gündüz normal iki iş arkadaşı olan han jisung ve lee minho, bir gece ansızın birlikte olmuşlardı. sanıyorsunuz ki, sadece bir gece… ancak asla bir gece ile kalmamıştı. sabah mahkeme salonunda, adalet sarayında birbirleriyle resmi şekilde konuşurken aynı günün akşamında birlikte oluyorlardı. bu birliktelikleri saatlere sığamayınca, günlere devretmişlerdi… ertesi sabah neden ilişkilerine devam etmiyorlardı peki? ya birisi sarhoşluktan hatırlamıyordu, ya jisungun utangaçlık krizleri tutup tek kelime edemiyordu, ya iş yoğunluğundan vakit bulamıyorlardı ve dahası… bahaneler desenize. bu imkansız gibi görünen ilişkileri, ne zaman sağlıklı bir ilişkiye dönüşecekti? ikisi de gece nefes nefeseyken, “biz imkansızız” demeye son verdiklerinde mi? kim bilebilir ki… lovGover by chserm.J

burası bildiğiniz askeri üslerden değil, burada düşmanınıza karşı savaşmak yerine sizi aynı soydan olduğunuz, hatta can kardeşim diyebileceğiniz insanlara karşı savaştırıyorlar… anlarsınız işte: küçük yaşta alıkonmuş ve leelerin kendi doğrularına göre yetiştirdikleri çocuklar. han jisung… o çocuklardan sadece biri… Lost.

"Kalbini kazanmak gerçekten o kadar kolay mı?" "..."

Sevgili olan Lee Minho ve Han Jisung yaşadıkları sorunlar nedeniyle ayrılırlar... Kötü bir baht onları tekrar birleştirir.

Görevimiz basitti ne olursa olsun örgütü yok edecektik ama karşımıza bazı terslikler çıkmıştı. Bunları aşıp görevi bitirmemiz gerekecekti.

Odanın sol tarafından koyu tonlarda bir tane sandalye getirdim ve tam karşısına yerleştim. "Kendini tanıt, sarışın." Başını yerden kaldırıp saniyesinde, "Senin gibi katilllerin yakalanmasına yardımcı olan, bir dedektifim." diye yanıtladı. ꕥ ꕥ ꕥ Neden yapıyorsun bunları?" diye sordu. Sesi öfke ve çaresizlikle doluydu. "Sanat için, dedektif," diye yanıtladım sakin bir şekilde. "Her bir cinayet, karanlık ve güzelliğin eşsiz birleşimi. Sizler sadece birer araçsınız... Bu gösterinin bir parçasısınız." dediğimle gözlerini sıkıca yumdu. ... °Seul`ün en iyi dedektiflerinden, Han Jisung. Güney kore`nin acımasız seri katili, Lee Minho. °°Bu fic argo sözler, küfür, kışkırtıcı unsurlar ve 🔞 içerikler vb. İçermektedir. °°°dark romance (Lycoris Radiata, Japonya başta olmak üzere çoğu ülkede ölümü temsil eden çiçek olarak bilinir. Kırmızı örümcek zambağı veya Lycoris Radiata olarak bilinir.)

Ölüyorum Jisung! Sensizlikle sınanıyorum ben! İnsanlar bana deli muamelesi yapıyor, acıyarak bakıyorlar bana!

-senin de mi yıldızlarını söndürdüler yoksa? -yıldızlarım hiçbir zaman parlak olmamıştı..

