Bazen en sessiz görünen yerler, çok şey anlatır. Okyanus gibi... Dalgaların sessizliği, aslında boğulmuş çığlıkların yankısıdır. Derinlerinde biriken gözyaşlarını kimse görmez, ama her fırtına, susturulmuş acıların isyanıdır. Sessizlik bazen huzur değil, sadece kimsenin duymadığı bir çığlığın adıdır. Ben hep sessiz çığlıklarımın içinde boğuldum, öldüm. Kimse fark etmedi çığlıklarımı. Çünkü sessizdi, ölüm sessizliği vardı çığlıklarımda. Kimse bilmese de okyanuslarında bir sonu vardı, çok acımasız bir son. Sonsuz gibi görünürdüler, ama her dalgaları bir vedadır. Armin, her zaman kaçmıştı. Veda bile etmemişti, korkaktı. Armin için vedalar ölümdü, kaçmak ise emare. Emareleri severdi, çünkü hayatı emarelerden oluşurdu. Sevmediği tek şey; inkisarlardı. İnkisarlar ile büyümüş, kimse onu duymamıştı. Çünkü konuşmasına izin vermemiştiler. Sustu, Armin. Hep sustu... "Annen abini çok seviyordu, bunları demesi normal, konuşma Armin. Evlat acısı normal bir şey değil, anla onu Armin. Annen haklı, anneni anlamıyorsun, söyledikleri doğru Armin. Bir gün herkes gidecek, öğren Armin. Herkes senden nefret ediyor, kabullen Armin. Bugüne kadar kimse seni anlamadı, anlamayacaklarda, git Armin." "Hep sustun, söyle, değdi mi Armin?" Kafamı iki yana salladım. Kendi hıçkırıklarımda boğuluyordum. "Değmedi..." *ੈ✩‧₊˚༺♞༻*ੈ✩‧₊˚ "Canım..." Dediğimde sanki biraz daha canı acıdı. Yüzümü avuçlarının arasına alıp alnını alnıma yasladı. Gücüm kalmamış gibiydi. "Git." Diye fısıldadığımda kafasını iki yana salladı. "Git, lütfen." Dişlerini sıkıyordu, biliyordum, zordu. Ama gitmeliydi. "Gitmeyeceğim. Burada yanında kalacağım, Marsel." Hiddetle kafamı iki yana sallayınca kendine çekip sıkıca sarıldı. Ama ben sarılmadan aksine onu ittim... ve uçurumun tam ucuna doğru yürüdüm. "Yapma lan, yapma bunu bana!" "Duha, ben ve sen..." Kafamı iki yana salladım. "Olamayız, bunu iyi biliyorsun. Ben öleceğim, sen yaşayacaksın. Hayatı sana zehir edemem." Gözleri bir kuyu gibi derindi. Ve ben o kuyuya baktıkça ölmek istiyordum. "Armin," Yine adımı sadece ölümün eşiğindeyken söylüyordu. Ne zaman kendimi öldürmeye kalksam, onun için Armin oluyordum. "Adımı ölümle kirletiyorsun yine, yapma..." Konuşmasına izin vermedim. Uçurumun kenarına yaklaştıkça o da bana yaklaşıyordu. "Bu sefer yapma, söz; adını ölümle kirletmeyeceğim." Burukça gülümsedim. Kendimi geriye doğru bıraktım. Son duyduğum şey, Duha`nın acı haykırışıydı. Biz böyleydik, sürekli birbirini yaralayan iki kişi... Bu sonu ben yazmıştım. Bizi ise o bitirmişti...

"Eğer birinin gözyaşları kalbinize akıyorsa ondan gidemezsiniz..."     "Zemheriydi onun adı. Kaderimize yazılan yolun bekçisi... Bizi zorlu sınavlardan geçiren bazen savurup atan bazen de birbirimize kenetleyen zemheriydi..." Her seçim bir vazgeçiş değil miydi zaten? Her yol ayrımı bir son, Her yol ayrımı yeni bir yön değil miydi? Bizim seçimlerimizdi yol ayrımlarımız. Seçim yaptık. Kazandık sandık ama aslında kaybettik. En çok da kendimizi... *** Sevdiğiniz ölseydi siz yaşar mıydınız? Gavina, yaşarken ölmeyi seçti. Kaybettiği sadece sevdiği değildi. onunla birlikte kendini de kaybetti. Bir yol ayrımında buldu onu Toprak. Her şeye rağmen vazgeçmesin istedi. Nerden bilebilirdi ki onun için her şeyden vazgeçeceğini... Bir yol ayrımında tanıdı onu. Yıllar sonra buldu o kokuyu. Yağmur sonrasındaki toprak kokusu gibi... *** Bazen bir insanı bulmak, kendini kaybetmeyi göze almaktır… Toprak kokusu gibi siner yüreğe... Derin, sarsıcı ve suskun… Bazı izler silinmez, bazı aşklar anlatılmaz sadece yaşanır, sessizce. ©Tüm Haklar: Gavina TOMRİS © Tüm Hakları Saklıdır. Şiirler Şahsıma aittir. İlk yayın tarihi: Ocak 2023 Düzenlenme tarihi: Mayıs 2025 Bu kitap: Vaveyla`da ve Wattpad`de yayınlanmaktadır. Tam kapak hali ve karakter kartları için Pinterest: gavolina_ Instagram: gavolina_

Çocukluklarında yaşadıkları gizemli bir olayın ardından birbirinden kopamayan sekiz arkadaş. İçlerinden birinin başına gelen sarsıcı olay, tüm dengeleri altüst eder. Diğerleri ise olayın ardında kalan karanlığı çözmek için geçmişle, sırlarla ve kendi korkularıyla yüzleşmek zorunda kalır.

