“Bazen kendi ışığımızı ve karanlığımızı üretiriz. Bu karanlıksa parlak bir yıldızın ışığını bile söndürebilir." •───•☽⊹✩⊹☾•───• YILDIZINI KORU, geçmişin gölgelerinden kaçamayan cesur bir genç kadının, karanlık geçmiş ve tehlikeli sırlarla dolu yolculuğunu anlatıyor. Helin Yıldız, yalnızca bugünle değil, geçmişinde de taşıdığı ağır yüklerle de yüzleşmek zorundadır. Bir yangın vakasıyla başlayan olaylar, hem onu hem de okuru, düğüm düğüm olmuş bir geçmişe çekiyor. Her adımda yeni bir gerçek ortaya çıkıyor. Bir yangınla başlayan hikâye, derinlere gömülü acıların ve hiç kimsenin bilmediği gerçeklerin ortaya çıkışına uzanıyor. Peki, geçmişin gölgesi, en parlak yıldızın ışığını bile söndürebilir mi? Özellikle suç ve psikolojik gerilim unsurları içeriyor. Bu nedenle 13-14 yaş altındaki okurlar için uygun olmayabilir. Gizem, dram ve gerilim unsurlarını bir arada barındırıyor. Okuyucu hem merak içinde kalacak hem de karakterlerin duygusal yükünü hissedecek. Her yara bir güce,her karanlık bir ışığa dönüşebilir. “Per Aspera Ad Astra” (Zorluklar içinden yıldızlara) Not: Yazılanların hepsi kurgudur. Herhangi bir gerçek yanı yoktur.

Deniz, İzmir’in sıcak sahillerinden, Karadeniz’in soğuk ve kapalı dağlarına sürüklendiğinde; kaybettiklerinin ağırlığını, bir daha asla güvenmeyeceğini sanmıştı. Bir gecenin içinde, sislerin arasından kaybolan hayatı, onu hiç tanımadığı bir adamın evine, hiç bilmediği bir kaderin ortasına sürükledi. Demir, kendi sessiz dünyasında yaralarını saklayan, dağların diliyle konuşan bir adamdı. Ve şimdi, istemediği bir misafirle aynı çatı altındaydı. İkisinin arasında büyüyen gerilim, sis gibi ağır ve kaçınılmazdı. Kimi zaman bir bakışla savaşacaklar, kimi zaman bir dokunuşla duvarlarını yıkacaklardı. Geçmişlerinin karanlık gölgeleri, onları birbirine iterken, sisin ardında saklanan daha büyük bir tehdit ikisinin de hayatını sonsuza dek değiştirecekti. Sis Çizgisi, güvenin küllerinden yeniden doğduğu, bir adımın her şeyi değiştirdiği, ve en karanlık anlarda bile umut edenlerin hikâyesi... Bu sisin içinde, gerçekten kaybolmaya hazır mısın? ⭐⭐⭐ Not= Kurgumun her hakkı bana aittir, çalınması ve kopyalanması durumunda mahkemenin soğuk duvarları ile karşılaşılması kaçınılmaz sondur. İyi günler✨ @dadaaa

SON GÜNEŞ “Aşk bazen düşman bildiğin bir kalpte saklıdır.” Yeraltı dünyasının en çok korkulan isimlerinden birinin oğlu Yener Avcı, hayatı boyunca karanlıkla iç içe yaşamış, güveni yalnızca silahına bırakmıştır. İlay Karahan ise adaletin simgesi olan bir savcının kızıdır; ilkeleri, değerleri ve doğru bildiklerinden asla şaşmayan güçlü bir kadın. Bir gün, tesadüf gibi görünen bir karşılaşma, ikisinin de hayatını geri dönülmez bir şekilde değiştirecektir. Ancak bu hikâyede kader yalnızca aşkı değil, geçmişin kanla yazılmış sırlarını da beraberinde getirir. Çünkü İlay’ın babası, Yener’in babasını yıllar önce hapse gönderen adamdır. Aşk ile intikam arasındaki çizgi giderek silinirken, gerçeği öğrenmek ikisi için de bir dönüm noktası olur. Şimdi soru şudur: Aşk mı kazanacak, yoksa karanlık mı galip gelecek?

