Eğer birinin gözyaşları kalbinize akıyorsa ondan gidemezsiniz..."     "Zemheriydi onun adı. Kaderimize yazılan yolun bekçisi... Bizi zorlu sınavlardan geçiren bazen savurup atan bazen de birbirimize kenetleyen zemheriydi..." Her seçim bir vazgeçiş değil miydi zaten? Her yol ayrımı bir son, Her yol ayrımı yeni bir yön değil miydi? Bizim seçimlerimizdi yol ayrımlarımız. Seçim yaptık. Kazandık sandık ama aslında kaybettik. En çok da kendimizi... *** Sevdiğiniz ölseydi siz yaşar mıydınız? Gavina, yaşarken ölmeyi seçti. Kaybettiği sadece sevdiği değildi. onunla birlikte kendini de kaybetti. Bir yol ayrımında buldu onu Toprak. Her şeye rağmen vazgeçmesin istedi. Nerden bilebilirdi ki onun için her şeyden vazgeçeceğini... Bir yol ayrımında tanıdı onu. Yıllar sonra buldu o kokuyu. Yağmur sonrasındaki toprak kokusu gibi... *** Bazen bir insanı bulmak, kendini kaybetmeyi göze almaktır… Toprak kokusu gibi siner yüreğe... Derin, sarsıcı ve suskun… Bazı izler silinmez, bazı aşklar anlatılmaz sadece yaşanır, sessizce. ©Tüm Haklar: Gavina TOMRİS © Tüm Hakları Saklıdır. Şiirler Şahsıma aittir.

Çocukluklarında yaşadıkları gizemli bir olayın ardından birbirinden kopamayan sekiz arkadaş. İçlerinden birinin başına gelen sarsıcı olay, tüm dengeleri altüst eder. Diğerleri ise olayın ardında kalan karanlığı çözmek için geçmişle, sırlarla ve kendi korkularıyla yüzleşmek zorunda kalır.

İlk mektubu açtı. Yazdığı mektup Levent’e aitti. Onun için yazdığı mektubun ilk satırları sesli okudu. Yenildim Levent. Ben içimdeki canavara yenildim. Kâbuslarıma, umutsuzluğuma yenildim. Ben bu hayata karşı yenildim.

Benim güzel Roza’m!” Tek kaşımı kaldırarak ona baktım. Ne istediğini bilmekten öte, emin gibiydim. Başını omzuna doğru eğip dişlerini göstererek sırıttığında nefes alışlarım hızlandı ve bu etrafımda dönen gri dumanların çoğalmasına, daha hızlı dönmesine sebep oldu. “Zamanı geldi mi?” dedim. Koyu renk gözlerinde parlayan ateşinin kıvılcımlarını gördüm. Bu beni korkutmadı. Aksine kalbimi daha da hızlandırdı. “Geldi.” dedi. Tek bir kelime çıktı dudaklarından. Benim hayatımı tamamen değiştireceğini bilmiyordum. Tüm Lirik’i ayakları altına alan odasının küçük camına yaklaştım. Karanlıkta kalan bedenim, camdan vuran ışıkla aydınlanırken gözlerim kısıldı. Bulutların arkasına saklanmış güneş o an gözümü alacak kadar parlak değildi ancak o günleri de görecektim. “Hazır mısın?” diye soran sesi odasında yankılandı. Lirik`in siyah bölgelerle dolu meydanına bakarken gri gözlerim hiç olmadığı kadar parladı. Dilim dudaklarımın üzerinde gezindi bir tur. Çenemi kaldırdım. "En başından beri."

Geçmişte, uçurumun ucunda başlayan karşılaşma ve yıllar sonra aynı yerde farklı olaylara kapı aralayacak kayalıklar... Mesaj atan kişi tarafından öğrenilen gerçekler, büyük yıkımın başlangıcı sayılacaktı.