"Benim güzel Roza’m!" Tek kaşımı kaldırarak ona baktım. Ne istediğini bilmekten öte, emin gibiydim. Başını omzuna doğru eğip dişlerini göstererek sırıttığında nefes alışlarım hızlandı ve bu etrafımda dönen gri dumanların çoğalmasına, daha hızlı dönmesine sebep oldu. “Zamanı geldi mi?” dedim. Koyu renk gözlerinde parlayan ateşinin kıvılcımlarını gördüm. Bu beni korkutmadı. Aksine kalbimi daha da hızlandırdı. “Geldi.” dedi. Tek bir kelime çıktı dudaklarından. Benim hayatımı tamamen değiştireceğini bilmiyordum. Tüm Lirik’i ayakları altına alan odasının küçük camına yaklaştım. Karanlıkta kalan bedenim, camdan vuran ışıkla aydınlanırken gözlerim kısıldı. Bulutların arkasına saklanmış güneş o an gözümü alacak kadar parlak değildi ancak o günleri de görecektim. “Hazır mısın?” diye soran sesi odasında yankılandı. Lirik`in siyah bölgelerle dolu meydanına bakarken gri gözlerim hiç olmadığı kadar parladı. Dilim dudaklarımın üzerinde gezindi bir tur. Çenemi kaldırdım. "En başından beri." 27.04.2023

İlk mektubu açtı. Yazdığı mektup Levent’e aitti. Onun için yazdığı mektubun ilk satırları sesli okudu. Yenildim Levent. Ben içimdeki canavara yenildim. Kâbuslarıma, umutsuzluğuma yenildim. Ben bu hayata karşı yenildim.

Bir yandan Yıllarca Babasından şiddet gören Leyla, bir yandan da sırf hayatta kalabilmek için elini kana bulamış olan Kayra...... İkiside artık bu hayattan bakınca kendilerini öldürmek için Uçurumun etiğine gelirler ve kader ikisini bir araya getirir.Ama ikiside izlendiklerinin farkında bile değildirler,öldüklerini sandıkları anda içinde sadece 2 yatağın bulunduğu bir odada uyanırlar.Nerde olduklarına dair hiç bir şey bilmeyen bu ikili,Çıkmak için birlik olup mücadele verecekler ve bu mücadele sırasında birbirlerine olan buz dağları ereyecektir....

Bir kız, aşkı uğruna kendini yakan. Bir kız, çocukluğunu, gençliğini toprak gözlü birine harcayan. Bir kız, sadece bir kız. Ne ismi olan, ne cismi olan. Sadece kız ve iç dünyası. Bir kız ki, gerçek dünyasında dışlanıp kendi dünyasını yaratan, o dünya tarafından da sevilmeyen.

“Bu hayatta, umudun yitirilmesinden daha kötü bir şey yoktur. Eğer umut kaybolmuşsa, yaşam sevinci ve hayat da kaybolmuştur. Umudunu yitirmiş bir kadın; mavi denizin derinliklerinde, sonu ölüm sandığı fakat aslında yeni bir başlangıcın kapılarını aralayan bir hayat serüvenine adım atar.”

Histerik kahkahaların vuku bulduğu bir gecede, kaybedilen bir hayatın sessiz ağıtı gömülmüştü uçurumun en dibine. Gömülen sadece bir hayat değil; gülümsemeler, hayaller, umutlar ve her şeyin ta kendisiydi. Aklın bilinmeyen kuytu köşelerine sıkıştırılan bir kaç hatıra dışında kurtuluşun adı anılmaz olmuştu. Helendi adı. Güzel, başarılı, yetenekli, kendinin farkında olan bir kadındı uçuruma gömülmeden önce. Hayalleri elinden alınmadan önce. 5 yıl önce... ... Bir şarkı çaldı, yıldızlı bir gecede. Eldeki sigara küllüğe bastırılmadan hemen önce; "Söyle uçurumdan atlayan dönebilir mi? Söyle kanadı kırık yerden kırılmış uçabilir mi?"

"Sancar sen benim uçurum`mumsun katilimsin" "Haklısın ben senin hep katilin oldum seni hiç sevemedim seni kullandım anlasana aptal kız" . . . . "Sancarın hali neydi öyle ilaç kullanıyormuş idili unutmak için"

Rüzgar hep ters yönden esti onun için. Her ilerlemek istediğinde; bir fırtına koptu yüzüne karşı kadının. Kim olduğunu, nasıl biri olduğunu anlamaya çalışırken yorulmuş halde buldu kendini. Yardım çığlıkları atıyordu birinin onu kurtarabilmesi için. Ama uçurumun kenarına kendi ayaklarıyla gitmişti. Oysa ki bunun farkında bile değildi. Uzun bir süre yardım çığlıklarını duymadı kimse kadının. Herkes es geçti onu; tıpkı rüzgarın geçtiği gibi. Hep yalnız hissetti kendini... Yalnız ve tek başına. Sonra rüzgarın yönü değişti birden. Hep arka çıkar oldu adımlarını sağlam atabilmesi için. Biri girdi hayatına; yalnız olmadığına ikna edercesine her düştüğünde kaldırdı. Kadın neler olduğunu düşündü; şaşkındı. Çünkü hayat hiç bir zaman gülmemişti yüzüne. Şimdi neden gülüyordu?

Umudu yitirilmiş en kötü şeyden başka bir şey yoktur bu hayatta. Umut yitirilmişse yaşama sevinci ve hayat da yitilmiştir. Umudu yitirilmiş bir kadın. Mavi denizi ölüm sandığı aslında başka bir başlangıçla başlayan bir hayat serüveni.