Adım Josef Auri Ardner ama herkes bana Auri der. 27 yaşındayım.Dün doğum günümdü 17 Nisan Çarşamba fakat kimse pasta getirmedi.Sadece borcum olan Guleti ve adamları beni biraz dövdüler.Aslında her Çarşamba dayak yerim ve bu benim tek rutinim oldu. Ailemi hiç tanımadım, beni büyüten bay ve bayan Ardner`de onları hiç tanımamış.Onlar ölünce kimsem kalmadı. Kendimi büyük bir boşlukta hissettim ve onlardan kalan biraz para, fazlaca kredi ile girişimciliğe atıldım.Geleceğin teknolojisi olarak gördüğüm kripto para sektörüne girdim.Arkadaşım Daw ile kendi çevreci Token projemizi çıkarmıştık.Proje ile ilgili gittiğim konferanslar bir hayli artmıştı. Prag`da yaşayan Josef, Blockchaın girişimi başarısız olduktan sonra maddi olarak çok zor duruma düşer.Çeteler`den borç alır ama başı beladan kurtulmayan Josef iyice batağa saplanır.Üstüne üstlük kız arkadaşı da onu terk eder ve ruhsal bunalımlarıyla baş başa kalır.Hiç ummadığı bir anda iş teklifi alır ve hayatında yeni bir sayfa açtığını zanneder.Fakat bu iş onun düşündüğü gibi para kazanma arzusu üzerine kurulu değildir.Bu iş farklı hayatların yaşam mücadelesi üzerine kuruludur.Artık hayatı eskisinden çok farklı olarak, Vampirler ve oyunlar üzerine kurulmuştur.

Bilinmezliğe ne kadar karşı koyabilirsiniz? ... Boynumdaki soğuk demir aniden tenimden ayrılıp yere düştüğünde baygın bakışlarım pencereden yatağın yanına kaydı. Bir yandan uzun süre nefessiz kalmanın etkisiyle öksürüyor, derin derin soluklar alıyordum. Yatağın yanında benden başka bir kişi olması gerekirken iki kişi vardı. Biri beni az önce öldürmeye çalışan kişiydi ve yüzü bana dönüktü, yatağa daha yakın bir yerde duran kişiye korkuyla bakıyordu. Kimdi beni ölümün huzurlu kollarından ayıran? Boynumdan süzülen sıcak kanımı hissettiğimde elimi morardığına emin olduğum boğazıma götürdüm, az önce bıçağın açtığı biraz derin, ince ve uzun olan yarayı tuttum ama acı hissetmedim. Beni öldürmeye çalışan adam, arkası bana dönük olan uzun boylu adama bıçağı savurdu ama sanki orada hiç kimse yokmuşçasına bıçak adamın içinden dumana temas etmiş gibi geçip gitti. Görüntüyü gördüğümde gözlerimin irileşemesini engelleyemedim, ne yani hayaletler gerçek mi? Yoksa bu başka bir şey mi, sonunda kafayı mı yiyiyorum? Açıklama: İnce, karanlık sınırlar... Berfin, zihninde sürekli yaşadığı karanlık bir mağaradan sıyrılmaya çalışırken bir yandan da geçmişini hatırlamak için çabalıyor. Bir gün yaşadığı korkunç bir olay sonrasında hafızasını kaybeden Berfin, terapilerle geçmişine dönmeye çalışırken rüyalarında ve gerçek hayatta yaşadığı olaylar arasındaki ince çizgiyi fark edememeye başlar. Karmaşık duygularla baş etmeye çalışırken yaşadığı her olay onu daha da derin bir kuyuya itiyor. Berfin, geçmişini aydınlatmak için verdiği mücadelede hem kendi iç dünyasıyla hem de dış dünyadaki zorluklarla karşılaşıyor. Bu kurgu, hafıza kaybı, kimlik arayışı, fantastik evren gibi derin konuları ele almaktadır. Berfin`in içsel yolculuğuna eşlik ederken, insanın zihninin karmaşıklığı ve dayanıklılığı hakkında düşündürücü sorularla karşılaşacaksınız. Roman; fantastik, psikolojik gerilim, gizem gibi unsurlarını bir araya getirerek sizi ilk sayfadan son sayfaya kadar sürükleyici bir deneyime davet ediyor. Yayımlanma Tarihi: 13/03/2025 NOT: Bölümlerin başındaki "༆" simge bölümlerin kendisi olduğunu ifade etmektedir. Bölümlerin başındaki "༄" simge bir sonraki bölümün kısa bir kesiti olduğunu ifade etmektedir.

