Gecenin karanlığı onların tekrar karşılaşmasının şahidi olmuştu. Onlar artık birbirini çok iyi tanıyan iki yabancıydı. O geceki trajadik karşılaşma kaderlerinin birbirleri için yazılmış olduğunu tekrar göstermiş oldu belki de ama ikisi de kaderin onlar için düzenlediği bir oyun olduğu düşüncesinden bir haberdi.

İnsan, hatırladıkları kadar insan; unuttukları kadar yalnızdır. Zamanla silinir bazı sesler, yüzler, duygular... Kalpte iz bırakır ama zihinden çekilirler. Nisyan, hafızanın acıya karşı aldığı savunmadır belki de. Unutmak bir ihanet değil, bir tür hayatta kalma biçimidir. Ne gariptir ki en unutulmaz dediğimiz anılar bile, yeterince sessizlikte kaybolur. Bir bakış, bir kelime, bir mevsim anımsatır sonra ama eksik, ama soluk. İnsan bazen kendini bile unutur. Yine de nisyan olmasaydı, hatıraların değeri olur muydu?