Mahalle kurgusu* Karganın kanat çırpışlarının ardından kulaklara Manolyanın masalı uğuldadı...

Antalya`nın sakin sokaklarında büyüyen deli dolu genç bir kız, yıllardır bildiği hayatının gerçeğin sadece küçük bir parçası olduğu gerçeğiyle yüzleşir. Sevgiyle büyüdüğü ailesi, biyolojik ailesi değildir. Gerçek ailesinin yanında üç abisi ve bir ikiz kardeşi olduğunu öğrenince, tüm dünyası başına yıkılır. Tam bu sırada, geçmişte yakın olduğu ve ansızın ortadan kaybolan Bartu, Mihra`nın biyolojik ailesi aracılığı ile yeniden hayatına girer. Bartu’in dönüşü, hem eski yaraları depreştirir hem de yeni tehlikeleri beraberinde getirir. Geçmişin kapıları ardına kadar açılırken, saklanan sırlar ve unutulmuş bağlar hayatını değiştirecek bir yolculuğun kapısını aralar. Bu, ailesinin karanlık gölgeleriyle yüzleşme ve gerçek kimliğini bulma hikayesidir. “Geçmişin karanlığında elini kana bulasan da, gerçek bağlar affetmeyi ve yeniden başlamayı bilir.”

Abisinin kayboluşunun sır perdesini aralamak zorunda kalan bir genç kız... Ve onu bu tehlikeli yolculukta yalnız bırakmayan abisinin en yakın arkadaşı. Gizem, tehlike ve beklenmedik bir çekimle dolu bu hikayeye hazır mısın?"

Bizim Mahalle... Aslında dışarıdan normal bir mahalle gibi görünse de içinde yaşananları bir tek mahalle sakinleri biliyor. Ve o mahallede yaşayan 6 tane liseli var. İlay, Ceren, Tuğba, Emre, Arda ve Batu. Aynı okulda okuyan bu ayrılmaz 6`lı yaz tatilinin gelişiyle daha çok şey yaşayacak. Bu arada içinde biraz da aşk var :) `Aşksız olmaz zaten`

" Biliyor musun?" dediğinde kaşlarım çatıldı. " Neyi?" deyip yutkundum. " Gülüşün güzel." dediğinde nedense utanmıştım bu sefer. Sırıtan taraf yine o olmuştu.

Ruhu sessiz ve savruk adımlarla çürüyen köksüz bir adam, gül kokusuna bulanmış arı bir ruha meftun olduğunda yeniden, en başından doğarmış. “Gıcık adamsın Giray.” Elini bıraktığım sırada sözlerime usulca gülümsedi. “Öyleyim ya... lakin sen de afili kızsın, Pelinsu.” – Uyarı: Karakterler arasında yaş farkı vardır (10)

Bir mahalle... Onca insan… Kalpler bir, canlar sıkkın ama gözler mutlu. Sokakların kıvrımları, teneke çatılardan süzülen rüzgarlar, her köşede saklı binlerce hikaye… Burası, belki de kaybolan umutların, yeni başlangıçların, dostlukların ve aşklarin yeşerdiği yer. Bu satırlarda, sıradan gibi görünen o mahallede yaşanan; kalpleri birbirine bağlayan, kimi zaman hüzünlü, kimi zaman umut dolu anları bulacaksınız. Çünkü aslında hayat, küçük detaylarda saklıdır ve bazen en yoksul çatılar altında bile en parlak kalpler atar. “Teneke Çatılardan Kalbe”, o kalplerin sesine kulak vermek isteyenler için yazıldı. Sen de bu yolculuğa katıl ve mahallemizin gizli dünyasını keşfet. ---

Arkadaşlarımla çevirdiğim rastgele bir numaranın hayatım olacağını nerden bilebilirdim? Ya da maceram olacağını. Hayatımın nokta kadar yerini tüm hayatıma bırakan o numara artık her şeyimdi. Ve ben onu kaçırmamak için elimden geleni yapacaktım. Ve yapıyordum. °°°°°°° Kurgumu çok seveceğinize eminim. Hepinizi kitabıma davet ediyorum.