BİR ÖLÜM KAÇ SIR SAKLAR? 🕯️ “Alevsar.” “Alev ve hasar kelimelerinin birleşimi.” “Senin gibi. Senin yaktığın ateşle kalbime bıraktığın hasar gibi.” 🕯️ BİRİNCİ KİTAP: ALEVSAR İKİNCİ KİTAP: İNKİSAR Yaman Çakır, ailesinin geçmişindeki sırları çözmeye çalışan, intikamı, hırsı ve vicdanı arasında sıkışıp kalmış bir suç çetesi lideridir. Karısının ölümünden sonra etrafındaki herkese karşı güvenini yitiren Yaman’ın, beklenmedik anda, çocuk doktoru olan Gökçe’yle yolları kesiştiğinde ikisi birbirlerinin hayatında bir denge unsuruna dönüşür. Yaman’ın adalet arayışı ve içindeki çatışmalar, Gökçe ile arasındaki duygusal bağa zarar verecek midir? Peki, Gökçe, Yaman’ı anlamaya çalışırken, zaman zaman onun karanlığına kapılma riskiyle mücadele edebilecek midir? 🕯️ Gökçe, hayata karşı direnen, kendi yolunu bulmaya çalışan bir kadınken, Yaman otoriter ve kontrolcü yapısıyla onun karşısına çıkar. İlk başlarda birbirlerine meydan okuyan bu iki karakter, zamanla hem kendilerini hem de birbirlerini keşfetmeye başlarlar. Gökçe, tutsak olduğunu düşündüğü yerde aslında özgürleşirken, Yaman da kalbinin duvarlarını yavaş yavaş yıkar. Tutkulu bir mücadele, derin duygular ve kaçınılmaz bir çekim, onları geri dönüşü olmayan bir yola sürükler.

İki polis, iki ebeveyn, iki candı ölenler. Sadece onların değil benim de ölümüme sebep olmuştu o kurşunlar. Yemin etmiştim onların isteklerini yerine getirmeye, öyle yaşamaya. Benim bildiklerimden fazlası olduğunu nereden anlayabilirdim ki? Onların katilleriyle empati kurabilmem normal miydi? Ona acımam normal sayılır mıydı? Daha önce benim verdiğim ifade yüzünden içeri giren bu adamı sekiz yıldır içinde olduğu bu hapishaneden kurtarmak için çabalamam normal olabilir miydi? Yaşananlar adaletin kırık olduğunun göstergesi değildi de neydi?

Bir uçak düşer. Sadece beş kişi hayatta kalır. Ama bu bir kaza değildir. Bu, geçmişin hesabıdır. Onlar sadece bedenleriyle hayattadır, ruhları yıllar önce ölmüştür. Sessizliğin içinde çalınan bir telefon, açılan bir kapı… Her bir mesaj, çözülmeyi bekleyen bir sır, bir suç, bir ihanet. Zaman hızla tükenirken, güvenin adı yok olur. Birbirlerine bakışlarında saklı binbir yalan, binbir pişmanlık… Bu sadece hayatta kalma savaşı değil. Bu, kendinle, geçmişinle ve karanlığınla hesaplaşma oyunu. “Kara Kutu” Korkunun, acının ve gerçeğin gökyüzünden düşüşü. Hazır mısın? Çünkü bu, ruhunun sınandığı bir yolculuk.

Bu bir peri masalı. Masaldaki bütün şatolar yanmalı.