Bir davet ya da bir operasyon... İşte bu ikilemi çözmek için hikayenin içerisinde olmalıyız. Bir davet ne kadar tehditkar olabilir? "Kahretsin, bu nasıl bir gece!" diyerek sızlandı Elçin Paşazade. Adımlarını çıkış koridoruna çevirdiğinde gördüğü dehşet görüntüyle orada donakaldı.

"Kabuğu olmayan biri için duygular tehlikelidir"

Bir sabah büyük bir heyecanla kilometrelerce yolu aşarak arkeoloji kazısına gittim. Meğerse o heyecanım, beni oraya çeken ruhum yüzündenmiş. Orada hiç bilmediğim o evrene açılan bir kapının aralanacağını bilseydim, yine de gider miydim? Eğer o kapının beni kaçırıldığım hayatıma götüreceğini, orada ailemi, ırkımı ve aynı doğanımı bulacağımı bilseydim, yine de gider miydim? Günlerce bunu düşündüm ama artık geri dönüş yoktu. Dünya ardımda kalmıştı. Burada yaşayacak, buraya ayak uyduracaktım çünkü ait olduğum yer burasıydı. Aslında büyük bir sorunum vardı. Buranın Yöneticileri, doğduğum anda beni öldürmek istemişti. Ve hâlâ istiyorlardı. Aynı doğanımla yan yana olduğumda daha da güçlenen büyüm, onların varlığını tehdit ediyordu.

Bir yanda on beş yaşında ailesi tarafından zorla evlendirilip yıllarca bir odada hapsedilen kız ve doğduğu toprakları sevse de törelerini sevmeyen bir adam... Evlendiği adam tarafından tam sekiz sene evin içindeki bir odaya hapsedilen kız, bir gün kocasının ölmesiyle özgür kalır ve tekrar onu zorlayan ailesine dönmemek için hiç tanımadığı bir adamdan yardım ister... Diğer yanda görücü usulüyle olsa da sevip sevildiğini düşünen bir kadın, kocasının kuma getirmesi üzerine onu boşar ve hayatta kalmak uğruna Ağaların Ağası olarak görülen bir adama sığınıp kendine yeni bir hayat kurmak isterse neler olur sizce? Hadi gelin, birlikte Sedef ve Asmin`in hikâyesine bakalım. Birbirini hiç tanımayan bu insanlar neler yapacak?

Her şey, Lara’nın gece 03:13’te aldığı tek bir mesajla başladı: “Üçüncü kata çıkma.” Ama uyarılar bazen çok geç gelir. Karanlık koridorda gördüğü şey, sadece başlangıçtı. Arkadaşları da aynı saatte tuhaflıklar yaşamaya başlayınca… Lara artık biliyordu: 03:13 bir saat değil. Bir sır.

Asya, küçük yaşta annesini kaybettikten sonra teyzesi ve eniştesi tarafından Azerbaycan’a götürülür. Yıllar boyunca orada büyüyen Asya, bazı sebeplerden dolayı yeniden Türkiye’ye döner. Ancak eski dostunun izini sürerken, kendini bambaşka ellerde, bambaşka bir hikâyenin içinde bulur... Aşkın, nefretin ve keskin duyguların iç içe geçtiği dördüncü kitabımla karşınızdayım, sevgili okurlar... 💫

O çok yakınımızda, ellerimizin arasında; nefesi nefesimize karışıyor, saçlarımızı okşuyor parmak ucuyla. İşitiyorum buğulu sesini camlarımda ve her buğulu ses yankılandığında derinlerinde her bir kuyunun, yeniden düşüyor zemine; iki metre üzerinden. Rattenberg, kurucusuz; kendi başına kalmış bir halktır. Bir gün, topraklarının etrafı çevrilir; art arda unutulacak, yosunlaşmış sözler verilir yeni babalarına. Halk, hiyerarşinin acı tadıyla tanışır ve bir bataklığa düşer. Bu bataklıktan, iki metre üzerine çıkmak da onların elindedir; bir ömür çamura bulanmak da. " Belki de, çamura bulanmak, onun izleriyle yıkanmak ve alnının ortasına kara bir leke gibi balçığın ismini kazımak; iki metre üzerine çıkmaktan, kalabalık salonlarda titreyen sesini aramaktan daha huzur vericidir..."

Yanlızlıktan korkuyor musun? Veya yanlız kalmaktan? Peki ya sana... Bir gün "Yalnızlığı" iliklerine kadar hissedeceğini söylesem? Evet bu maalesef yaşanacak... Üstelik bunu "Yanlız sen" aşmayı başaracaksın....