Yeni taşındığı mahallede bir yandan çalışıp kardeşine bakmaya çalışan bir yandanda okul ile ilgilenen Gece taşındığı ilk gün tanıştığı Yamaç ile onu nelerin beklediğini bilemez

"Aşk, bazen sadece susmayı seçenlerindir." Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde... Develer tellal iken, pireler berber iken, ben ninemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken... Bir mahalle varmış. Güneş orada başka doğar, rüzgâr başka esermiş. O mahallenin adı Sevda Sokağı`ymış. Bu sokakta herkes birbirini tanır, ama herkes bir sırrı saklarmış. Bir pencere varmış, her gün aynı saatte açılırmış. O pencerede bir kız otururmuş, adı Sevda`ymış. Gülerse güneş doğar, susarsa rüzgâr dinermiş, ama o pek gülmezmiş. Bir de sokaktan geçen bir delikanlı varmış... Her gün, her gece, aynı adımlarla geçermiş o evin önünden. Ne selam verirmiş, ne başını çevirirmiş. Ne seslenmiş, ne söylemiş, ama gözleri hep oradaymış. Söylese ne olurmuş? Söylemese ne değişirmiş? O mahallede herkesin bildiği ama kimsenin konuşmadığı şeyler varmış. Bir bakış. Bir suskunluk. Bir ihtimal. Ve bir sebep. Çünkü bazı sevdalar, dilin ucunda değil... kalbin orta yerinde yaşanırmış. İşte bu, öyle bir sevdaymış. Bu, "Darılma Hanım teyze, kızınızı sevdim..." Diyemeyen bir adamın hikâyesiymiş. Bu bir aşk hikâyesi değil. Bu, bir suskunluğun nasıl sevda olduğunun hikâyesi.

Toprak`ı tanıyorsunuz. `Aşk mı? Bu Dünyada?`nın buz adamı. Papatya`nın en büyük yangını. Peki, onun en yakın arkadaşını yeteri kadar tanıdık mı? Hazır olun, Mahir`in hayatına şahitlik edeceksiniz. Not: Kitap, Aşk mı? Bu Dünyada?`nın ikinci kitabıdır. İlk kitaptaki erkek karakterle benzer gelebilir. Farklıdır. Mahir aşka düşman değildir, sadece şahit olduğu olaylar sonucu kabuğuna çekilir. Ta ki, mahalleye yeni taşınan komşu kızı Feride ile tanışana kadar. Mahir, ilk kitaptaki yan karakterdir. Çok sevdiğim için ona da kurgu yazdım. Onun hayatını anlatmam gerekiyordu. Tek başına okunabilir eser, ancak sonrasında ilk kitaba dönmenizi önermem çünkü spoiler almış olursunuz. Söylemek istedim. Komşu Kızı sizlerle 🦋

Bu sefer çığlıklar dahada yükseldiğinde kaşlarım çatıldı. Kafese girmeden gölgesi düştü. Sonrasında heybetli beden ortaya çıktı. Boyu uzun, kara saçlı, kara gözlü oldukça heybetli bir adam kafesin içine girdi. Abimden uzundu ama abim de an az onun kadar iriydi. O abimin aksine tezahürat edenleri görmezden gelip gözlerini balkonlarda gezdirdi. Kara gözleri bizim balkonda durduğunda göz göze geldik. Sert yüzü bozuldu ve gülümsedi. Noir bana gülümsedi.

Geçen zaman eskiden yaşanan olayları siler miydi? Bazı insanlar için evet bazı insanlar için de hayırdır bu cevap. İşte bu hikayede hayır ve evet diyenlerin hikayesi. Geçmişi bir yana koyamayan Armin çocukluğundan beri aşık olduğu adamla bazı olaylar yüzünden yollarını ayırırlar. Geçmişi unutan Turan önüne yeni bir yol açmaya çalışırken kader onları yan yana getirmek için kolları sıvar. Armin ya kendini çıkmaz bir labirentin içinde bulucaktı ya da her zaman yaptığı gibi her şeyden kaçıcaktı.

aynı mahallede yaşayıp kaçan iki gencin yasadıklarını sizde okumak ister misiniz?

⚡Mahalle kurgusu ⚡ ⚡ Ağır abi & Manyak kız ⚡ ⚡Yaş farkı ⚡ Yasemin&Ömer.. Bol kahkahalı tam bir yaz kitabı! Deli dolu çıtır kızımız Yasemin ve mağarasından asla çıkmayan ağır abi Ömer! Bu yaz onların aşkına konuk olur musunuz? Sıfır pişmanlık! Bol neşe! Haa bir de Yasemin kaydırma bağımlısı bütün akımlar bizim kitapta! ... Ve bir gün Tan vakti gökyüzünde süzülmeden gözlerimi yumacağım. O gün geldiğinde bil ki senden vazgeçmişimdir Ömer.

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Nileg İmparatorluğu`nda konuşmak yasak, özel güçleri kullanmak ise ölüm sebebi. Elise Timone, Nileg İmparatorluğu`nun ezici gölgesinde doğmuş, Toprak Halkı arasında yaşayıp sisteme hizmet eden sıradan bir kız. Tıpkı diğerleri gibi bu sistemden ve imparatorluğun kölesi olmaktan rahatsız olsa da asla sesini çıkaramıyor. Bir gün bir ses ortaya çıkıyor ve bu ses hem Nileg İmparatorluğu`nu hem de sistemi değiştirmek adına bir yol açıyor. Bastırılan hayaller yeniden ortaya çıkıyor, duygular yeniden ortaya çıkıp umut yeşeriyor. Sesin ardından ortaya çıkan şarkı, sadece bir yankı olmakla kalmıyor bir isyanın da başlangıcı oluyor.

• ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Ana karakterlerimiz olan Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşıdır. Aynı zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Erkek karakterimiz olan Mirza’nın babası polistir. Ve bir gün tayini çıktığından dolayı, yaşadıkları yer olan Hakkari’den Ankara’ya göçmek durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden tam 15 yıl geçer. Ve artık çocuklar büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olur. Gülfem ise Ankara’da, yani çocukluk arkadaşı olan Mirza’nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesini kazanır. Gülfem aile büyüklerinin vasıtası ve ısrarları üzerine, Mirza ve onun ailesi ile yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi?

Hava kararıyor, yağmur çiseliyordu. Esin, içindeki heyecanın, mutluluğun nişanlısının evine adımını atarak söneceğini hiç bilmiyordu. Ancak beklenen oldu. Esin o eve girdi, dünyası başına yıkıldı. Çok yağmurlar yağdı, çok havalar karardı ancak hiç kimse, hiçbir şey o acının üzerini kapatamadı. Biri hariç, Altay Mahir Karakaş. Gelişiyle tüm dengeler bozuldu, oyun sıfırdan kuruldu. ⛓️ Not: Yetişkin okurlar içindir.

Eskiden zengin sayılabilecek bir ailenin kızıyken şimdi kenar mahallede insanların Deli dediği bir kız olmak mı daha kötü yoksa deli olmayı istediğimi herşeyi yapabilmeyi sevmem mi daha kötü bilmiyorum bildiğim tek şey hayat böyle daha güzel Kitap tamamiyle hayal ürünüdür

“Bazı kalpler aynı sokakta büyür.” Ayperi Saylan, Ege’nin kıyısında bir mahallede büyüdü. Sakızlıbahçe, ne çıkılabilen bir yer ne de unutulabilen bir hikâyeydi onun için. Çiçeklerle konuşan annesi, meyve ağaçlarına gözü gibi bakan babası ve sırrı asla açıklanmayan Ay Çöreği tarifleriyle geçmişin izini bugüne taşıyan Saylan Pastanesi... Her şey aynı görünse de, bir gün bir yabancı geldi mahalleye: Atlas Mert Sancak. Bazen biri sadece bir sokağa değil, bir kalbe taşınır. Ve her şey o an değişir. Bu, kapı önü sohbetleriyle yoğrulmuş bir mahallede, alışılmışların içinde gizlenen yepyeni duyguların hikâyesi. Ne dersiniz, ortak olalım mı?

Asel misafirlere ikramda bulunuyordu. O sırada Ayşe teyze konuştu, benim biricik oğlum Emir`in izni çıktı yarın mahalleye geliyor.

Patron: Yanımdayken böyle konuşamıyordun, uzaklaşınca sana bi` cesaret geliyor galiba. Ben: Diyelim ki, yanında seninle böyle konuştum. Deli gibi kızdırdım, hiç sevmediğin şeyleri yaptım, kötü sözler söyledim. Ne yaparsın? Patron: Kendini ... bulursun. Gözlerim kocaman açıldı, hatta bacaklarım istemsizce titredi ve başımı kaldırıp dehşet içinde ona baktım. O ise telefonunu kenara bırakıp, gözlerimin içine bakarak gömleğinin düğmelerini birer birer çözmeye başladı...

Adı gibi sert bakışları onları yumuşatabilecek tek insanla denk düştüğünde her zaman olduğu gibi kalbi tekledi. Herkesin karşısında hazırola geçtiği bir adamdı ama onun da boynu sevdadan yana eğikti en nihayetinde. Onunkine birkaç saniye değip geçen sıcak kahverengi gözlere baktı. Sonra aklını başından alan kumral saçlara. Ah o cevval yüze... Birkaç metre ilerisinde ,kadere bak ki tam karşısında, ellerini nazikçe havaya kaldırmış arkadaşlarıyla oynayan bedenine. Önünde duran yarısına kadar dolu içki bardağını tek seferde içip ayaklandı. Ayaklarının onu götüreceği yer belliydi. Bir gün elbet sığınağı olacak yarin yamacına. Hayatla arasında bir gönül davası vardı. Kaderin hükmü ne olursa olsun, kazanmaya kararlıydı.

Yeşillerim karşımdaki kişinin kahvelerine kaydı.Bu kahve gözleri tanıyordum.Karşımda o duruyordu... MURATHAN BOZKURT...namı değer MURO