"Tek bir yasak var ölemezsiniz! O zaman başlıyoruz .Görev 1..." ---- Hızlı hızlı adımlarken kulağımda onun sesini duydum. Ölümcül bir saklambaçtı bu. O saydı ben nefes nefese tamamladım. Bir Ruhum kir İki Kayboldu seninki Üç Onu bulmak güç Dört Bütün günahları ört. Beş Seçtin onu eş Altı Gözlerimi kapattı Yedi Bekledi Sekiz Geçmişten eskiz Dokuz Artık sıkılmaya başlıyoruz On Son Bağlantı kesildi. Bu sefer gelen ses arkadaşımındı. "Sana tek başına gitmemeni söyledim. Budalalık bu!" "Çok geç!" Hızlı adımlarım karşımdaki kişiyi görmemle durdu. "Onu buldum!" Şaşkınlıkla dudaklarımdan firar eden kelimeler boğazımda düğümlenmişti. "Ne!" Birkaç saniyelik sessizlikten sonra endişeli bir ses tekrar kulağımı tırmaladı. "O burada..." "...çıkın ikinizde hemen oradan çıkın çabuk!" Sırılsıklam olmuş halimi umursamadım. Kulağımda bana bağıran arkadaşımın sesi artık çok uzaktan geliyordu. Yavaş yavaş ona yürürken ayaklarım beni zar zor tutuyordu. O da bana benimkinden daha hızlı adımlarla yaklaşmaya başladı. Aramızdaki sadece bir mesafe değildi yıllardı acıydı... Tam ortada buluşup göz göze geldiğimizde dudaklarından bir kelime döküldü lakin tam o sırada kaderin cilvesi olsa gerek büyük bir şimşek çaktı. Kelimesi fısıltıya dönüştü. Dudaklarını okuyamadım. Yağmur sesimizi bastıracak derecede yağıyordu. Ona ne dediğini soracakken gözlerimin önünde bir perde belirmişti. Başım döndü, dengemi sağlayamadım. Görüş alanım bulanıklaşmıştı. Bana neler olduğunu anlayamıyordum. Onun bakışları mı değişti? Çok bulanıktı ayırt edemiyorum fakat bu gördüğüm korku mu? Sırtımda bir sızı hissediyorum bedenim beni tutmuyordu yere düşerken beni tutan parmakları hissettim. Birlikte mi düştük? Sanırım bilincimi kaybediyorum. Ona sormam gerek ne demişti?

Valentina Ivanova, o şehirdeki en tehlikeli dolandırıcıydı. Kimse yüzünü bilmiyor, adını hatırlamıyordu. Mafya babaları, karteller, siyasetçiler… Hepsi onun oyuncağı olmuştu. Ta ki yanlış adamı hedef alana kadar. Kael Dragunov… Acımasız, soğuk ve imparatorluğunu kanla kurmuş bir mafya patronu. Onunla oyun oynayanın tek sonu olur: ölüm. Ama Kael, onu öldürmek yerine kendi oyununa çekti. Artık o, Kael`in sağ koluydu. Nefretle başlayan bu ortaklık, yavaş yavaş tehlikeli bir çekime dönüştü. Fakat kadının tek bir amacı vardı: Onun en değerli sırrını çalmak. Ve bazı sırlar… ölümden daha tehlikelidir.

"Bir katil, bir sır, ve kanla başlayan bir aşk... Bu hikayede herkesin sonu aynı: Ya kan, ya kıvılcım."

İki suçlu düşünün.Her ikisi de katil.Birbirlerinden nefret ediyorlar. PEKİ YA İKİ MAHKUM BİR GÖREV İÇİN BİR ARAYA GELMEK ZORUNDA KALIRSA...

Bir zamanlar kardeşten öte görülen dostluk, tek bir hatayla paramparça oldu. İkiz kardeşlerin liderliğinde büyüyen o bağ, dört gencin hapisle sınanmasıyla kırıldı. Geriye kalanlar ise hayatta kalmak için farklı yollara savruldu; kimisi karanlığa sürüklendi, kimisi kendi yaralarıyla savaştı. Aradan geçen yılların ardından kader, hepsini yeniden aynı noktada toplar. Ama artık hiçbir şey eskisi gibi değildir. Geçmişin yaraları, kırılan güvenler ve yarım kalan aşklar, onları yeniden sınar. Bu sadece bir buluşma değil; dostluğun, sadakatin, aşkın ve ikinci şansların acımasızca sınandığı bir hesaplaşmadır.

Polis cinayet işlediğinde kimi ararsın? Sadece satır aralarımı yorumlarıyla şereflendirecek okurları kabul ediyorum :)