Hayat kimine beyazdı kimine siyah Zordu yaşamak, vazgeçmek isterken yaşamak... Küçüktüm ben daha Çok küçüktüm... Dünya üzerine adalet hakim ve savcının dudakları arasındadır. Karar verildi...

Bir genç kız düşünün; babası tarafından sevilmeyen, şiddet gören. Bir adam düşünün; kaplaranlık bir adam. Can dostu hariç kimseye acımayan. Gece & Ulaş

Son günümdü o gün özgürlümün son günü mutlulumun ve özgürlümün ben sema ben bir adam tutsak edildim ve bunu kendi elerimle yaptım .......

On sekiz yaşına girecek olan Emma Hill, bunun heyecanı içerisindedir; ama on sekiz yaşına girerken kendinde beklenmedik özellikler keşfeder. Bu özellikleri kabul etmekten başka çaresi olmayan Emma Hill’i nasıl bir doğaüstü güç ve evren beklemektedir? Peki, siz Emma Hill ile bu evrene ortak olmak ister misiniz? ‼️Kitap; vampir, kurt adam, büyücülük içermektedir ve kitapta kan ve yetişkin içerikli tasvirler bulunmaktadır. Bunu dikkate alarak okuyunuz lütfen. 🙏🏼

Güzel olacağını umuyorum.

Bazen yazdığın bir hikâye… Aslında senin hikâyendir. O, sıradan bir fantastik-korku yazarı gibi görünüyordu. Kâbuslarla örülü hikayeler yazıyor, kaleminden karanlıklar doğuruyordu. Ama hiçbir zaman farkında değildi: Yazdığı hiçbir şey hayal ürünü değildi. O, aslında düşmüş bir ırkın kanatlı, lanetli mirasıydı. Unutulmuş bir kaderin içinde, insan formunda yetişmişti. Ve her yazdığı satır, başka bir diyardaki gerçek bir acıyı, ihaneti, kanı çağırıyordu. Ta ki… son romanını yazana dek. Son kitabının finalinde, baş karakterine tarifsiz bir trajedi yaşattı. Ruhunu paramparça edecek bir ölüm yazdı, ve tam o anda, gerçeklik çatladı. Kaleminden doğan evren onu içine çekti. Ve yazar, kendini kendi yarattığı dünyada buldu… Üstelik bir lanetin bedeninde: Yazdığı erkek baş karakterin katilinde. Artık yazgı tersine dönmüştü. Bir zamanlar kalemle yarattığı kahraman, şimdi karşısındayım, ve onu öldürmüştü. Öfkeliydi, Ona karşı. Kendine karşı. Kendi ölümüne karşı. Yazar, bu evrende kendi kurduğu cehennemi yaşadı. Ve sonunda tekrar öldü. Ama hikâye orada bitmiyordu. İkisi de farklı bedenlerde, başka bir dünyada yeniden doğdular. Geçmiş sisliydi. Ama kalplerde bir iz vardı. Aşkla başlayan bu yolculuk, nefretle dövülen bir aşka evrilecekti. Bazen kader, mürekkep değil kanla yazılır. Ve en karanlık hikâyeler… en derin bağların doğumudur.

Osmanlı İmparatorluğu`nun göz kamaştıran ama tehlikelerle dolu sarayında, Kafkas kökenli, genç bir cariyeyi, Lale`yi merkeze alıyor. Saraya on dört yaşında getirilen Lale, burada iki yıl süren yoğun bir eğitimden geçirilmiştir. Bu eğitim ona Farsça ve Arapça dilleri, edebiyat, musiki, dikiş nakış gibi geleneksel saray zanaatları ile birlikte, saray adabı ve harem kuralları hakkında derin bilgi kazandırmıştır. Lale`nin masum güzelliği, keskin zekası ve sarsılmaz azmi, onu Valide Sultan`ın keskin bakışlarının ve haremin acımasız rekabetinin odağı haline getirir. O, sadece bir cariye değil, bu altın kafesin içinde yeşeren bir umut, bir bilmece, belki de bir fırtınanın habercisidir. Lale`nin her adımı, onun ya yükselişine ya da düşüşüne zemin hazırlayacak, kendi kaderini yeniden dokuyacaktır.

