“Her taşınmanın bir hikayesi vardır; işte benimki de şimdi başlıyor.” Herkese merhaba, ben Pırıl. Babam asker, annem öğretmen ve ben onların tek çocuğuyum. Sürekli tayin işleriyle oradan oraya savrulmuş, birçok şehir görmüş bir kız çocuğuyum. Gelin, hikâyeme birlikte tanık olun… Yine babamın tayinleri yüzünden taşınmak zorunda kalmıştık; çocukluğumu, gençliğimi geçirdiğim evimizi, mahallemizi ardımda bırakmak zorundaydım. Ama artık yeni bir sayfa açılıyordu; üniversiteyle birlikte hayat bambaşka bir boyut kazanacaktı. Tıp fakültesinde okuyacaktım ve içimde tarifsiz bir heyecan vardı. Odamı yerleştirirken pencereden dışarı baktım; yeni mahallenin sokakları, ağaçları, bilinmezliklerle doluydu. Tam o anda, kitaplığın köşesinde bana uzanan sessiz bir hatırlatmayla karşılaştım: O günlüğüm. Ellerim titreyerek açtım ve sayfalarını karıştırmaya başladım. Sararmış sayfalarda, küçük bir kız çocuğunun heyecanlı ve biraz da korkulu el yazısı vardı: "Bugün yeni bir okula başlayacağım… Hiç kimseyi tanımıyorum ama belki burada arkadaşlarım olur. Annem ve babam yine iş için gidiyor, ben de yeni bir eve taşınıyorum. Keşke burası hep bizim evimiz olsaydı…" O satırları okudukça, geçmişin hüzünlü ve umut dolu melodisi içimde çalmaya başladı. Sanki zamanın ötesinden bana bir sır fısıldıyordu; hikâyemin bir sonraki bölümüne hazır olmanızı istiyorum.

"Tavuskuşu tüyü onun için iyi şans değildi: çığlık demekti, kötü bir alamet demekti. Her öldüreceği insan ölmeden saniyeler önce tavuskuşu tüyünü görürdü..." ... Eşref Karzel, oğluna olan nefretinden dolayı onu gizlice başka bir kadın ile evlendirdi. Bunu kendisi yapamadı fakat başkalarının yoluyla Daren`nin aklına sokmuştu. Daren, çok zeki ve bir o kadar da güçlü bir adamdı ama Şeref Karzel`in bu tuzağına düşmüş ve Karan`a olan intikam hırsından dolayı bunu yapmıştı. Eşref Karzel bunu yaptırdığına pişman olacağını bilmiyordu, bildiğinde de herşey için çok geç olacaktı. ... Bu da yazmak istediklerimden.