🤍 Genç kız gözlerini bile kırpmadan bastı silahın tetiğine,o gece o odadan iki el ateş sesi yükseldi kız yüzüne sıçrayan kanı umursamadan arkasını dönüp tam karşısındaki koltuğa attı kendini. Bitmişti yıllardır çektiği ızdırap o namlunun ucundan çıkan iki mermi ile son bulmuştu,topluma göre katil olmak demek vicdandan yoksun olan insanların bütün duygularından arınıp hissizleştiği evreydi ama kızda tam tersi işlemişti his yaratmıştı acıma,tiksinme hatta mutluluk bile hissetmişti o an, garipti ismi his olan bir kız ve ilk defa hissettiği duygular. 🤍 "kartal...sorun ne neyi saklıyosunuz?" kartal bana bakmamıştı bile elini elimden çekti sanki elim omuzuma kadar buz kesmişti "biz birbirimizden neyi saklamadık ki şimdiye kadar bunu anlatalım his" yine yapıyodu işte yine aramıza o mesafeyi sokuyodu tepki vermedim her zaman aynı şeylerdi alışmıştım. "haklısın,birbirimize güvenmedikten sonra neyimizi anlatalım ki kusura bakmayın ileri gittim hatamı mazur görün." sessiz kaldı yine... çıktım sadece bunu yapardım ben kaçar giderdim

İmkânsız’a inanırdım ben ama imkânsız denilen her şey sadece küçük bir ihtimalmiş. İmkânsız diye bir şey yoktu; bunu bana o gösterdi, hem de en acı şekilde. Çığlık attım, ağladım, öldüm, yok oldum, paramparça oldum ve tüm bunları bana yaşatan tek bir isim vardı: Kaner Oktay Yaraslov. Bu isim kan gibiydi; dokunduğu her yerde iz bırakıyor, ruhu zehirliyor, insanı içten içe çürütüyordu. Bu isim ölümün ve ihanetin yankısıydı. Gitmişti. Ve arkasında bana yalnızca karanlığı, yalnızca yanık bir ruhun küllerini bırakmıştı. Gitmişti ve beni yokluğuyla cezalandırmıştı. Gitmişti ve bana sadece ızdırap bırakmıştı. Ama ben bir şeye inanırım: er ya da geç herkes bedel öder. Göze göz, dişe diş, cana karşılık can. Çünkü bazı yaralar kapanmaz; bazı acılar yalnızca intikamla susar. Bu, bir aşkın küllerinden doğan öfkenin, bir ihanetten doğan kararlılığın, bir kalbin yavaş yavaş karanlığa dönüşmesinin hikâyesidir. Bir kadının, her şeyini kaybetmesine rağmen ayağa kalkmasının ve kendi gölgesiyle bile savaşmasının hikâyesi. Bazı hikâyeler kanla yazılır, gözyaşıyla okunur. Ruhum öldü belki, ama intikam hâlâ yaşıyor. Karanlıkla beslenen bir kalp artık ışığa ihtiyaç duymaz. Aşk bazen yaşatmaz, sadece daha derin yaralar açar. Benim kaybım onların sonu olacak. Her ihanet, bir bedelin başlangıcıdır. Beni öldürmeyen şey, artık ben olmuştu. Küllerimden doğdum; şimdi sıra yanmakta. Ve unutma; bu dünyada en tehlikeli insan, kaybedecek hiçbir şeyi kalmamış olandır. _____________________________________________ Bu kitapta yer alan tüm karakterler, olaylar ve mekânlar tamamen hayal ürünüdür. Gerçek kişi, kurum veya olaylarla benzerlik göstermesi yalnızca tesadüftür. Burada anlatılan sahneler, kurgusal bir dünyanın parçalarıdır ve yalnızca edebi bir anlatım amacı taşımaktadır. Eserde şiddet, ihanet, kayıp, psikolojik çöküş, ölüm ve intikam gibi hassas temalara yer verilmiştir. Bu temalar, okurun duygusal olarak zorlanmasına neden olabilir. Özellikle travmatik deneyimler yaşamış kişilerin okurken dikkatli olmaları önerilir. Hikâye boyunca geçen ifadeler, karakterlerin iç dünyalarını ve yaşadıkları çatışmaları yansıtmak için kullanılmıştır; hiçbir şekilde gerçek hayatta şiddeti, nefreti, intikamı ya da zararlı davranışları teşvik etmez. Bu bir kurgu eseridir. Amacı, insan ruhunun karanlık ve aydınlık taraflarını edebiyat aracılığıyla sorgulatmaktır. Okurken unutmayın: Gerçek hayat çok daha değerlidir ve hiçbir acı, hiçbir kayıp, yaşamın kendisinden kıymetli değildir. Yayınlanma tarihi: 24/08/2025 KARABASAN: LABİRENTTEN KAÇIŞ YOK

