Her sabah yaptığı gibi banyoya gitti. Ama o sabah… aynada kendi yüzü yerine bir yabancı duruyordu. Olivia, gerçeklikle bağını yavaş yavaş yitirirken, aynadaki yansımalar ona geçmişten ve bilinçaltından fısıldıyordu. Her yeni yüz, biraz daha deliliğe açılan bir kapıydı. Yalnızlık, sanrılar ve kimlik çatışması arasında sıkışan Olivia’nın tek bir sorusu kaldı: "Ben kimim?" Gerçekle hayalin iç içe geçtiği psikolojik bir yolculuğa hazır olun.

Ben buraya ne zaman gelmiştim? Ne zamandır buradaydım!? En son... en son...? En son ne? En son yok! Hiç bir şey yok! Ben... ben kimdim? Nefes al... tut, ve geri verme. Tut ve asla geri verme. Nefesinle beraber düşüncelerini`de tut. Gözlerini kapat... kapat ve asla geri açma. Göz kapakların`la beraber düşüncelerini`de kapa. Çığlık at... çığlık at ve asla durma. Öyle bir çığlık at ki, çığlığın her saniye seni delirmeye bir adım daha yaklaştıran düşüncelerini`de yutsun. Kafamın içinde çok büyük savaşlar dönüyordu ve ben... ben burada delirmemek uğruna düşüncelerim ile savaş veriyordum. Benim en büyük savaşım kafamın içindeki düşüncelerim ile benim aramdaydı ve bu savaşın sonucu ise... bu savaşın sonucu ise düşüncelerimin arasında bir yerlerde saklıydı. Öyle olmalıydı. (BU KİTAPTA GEÇEN KİŞİLER VE OLAYLAR TAMAMIYLA HAYAL ÜRÜNÜ OLUP HER AYRINTISIYLA KURGUDAN İBARETTİR.)

Gerçekle hayalin sınırı yok olduğunda, akıl mı hükmeder kalbe, yoksa kalp mi aldatır zihni? Dünya… Akıl duvarlarının çatlaklarından sızan bir hayal mi, yoksa gerçeğin ta kendisi mi? Herkes kendi gerçekliğinde yaşar. Peki ya gerçek, sadece bir sanrıysa? Bu, hem içe hem karanlığa yapılan bir yolculuk. Ve bu yolculukta, en tehlikeli şey bazen kendi aklındır. Ben Dünya. Hikâyeme hoş geldiniz.