Okyanuslar...berrak ve tertemiz sular. Evet, çoğu kişi okyanuslar için bu tanımı kullanırdı. Lakin belkide yanılıyorlardı. Belki de Okyanuslar göründüğü kadar da masum sular değildir. Belki derinliklerinde binlerce artık iskelete dönüşmüş cesetler vardır. Belkide kıyıya uzak yerlerde büyük gemiler vardır ve bu gemilerde belkide elini kana bulamış korsanlar vardır. Evet, şuan bu anlattığım kulağa bir korsan masalından çıkma bilgiler olarak geliyordu belkide size. Lakin Irene Evans, da korsanların bir masal olduğuna inanan bir kızken korsanların varlığına inanır olmuştu. Irene, hayatını akıl hastanesinde bir deli misali geçirirken bir gün kaçırılması ardından gözlerini o elini kana bulamış korsanlar arasında açmıştı...

Braking Ailesi, yeni köşklerine gidiyorlar, fakat olacaklardan habersizler. Bakalım başlarına ne gelecek?

Lavin, uğradığı ihaneti karşılıksız bırakmamak için karanlık bir dünyada 𝐊𝐀𝐑𝐀 𝐊𝐀𝐑𝐆𝐀 olarak yükselişe girdi ve tüm acımasız liderlere ismini diz çöktürerek bir diken değil, 𝐊𝐀𝐑𝐀𝐃𝐔𝐌𝐀𝐍 olduğunu duyurdu. Polis memuru olması ise bu tavırlarına zıt kutup oluyordu. ​𝐃𝐔𝐌𝐀𝐍, onun hem kefareti hem de alnına yazılmış kaderiydi. Lavin, yeminini mi yoksa Duman`ın vaadini mi seçecekti? Lavin kara karga mı olacaktı, yoksa karlav mı? 𝟏𝟖+ 𝐈𝐂𝐄𝐑𝐈𝐊𝐋𝐄𝐑 𝐌𝐄𝐕𝐂𝐔𝐓𝐓𝐔𝐑. ​

Baş karakterimiz Alya Aydın, İstanbul’da babası ve annesiyle birlikte yaşamaktadır. Ancak trajik bir şekilde annesini bir trafik kazasında kaybeder. Bu olayın ardından babasıyla birlikte İzmir’e taşınmak zorunda kalırlar. Yeni şehirde, babası Alya’yı bir devlet okuluna kaydettirir. Devlet okulunda bir gün yapılan bir duyuru hayatını değiştirir: Demirhan Koleji’ne 5 burslu öğrenci alınacaktır. Alya, bu sınava katılır ve büyük bir başarı göstererek %100 burslu olarak koleje kabul edilir. Okula başladığında, yanında 5 yeni arkadaşıyla birlikte hayatının belki de en heyecanlı dönemine adım atar. İlk günlerinden birinde, Alya Aras Demirhan ile karşılaşır. Aras, sert ve kendine güvenen bir karakterdir ve aralarında ilk başta çatışmalar yaşanır. Hikaye ilerledikçe Aras, Alya’ya karşı karmaşık duygular beslemeye başlar. Başta zorbalık ve sert davranışlar Alya’yı etkilerken, zamanla Aras’ın bu davranışlarının ardında gizli bir sevgi ve takıntı olduğu ortaya çıkar. Alya ise başlangıçta Aras’ı sadece bir “düşman” ya da “rakip” olarak görür, ancak Aras’ın hisleri ve ilgisi hikaye ilerledikçe Alya’nın hayatında önemli bir yer edinir.

Onlar yetimhanede tanıştı ve günün birinde ayrılmak zorunda kaldılar. Ayrılırken birbirlerine söz verdiler. Giden gelecekti, kalan bekleyecekti. Yirmi yıl geçti. Giden yana yakıla aradı, kalan sabırla bekledi. Ve bir gün... Birbirlerini buldular. Ama tanıyamadılar. ✋🏻 Bu kitabın rengi kırmızı. KAN KIRMIZISI ♟ Yeraltı Kulübü, İstanbul`un en gözde gece kulüplerinden biridir. Şaşaası göz kamaştıran bu mekânda cebinin doluluğuna güvenen herkes sınırsızca eğlenebilir. Ancak perşembe geceleri içeriye girebilmek için sahip olduğunuz statü ya da ensenizin kalınlığı geçerli olmayacak. Sadece özel kişilerin erişebileceği karta sahipseniz kapılar size açılacak ve perşembe gecesinin karanlığıyla tanışabileceksiniz. Düzenlenen kafes dövüşlerinde hiçbir kural yok, ancak Yeraltı Kulübü`nün dövüş gecelerinden bile üstün tuttuğu tek kural var. Nehir ise hayatını aksiyondan uzak tutmaya özen gösteren, kendi hâlinde yaşayan bir kadındır. Fakat kader her zamanki gibi kendi planını devreye koyduğunda ve hiç ummadığı birinin sahtekârlığı yüzüne çarptığında hayatı birden rayından çıkar. Bulaştığı pislikten yakasını kurtarabilmek için sunulan teklifi kabul etmek zorunda kalır. Kimilerinin sahip olduğu statü ve parayla bile elde edemediği o kart avucuna bırakılır. Ve Nehir bir gece vakti, eline tutuşturulan paketle, Yeraltı Kulübü`nün önünde kendisini bulur. Birincisi paketin içerisinde ne olduğunu tahmin etmektedir. İkincisiyse Yeraltı Kulübü`nün yıkılmaz kuralından habersizdir. ♟ Entrika, gizem, gerilim, aksiyon okumayı sevenlere hitap edecek bir kurgudur.