Bir savcı. Hayatını işine adamış adalet pahasına gözü kör olmuş bir kadın. Ünlü bir iş insanı gibi görünen ancak tam tersi acımasız bir mafya. Aynı zamanda Kor aşiretinin lideri. Savcı Alin Karan Cihangir Karan denen bu en tehlikeli kara toprak denecek mafyanın kızıydı. Alin bu sefer işindeki bütün hırsıyla bir dosyaya takmıştı. Bu dosyadaki adam azılı bir mafyaydı. Cihangir Karan`a bile kafa tutabilecek kadar Deli bir adam: ALİ ASAF KOR Ali Asaf yerdeki toprağı sarsabilecek kadar herkesin korkulu rüyasıyken hesaba katmadığı birşey vardı. Artık Cihangir Karan onun karşısındaydı. Dahası... Savcı Alin Karan bu adamı bitirmeye yemin etmişti ancak bilmediği birşey vardı. Ateş ile barut yan yana olursa ne olurdu? ... "Beni yakmaya kalkarsan kendinden yanarsın, Deli Savcı. Ben normal bir adam değilim."

bir kaza sonucu ablasını kaybeden Melek Bartın ablasının ölümü ile suçlanır ama onu bu delikten kurtaracak delilleri bulması uzun sürmez onu yaralayan hatırlı onun canını yakmaya yeter

Bu bir peri masalı. Kitabı tersten okumalı.

Derin, çok başarılı bir komiserdi. Derin Özyılmaz, adaletin peşinden yürümeyi değil, onun için savaşmayı seçmişti. Zeki, cesur ve doğru bildiğinden şaşmayan. İnandığı tek şey ise "Suç kimin elinden işlenirse işlensin, cezası olmalıydı." Çocukken hoşlandığı erkek büyüyünce savcı olarak karısına çıkar ve yolları yine kesişir "İyi geceler sayın savcım" "Size de komser hanım" Okumaya başlasan mı

Daniel Black herkesin olmak istediği çocuktu. Zeki, yakışıklı ve popülerdi. Ama dışarıdan parlayan hayatının altında karanlık bir sır gizliydi. O, zamanı dolmak üzere olan bir bombaydı. Ve o bomba… en beklenmedik anda patladı. Okulun yıl boyunca hazırlandığı, önemli konukların ağırlandığı büyük bir etkinlik sırasında Daniel’in cansız bedeni bulundu. Tüm okul dehşet içindeydi. Herkes bunun bir intihar olduğunu sandı. Ta ki ölümünden sonra, Daniel’in yakın arkadaşlarına gizemli bir mesaj ulaşana kadar. Peş peşe gelen mektuplar, şifreli mesajlar ve geçmişe gömülmüş sırlar… Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Kim suçlu, kim masum? Daniel gerçekten öldü mü? Yoksa bu sadece oyunun ilk hamlesi miydi? “Gerçekler saklanmaz, gizlenmez… Ama ortaya çıkması için bazen büyük bir bedel ödenir.

Bir avukat olarak sadece bir çifti boşamıştı Tamay.Hesaba katmadığı şey ise boşanan adamın mafya olması idi.Kaçırılmıştı Tamay Karan tarafından.Tamay Karan`ı boşamıştır ve Karan Aksu`nun teklifini kabul ederek onların evinde yaşamaya karar vermiştir.Evet,ama boşadığı adama, mafyaya aşık olacağını düşünmemiştir.Bir mafya ve Avukat birlikte olabilir miydi ? Soru işaretleri her yerde idi Tamay`ın hayatında. Bu ikilinin bilmediği tek şey aşık olacaklarıdır. «ALINTI» "Ben bir avukatım." diye fısıldadım Karan`ın kulağına.Hiç etik değildi yaptığım.Sanki hep etik şeyler yapmıştım.Devam ettim konuşmaya."Ve sen mafyasın bizden okur mu sence."kabul ona aşık olmuştum.Bu kadar yakın olmamız ben zerre rahatsız etmezken o konuştu."Sen çalışanımsın ama biz birlikteyiz.Sence bu etik mi." her kelimesinde dudaklarının dudaklarıma değmesi dikkatimi dağıtıyordu."Kesinlikle hayır."son cümlem ile dudaklarını dudaklarımın üzerinde hissettim. «İYİ OKUMALAR»

Kalbinde devlete yer olmadığında; Kanca.