Annesini takip eden yavru bir ördek gibi o nereye giderse ben de arkasından oraya gidiyordum. Aynı zamanda çenem de boş durmuyor, sürekli ismini üst üste söyleyip duruyordum. O ise beni hiç tınlamıyor, yoluna devam ediyordu. "Minho?" "Minho?" "Minho?" Artık bezsin de arkasına dönsün, yüzüme baksın diye bu gıcıklığı yapıyordum ama ne kadar kırgınsa artık yüzüme bile bakmıyordu. Sanki ben yoktum. "Minho?" "Minho?" "Minho?" Artık bu yaptığıma ben bile daha fazla dayanamadım. "Ahh, yeter ama!" diye bağırarak onu takip etmeye devam ettim. "Hangi tür insan böyle bir işkenceye dayanabilir ki? Nasıl tepkisiz kalabiliyorsun? Ben olsaydım şeytanı dinler, çakardım ağzının ortasına cidden!" -Der demez durdu. Onun durması üzerine başımı sırtına tosladım. "Ah!" dedikten sonra anında geri çekildim. Bu sefer bana döndü. Evet, döndü! Ama nasıl bakıyordu biliyor musunuz? Tek kaşını havaya kaldırmış bana az önceki söylediklerime nispeten, "Şeytan öyle mi dermiş?"der gibisinden bakıyordu. Sadece bakışlarından bile bana bunu sorduğu belli oluyordu. Anlayınca hemen sırıttım. "Aaaa... Şey... Şeytanı dinlememek lazım. Evet evet, kesinlikle şeytanı dinlememeliyiz! Ne öyle ağzına çakmak falan? Onun yerine sakin kalıp, sabredip duymamazlıktan gelmek en iyi- " Ne diyorum ben ya? Resmen şu an kendi ağzımla kendime kapak yaptım. Sustum ama geciktim tabii ki. Başını bir sağa bir sola sallayan Minho derin bir nefes alıp verdi. Bu zamana kadar hiç konuşmamıştı ama nefes verdikten hemen sonra: "Baş belası." dedi. Gıcık işte, ne olacak?! O kadar konuşmaya çalıştım ama tek kelime dahi etmedi. Şimdi ağzından çıkan bu iki kelime de neyin nesiydi böyle? Gözlerimi devirdim ve klasik esprilerden birini yaptım. "Memnun oldum. Ben de Alya." "Ciddi olamaz mısın?" "Olamam ciddi falan. " "Çocuk gibisin." Yeter ama artık bu kadar. Benim de sabrımın bir sınırı var ve bu sınırı aşınca her insan gibi ben de sinirleniyorum. Dayanamadım. Biraz sesimi yükselttim ve karşımda dikilen Minho`ya bakarak konuşmaya başladım. "Ben miyim çocuk gibi olan? Seninle insan gibi oturup sadece 2 dakika konuşmak istedim! Seninle konuşup yanlış anlaşılmaları düzeltebilmek için Amerika`dan, babamdan kaçtım! Ama sen... Beni takmıyorsun bile! Sadece 2 dakika ya, 2 dakika! 2 dakika konuşacak kadar dahi hiç mi hatırım yok üzerinde?! Asıl çocuk gibi davranan sensin!" "Sence de... Sana böyle davranmaya hakkım yok mu Alya? Geçmişimizi, bizi sen mahvettin. Hem de bir hiç uğruna! Yıllar sonra çıkıp geliyorsun ve benimle konuşmak istiyorsun. Neden? Ünlü oldum diye mi?! Ne değişti ha? Söyle!" "Saçmalama! Ünlü olman beni neden ilgilendirsin?! Babamdan dolayı yeterince şana, şöhrete, paraya sahibim zaten!" "O zaman neden?!" Sustum. Gözlerimden aşağı süzülen gözyaşlarını hisseder hissetmez hızla sildim ve Minho`ya arkamı döndüm. Bu soruya cevap vermek kadar zor bir şey yoktu şu an hayatımda. Evet, her şeye sahiptim. Ama tek bir şey hariç. Ölüyorum Minho... Ölüyorum... Son defa seni görmek için geldim. Belki aramızdaki yanlış anlaşılmayı da düzeltebilirim diye geldim. Ama... Ama yapamıyorum. Bunu sana nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum. ..

Bedenine bir ev ararken kalbine bir yuva bulabilir miydi insan?

han jisung, hayatını buz patenine adamış biri. buz patenindeki son partneriyle yollarının ayrılması onu lee minho ile buluşturmuştu. tabii, son partneri ile hoş bir son yaşamadıklarından lee minho ona bütün içtenliğiyle yaklaşmış, ona olabildiğince güven vermişti. zamanla sadece buz üzerindeki partnerlikleri, dışarıya da yansımıştı.

"Birincilik kağıt üzerindeydi,asıl kazandığım şey sendin."

Sadece bir fal,eğlencesine bir şaka gibiydi...ama kimse kaderin yoğun kahve kokulu küçük bir kafede saklandığını tahmin edemezdi.

“Gözlerindeki yıldızın sönmesine izin vermeyeceğim”