İlk mektubu açtı. Yazdığı mektup Levent’e aitti. Onun için yazdığı mektubun ilk satırları sesli okudu. Yenildim Levent. Ben içimdeki canavara yenildim. Kâbuslarıma, umutsuzluğuma yenildim. Ben bu hayata karşı yenildim.

Geçmişte, uçurumun ucunda başlayan karşılaşma ve yıllar sonra aynı yerde farklı olaylara kapı aralayacak kayalıklar... Mesaj atan kişi tarafından öğrenilen gerçekler, büyük yıkımın başlangıcı sayılacaktı.

"Sancar sen benim uçurum`mumsun katilimsin" "Haklısın ben senin hep katilin oldum seni hiç sevemedim seni kullandım anlasana aptal kız" . . . . "Sancarın hali neydi öyle ilaç kullanıyormuş idili unutmak için"

Bir yandan Yıllarca Babasından şiddet gören Leyla, bir yandan da sırf hayatta kalabilmek için elini kana bulamış olan Kayra...... İkiside artık bu hayattan bakınca kendilerini öldürmek için Uçurumun etiğine gelirler ve kader ikisini bir araya getirir.Ama ikiside izlendiklerinin farkında bile değildirler,öldüklerini sandıkları anda içinde sadece 2 yatağın bulunduğu bir odada uyanırlar.Nerde olduklarına dair hiç bir şey bilmeyen bu ikili,Çıkmak için birlik olup mücadele verecekler ve bu mücadele sırasında birbirlerine olan buz dağları ereyecektir....

Bir kız, aşkı uğruna kendini yakan. Bir kız, çocukluğunu, gençliğini toprak gözlü birine harcayan. Bir kız, sadece bir kız. Ne ismi olan, ne cismi olan. Sadece kız ve iç dünyası. Bir kız ki, gerçek dünyasında dışlanıp kendi dünyasını yaratan, o dünya tarafından da sevilmeyen.

“Bu hayatta, umudun yitirilmesinden daha kötü bir şey yoktur. Eğer umut kaybolmuşsa, yaşam sevinci ve hayat da kaybolmuştur. Umudunu yitirmiş bir kadın; mavi denizin derinliklerinde, sonu ölüm sandığı fakat aslında yeni bir başlangıcın kapılarını aralayan bir hayat serüvenine adım atar.”

Histerik kahkahaların vuku bulduğu bir gecede, kaybedilen bir hayatın sessiz ağıtı gömülmüştü uçurumun en dibine. Gömülen sadece bir hayat değil; gülümsemeler, hayaller, umutlar ve her şeyin ta kendisiydi. Aklın bilinmeyen kuytu köşelerine sıkıştırılan bir kaç hatıra dışında kurtuluşun adı anılmaz olmuştu. Helendi adı. Güzel, başarılı, yetenekli, kendinin farkında olan bir kadındı uçuruma gömülmeden önce. Hayalleri elinden alınmadan önce. 5 yıl önce... ... Bir şarkı çaldı, yıldızlı bir gecede. Eldeki sigara küllüğe bastırılmadan hemen önce; "Söyle uçurumdan atlayan dönebilir mi? Söyle kanadı kırık yerden kırılmış uçabilir mi?"

Rüzgar hep ters yönden esti onun için. Her ilerlemek istediğinde; bir fırtına koptu yüzüne karşı kadının. Kim olduğunu, nasıl biri olduğunu anlamaya çalışırken yorulmuş halde buldu kendini. Yardım çığlıkları atıyordu birinin onu kurtarabilmesi için. Ama uçurumun kenarına kendi ayaklarıyla gitmişti. Oysa ki bunun farkında bile değildi. Uzun bir süre yardım çığlıklarını duymadı kimse kadının. Herkes es geçti onu; tıpkı rüzgarın geçtiği gibi. Hep yalnız hissetti kendini... Yalnız ve tek başına. Sonra rüzgarın yönü değişti birden. Hep arka çıkar oldu adımlarını sağlam atabilmesi için. Biri girdi hayatına; yalnız olmadığına ikna edercesine her düştüğünde kaldırdı. Kadın neler olduğunu düşündü; şaşkındı. Çünkü hayat hiç bir zaman gülmemişti yüzüne. Şimdi neden gülüyordu?

Umudu yitirilmiş en kötü şeyden başka bir şey yoktur bu hayatta. Umut yitirilmişse yaşama sevinci ve hayat da yitilmiştir. Umudu yitirilmiş bir kadın. Mavi denizi ölüm sandığı aslında başka bir başlangıçla başlayan bir hayat serüveni.