Yardım etmek istemişti sadece sonucunun böyle olacağını bilse bile yine yapardı. Karanlıktan korkan birini karanlığa hapsetmişlerdi, korkmuştu ama mücadele etmişti. Başarıp başaramadığını henüz kendi bile bilmiyordu. O gün bir kız çocuğunu kurtarmıştı ama kendi içindeki çocuğu öldürmüştü... Ölmemişti ama artık yaşamıyordu da. "Bazı acılar sessizdir, ölüm gibi..."

Ben, Beritan… Töre evliliğinin, yani berdel geleneğinin kurbanı olan bir kadınım. Kendi isteğim dışında, hiç beklemediğim bir anda, bilmediğim bir hayata sürüklendim. Karanlık bir noktaya, soğuk bir yabancıya, hiç tanımadığım bir adama adım atmak zorunda kaldım. Ve o adımı atmamdaki sebep ne sevgi ne de istekti. Sadece bir kefaretti… Bir bedeldi. Bir borçtu. Ve benim kaderim, abimin hayatını kurtarmak için ödenen bir anlaşmaya sıkışıp kaldı. Bana öğretilen tek şey, bir kadının varlığının ailesinin borçlarını kapatmak için kullanılabilecek bir araç olduğuydu. Ve ben de o araç olmuştum. O adam… Tanımıyordum onu. Gözlerinde bana ait hiçbir şey yoktu. Ne bir tanıdıklık ne de bir sıcaklık… Sadece derin, uçsuz bucaksız bir soğukluk. Aramızda ne bir bağ vardı ne de bir ortaklık. Aynı çatı altında yaşayan, birbirine mecbur iki yabancıydık. Ve bu evlilik… Bir anlaşmaydı. Bir zorunluluk. Ama her geçen gün, her dakika, her nefeste… İçimden bir şeyler kopuyordu. Aşk yoktu. Sevgi yoktu. Aramızda yalnızca intikam vardı. Kırılmış, kararmış kalplerin oluşturduğu dipsiz bir boşluk… O adamın varlığında kayboluyordum, gözlerindeki soğuklukta eriyordum. Onun da bana karşı bir hissi yoktu. Ne bir ilgi ne de bir beklenti. Sadece birbirimize yabancıydık. Ve bu yabancılık, her geçen gün daha da büyüyordu. Ama sonra fark ettim… Sessizlik, bazen kelimelerden daha fazlasını anlatır. Onun gözlerine her baktığımda, o buz gibi bakışların ardında bir şeylerin gizlendiğini hissediyordum. Acı mıydı, öfke mi, yoksa geçmişin küllerine gömülmüş bir pişmanlık mı, bilmiyordum. Ama orada bir şey vardı. Ve beni en çok korkutan şey şu: Ya o soğukluğun ardında saklanan şey, bir gün bana dokunursa… Ya ben de değişirsem? Bu bir oyun değil. Bir masal hiç değil. Kimse mutlu bir son vaat etmiyor. Ama içimde bir korku var. Ya bu zorunluluk, hislerimi benden çalmak yerine bana bilmediğim bir şeyi öğretirse? Ya nefretin içinde sıkışmış duygular, zamanla başka bir şeye dönüşürse? Ya o adam, bir gün bana gerçekten bakarsa… Ve ben de ona bakmaya başlarsam? Bilmiyorum. Tek bildiğim şey, içimde sessizce büyüyen bir ihtimal. Ve en çok korktuğum şey, o ihtimalin bir gün gerçeğe dönüşmesi…

O gece elinden tuttuğumda bütün hayatımın değişeceğini bilemezdim. Onunla yeniden hayata başlamıştım ve ilk kez nefes almışım gibi yanmıştı ciğerlerim. O ilk nefesin bedeli bu kadar ağır mıydı yoksa fazlasıyla günahkâr olan kalbim için mi öyleydi sadece...