Bir yandan Yıllarca Babasından şiddet gören Leyla, bir yandan da sırf hayatta kalabilmek için elini kana bulamış olan Kayra...... İkiside artık bu hayattan bakınca kendilerini öldürmek için Uçurumun etiğine gelirler ve kader ikisini bir araya getirir.Ama ikiside izlendiklerinin farkında bile değildirler,öldüklerini sandıkları anda içinde sadece 2 yatağın bulunduğu bir odada uyanırlar.Nerde olduklarına dair hiç bir şey bilmeyen bu ikili,Çıkmak için birlik olup mücadele verecekler ve bu mücadele sırasında birbirlerine olan buz dağları ereyecektir....

Bir kız, aşkı uğruna kendini yakan. Bir kız, çocukluğunu, gençliğini toprak gözlü birine harcayan. Bir kız, sadece bir kız. Ne ismi olan, ne cismi olan. Sadece kız ve iç dünyası. Bir kız ki, gerçek dünyasında dışlanıp kendi dünyasını yaratan, o dünya tarafından da sevilmeyen.

“Bu hayatta, umudun yitirilmesinden daha kötü bir şey yoktur. Eğer umut kaybolmuşsa, yaşam sevinci ve hayat da kaybolmuştur. Umudunu yitirmiş bir kadın; mavi denizin derinliklerinde, sonu ölüm sandığı fakat aslında yeni bir başlangıcın kapılarını aralayan bir hayat serüvenine adım atar.”

Histerik kahkahaların vuku bulduğu bir gecede, kaybedilen bir hayatın sessiz ağıtı gömülmüştü uçurumun en dibine. Gömülen sadece bir hayat değil; gülümsemeler, hayaller, umutlar ve her şeyin ta kendisiydi. Aklın bilinmeyen kuytu köşelerine sıkıştırılan bir kaç hatıra dışında kurtuluşun adı anılmaz olmuştu. Helendi adı. Güzel, başarılı, yetenekli, kendinin farkında olan bir kadındı uçuruma gömülmeden önce. Hayalleri elinden alınmadan önce. 5 yıl önce... ... Bir şarkı çaldı, yıldızlı bir gecede. Eldeki sigara küllüğe bastırılmadan hemen önce; "Söyle uçurumdan atlayan dönebilir mi? Söyle kanadı kırık yerden kırılmış uçabilir mi?"

"Sancar sen benim uçurum`mumsun katilimsin" "Haklısın ben senin hep katilin oldum seni hiç sevemedim seni kullandım anlasana aptal kız" . . . . "Sancarın hali neydi öyle ilaç kullanıyormuş idili unutmak için"

Rüzgar hep ters yönden esti onun için. Her ilerlemek istediğinde; bir fırtına koptu yüzüne karşı kadının. Kim olduğunu, nasıl biri olduğunu anlamaya çalışırken yorulmuş halde buldu kendini. Yardım çığlıkları atıyordu birinin onu kurtarabilmesi için. Ama uçurumun kenarına kendi ayaklarıyla gitmişti. Oysa ki bunun farkında bile değildi. Uzun bir süre yardım çığlıklarını duymadı kimse kadının. Herkes es geçti onu; tıpkı rüzgarın geçtiği gibi. Hep yalnız hissetti kendini... Yalnız ve tek başına. Sonra rüzgarın yönü değişti birden. Hep arka çıkar oldu adımlarını sağlam atabilmesi için. Biri girdi hayatına; yalnız olmadığına ikna edercesine her düştüğünde kaldırdı. Kadın neler olduğunu düşündü; şaşkındı. Çünkü hayat hiç bir zaman gülmemişti yüzüne. Şimdi neden gülüyordu?

Umudu yitirilmiş en kötü şeyden başka bir şey yoktur bu hayatta. Umut yitirilmişse yaşama sevinci ve hayat da yitilmiştir. Umudu yitirilmiş bir kadın. Mavi denizi ölüm sandığı aslında başka bir başlangıçla başlayan bir hayat serüveni.