Her şey bir mektupla başladı... Aile sorunlarının içinde büyüyen Mihre Altaner, hayatını bir kaç parça kağıt parçasına sığdırmaya çalışıyordu. Kendine yazdığı bu mektuplar bir hobiye dönüşmüştü. Nereden bile bilirdi ki yazdığı mektupların uçuşup sırra kadem basacağını? Oysaki Ediz Batın Karayel`in ayaklarının ucundaydı. Aradan geçen yılın ardından Ediz Batın`ın aşkı dinmemiş, kader onları bir ara getirmiş. Nasıl mı? "Siz ben patronumsunuz ve bende sizin çalışanınızım. Dahası olamaz." dedim sert bir suretle. "Sen benim çalışanımsın ve bende senin patronunum. Dahası düşünülemez!" dedi. Onun sesi bir değişikti. Sinirli mi? Kırgın mı? Yoksa mutlu mu? Ama aslına bakarsak sesi ulaşılmazdı. İmkansızlığın uçurum kenarlarında gibi.

Yıllar süren kan davası artık son bulmak üzeredir. Aileler, yıllardır süren düşmanlığa son vermek için Su’yu Ateş ile evlendirme kararı alır. Su, bu evliliğe zorla ikna edilir, çünkü ailesi tarafından küçüklüğünden beri hor görülmüş ve susturulmuştur. Ateş ise bu evliliği yalnızca barış için kabul eder… ama karşısına çıkan bu sessiz kızın gözlerindeki fırtına onu derinden sarsar. Birbirlerinden nefret ederek başlayan evlilik, zamanla geçmişin küllerinde alevlenen bir aşka dönüşecektir. Fakat aşkları sadece ikisini değil, tüm Karadeniz’in kaderini değiştirecek bir sırla sınanacaktır…

"Belis... Sen bizim aşkımızın ilk meyvesi değildin elbette. Ama sen bizim iki cihanimizda da saadetimizin vesilesiydin ve hala da öylesin, elhamdülillah. Baban ve benim birbirimize olan aşkımız" döndü ve kocasına gözleri dolu dolu bir şekilde baktı,ardından devam etti. "Rasulallah`a olan aşka vesile oldu. Rabbim bize birbirimizi buldurdu. Birbirimizde de Kendini buldurdu. Bu yüzden biz evlatlarımızın kıymetini ve değerini bilerek onlara baktık, büyüttük, her anlarında yanlarında olmaya, onları eksik hissettirmemeye çalıştık. Ama seni eksik bıraktık Belis." Gözlerindeki yaşlar çoğaldı. Ama taşmadı. Çocuklarının yanında ağlamak istemiyordu galiba. Ya da benim? Olabilir miydi? Hayır. Hepsi birer vesvese... Ona inanmak istiyordum. Onlara inanmak istiyordum. Ama çaba sarfetmem gerekiyordu. Ve ben çabuk yorulan bir insandım.

Burası Karadeniz dedi. Dağlar Yüce, Deniz Derin.

Karadeniz`in tüm ormanı işitmiş ti çığlıklarımı. Bu Çığlık duyduğum ses içindi. Silah sesi... Ama bu sefer vurulan ben değildim, vuran bendim. O gün ilk defa başkasının hayatını değiştirmiştim.