmağının arasına aldı. Bakışları yüzümü asla terk etmedi. O anın büyüsüyle gözlerimi kapadım. " Seyret perişan halimi, Bende akşam olmakta Dostlar seyrelmiş, Beyhude lafla vakit dolmakta Avare oldum serseri oldum, Terki diyarda zalim Senin allahın yok mu? Yarin gözü yüksekte, Benim bir kuru aşkım var Düşmanlarım nispette be hey kara vicdanlı yar Yağdı saçlarıma genç yaşımda, Lapa lapa kar Zalim senin allahın yok`` Şarkıyı bitirdiğinde sımsıkı yumduğum gözlerimi açtım. Karşımda beklentiyle bana bakan adama baktım. Her şeyi unutturabilecek gibi bakıyordu. Peki onca şeyden sonra bu mümkün müydü?