❄️🩰 RUS MAFYA LİDERİ VIKTOR VOLKOV & BALERİN VERA VASILIEVA Bir mafya dünyasında, zarafetin ve karanlığın çarpıştığı tutkulu bir hikâye. Rus Mafya & Balerin & Romantizm | Romantik Gerilim | Bilinmeyen Aile "Buzla kaplı bir kalp, güneşin sıcaklığına dayanamaz. Peki buz eridiğinde geriye ne kalır?" Vera Vasilieva, New York’un parlayan bale yıldızıyken, büyükannesinin ani ölümüyle hayatı altüst olur. Rusya’ya dönüşü, onu sadece geçmişin gölgeleriyle değil, aynı zamanda ölümcül bir mafya ağının merkezindeki gerçeklerle yüz yüze getirir. Hayatla arasındaki tek bağ olan bale tutkusuna tutunmaya çalışırken, karşısına Viktor Volkov çıkar. Soğuk. Güçlü. Tehlikeli. Ama aynı zamanda Vera’nın kalbine işleyen, unutulmaz bir adam. Bu karşılaşma bir rastlantı değil—kaderin karanlıkla yazdığı bir senaryo. Viktor sadece bir mafya lideri değildir; Vera’nın yavaş yavaş çözülen kalbinin tek ışığıdır. Vera onun güneşi olurken, ikisi de geri dönülmez bir yolculuğa sürüklenir. Ve bu hikâyede aşk, yalnızca bir duygu değil—bir meydan okuma, bir savaş haline gelir. "Sen hayatımda eksik olan her şeyi tamamlıyorsun, Vera." – Viktor Volkov "İlk öptüğüm erkek sensin, Viktor." "Tek öptüğün, hatta son öptüğün de ben olacağım, moya malyshka."

Herkesin karanlık bir tarafı vardır... Ama ya karanlık, senin tek sığınağınsa?

Bazı evlerde gürültü olur. Kapılar çarpar, tabaklar kırılır, nefesler bastırılır. Ama en çok çocuklar susar. Çünkü çocuklar korkunun kokusunu herkesten önce alır. Atacan o evlerin birinde büyümedi. O evlerin altında kaldı. Bir çocuğun hiç çocuk olamadığı yerde büyüdü. Kelimeleriyle değil, darbelerle eğitildi. Ağlaması yasaktı. Çünkü gözyaşı zayıflıktı. Zayıflık ise cezayı hak edendi. Bir gün susmayı öğrendi. Ses çıkarmamayı. Kendi içindeki çığlıkları boğmayı. Her tokattan sonra derin bir nefes alıp sadece bakmayı. Zamanla kimse ona "Nasılsın?" demedi. Çünkü kimse cevabını merak etmedi. Ve sonra dünya, onun için bir mezarlık gibi oldu. Üstünde dolaştığı ama içinde hiç yaşamadığı bir yer. Atacan, bir erkek gibi değil, bir travmanın yürüyen hâli gibi yaşadı. > "Ben çocukken çok sustum. Ama en çok içimden bağırdım. Bir gün biri beni duyarsa diye değil - duymaya cesaret edemezler diye sustum." Sonra bir kadın geldi. Gökçe. Sorular sormadı. Cevaplar beklemedi. O sadece yanında durdu. Ve ilk kez biri, Atacan`ın gözlerinin içine bakıp kaçmadı. Orada ne kadar karanlık olduğunu bile bile... > "Onunla konuşurken kelime kurmak gerekmiyordu. Çünkü bazı acılar, dilden önce yüze yazılır." - Gökçe Bu hikâye bir aşk hikâyesi değil. Bu, ruhu parçalanmış bir adamla, onun parçalarına dokunmaya cesaret eden bir kadının hikâyesi. Birbirini iyileştiren değil, birlikte kanamayı seçen iki yalnızın hikâyesi. Ve belki, bazen bu da yeterlidir. Burada kahraman yok. Ama hayatta kalmaya çalışan insanlar var. Bir daha kimseye güvenememiş, kimseye içini açamamış, ama bir gün "belki" diyebilen kırık kalpler var. Ve sen, bu satırları okurken, belki kendi sessizliğini de hatırlarsın. > Çünkü bazı kitaplar anlatmaz. Sadece senin içinden geçenleri yankılar. Bu kitap... Senin de sustuğun bir yerin aynası olabilir.