Tam o sırada içeriden yükselen bir kadın çığlığıyla irkildim. "Bırak beni!" diye haykırıyordu bir ses. Adımlarımı hızlandırdım, kalbim göğsüme çarpıyordu artık. "Barış, lütfen... bırak diyorum sana!" "Yürü!" diye tersledi adamın sesi. Köşeyi döner dönmez gözüm İklim`e ilişti. Direniyordu. Gözleri korku ve öfkeyle doluydu. Duraksamadan bağırdım: "Bırak kızı!" Sesim duvarlarda yankılanırken, parmağım tetikteydi. Adam bir anlığına irkildi sesimle. İklim’in kolunu tuttuğu gibi kendine doğru çekmişti, ama benim yaklaşmam onu tedirgin etmişti belli ki. Göz göze geldik. Gözlerinde hem panik hem öfke vardı. "Silahını indir!" diye bağırdım. Tetikteki parmağım milim oynamıyordu. “Yapma!” dedi İklim, sesi neredeyse yalvarır gibiydi ama gözleri yardım istiyordu. Ne aşirete ne de uyduruktan bor töreye kurban gitmesine izin vermeyecektim.

Tesadüfen tanışıp bir birlerine vurulan iki kalp... ... Her şey ayağın takılması klişesiyle başladı aslında. Bu klişe kendisiyle her daim yan yana geçirilmek istenen bir ömür, hayat ve birliktelik getirdi. Duyguya yer vermeyi aklından bile geçirmeyen komutan saatlerce susmayan kadının ağzından çıkan her bir cümleye muhtaç olacağını bilmeyerek vuruldu bu kadına... ... Bütün olay büyük bir klişe ile başlamıştı fakat onları farklı kılan şey bütün farklılıklarına rağmen bir olan kalperiydi. Ya da en sıradan olanı da buydu onlara göre... ... "Belki de bir birimizi ilk gördüğümüz anda çoktan yazılmıştır kaderimiz." Usulca kıvrılan dudaklar kafasını iki yana salladı. "İlk gördüğümüz anla ya da öncesiyle ilgilenmiyorum, ben şu anım, yarınım ve de seninle geçirmek istediğim bir ömürle ilgileniyorum." ... "Kung-fu Pandada ki gibi kung-fu yapmayı biliyor musun?"  "Hayır." Ne demek bilmiyordu? "Ya, peki kurşunu elinle geri itebiliyor musun?" "Hayır." Tek parmağını çenesine koyup düşünüyor gibi yaptı kız. "Peki aynı anda 30 kişiyle dövüşebiliyor musun?" "Hayır." Hayretle ağzını açtı. "Son soru!" Bu sorudan ümitliydi. "O zaman zehirleri içince sana bir şey olmuyor ve neyin ne olduğunu da biliyorsundur." Bu kızın amacı neydi? "Hayır." Sinirle kaşlarını çattı. "Nasıl bu kadar üst rütbelisin o zaman? Doğru söyle, torpille mi aldılar seni? Bunları bilmen lazımdı!" Bu sefer hayretle ağzını açan adam oldu. Bu kız kendisine iyi olmadığı gibi başlı başına her şeye zarardı. Kafasını yıkılmış bir şekilde iki yana salladı. İyi değildi hemde hiç iyi değildi. Bunca sevmediği şeyin vücut bulmuş halı olan kıza ölümüne aşık olduğuna göre o da iyi değildi. ...

Bir aşk, bir ihanet ve geçmişten gelen kanla yazılmış bir kader. Altı yıl önce bir gecede başlayan hikâye, şimdi savaş alanlarında yeniden filizleniyor. Aleda, babasının karanlık gölgesinde büyümüş, hayatın adaletini hiç tatmamış bir kadın. Barlas ise tıp fakültesinden mezun olmuş ama babasının isteğiyle komutan olmayı seçmiş bir asker. Birbirlerinden nefret eden bu iki insanın yolları, yıllar sonra yeniden kesişir—bu kez bir sorgu odasında. Biri şüpheli, diğeri sorgulayan. Gerçekler ortaya çıktıkça geçmiş, yavaşça bugünü boğmaya başlar. Peki ya aşk, nefretin içinde hâlâ yaşıyor olabilir mi? Ve geçmiş, gerçekten geçmişte mi kalmıştır?

Yaz tatilinde asker olan abisini ziyarete giden gece bir uğurlama töreninde bir adamın sırtını abisine benzetip " Abi" diyip sarılır fakat sarıldığı kişi abisi değil`dir .....

Karanlığın içinde sessiz bir fısıltı yükseliyor… Adaletin terazisi, bu sefer devletin en derin sırlarının gölgesinde sallanıyor. Ben Lara Yılmaz. Ankara’nın soğuk, gri koridorlarında büyüdüm; adaletin adını yazdım, haklıyı savundum. Ama bu sefer farklı. Elime geçen “kod adı” sadece bir isim değil; içinde hayatımı, kimliğimi, geçmişimi saklayan bir kalkan. Savcı olmaktan çok daha fazlası gerekiyordu şimdi bana. Askeri birliğin kalbine gizlenmiş karanlık sırları ortaya çıkarmak, sadece kanun kitaplarının arasında değil, çatışmaların, ihanetin, kurgulanmış yalanların içinde savaşmak demekti. Yüksekova’nın buz tutmuş dağlarında, her adımda bir tehlike, her yüzleşmede bir sır saklı. Bana eşlik eden sert ve sırlarla dolu Yüzbaşı Alper Erdem, sadece bir muhafız değil; aynı zamanda çözemediğim bir bilmecenin ta kendisi. Sivil hukukla askeri disiplinin birbirine karıştığı bu yerde, hangi tarafın gerçek düşman olduğunu anlamak mümkün değil. Güven, burada lüks; hayatta kalmak ise zorunluluk. Bu hikâye, sınırların ötesinde saklanan yalanları, kendi içindeki savaşları ve unuttuğunuz ya da bilmediğiniz adaletin en çetin sınavını anlatıyor. “Kod Adı: Savcı” sadece bir görev değil, kimliklerin parçalandığı, kalplerin sınandığı ve cesaretin yeniden yazıldığı bir destan. Bir adım at. Gözlerini aç. Bu savaşta kimin yanında olacağına sen karar ver.

"Bembeyaz bir odaya kapattı beni... Suçum neydi bilmeden, cezamı içime gömdüm. Duvarlar sessizdi, babam gibi. Ben o gün çocukluğumu içeride bıraktım."

Karanlığın tam ortasında, bir çığlık yankılandı… Evin duvarları, çaresiz kadının feryatlarını içine hapsederken, onun için kaçış neredeyse imkânsızdı. Öfkeden gözü dönmüş bir adam, karşısındakini paramparça etmeye hazırdı. Ama o sadece kendisini değil, karnındaki masum hayatı da korumak zorundaydı. Tam her şeyin bittiği an sanılırken, kapı büyük bir gürültüyle kırıldı. İçeri giren adam, savaşın tam ortasından çıkıp gelmişti. O, sadece bir asker değildi. O, hayat kurtarmaya yeminli bir adamdı. Fakat karşısında durduğu tehlike, cephede karşılaştığı düşmanlardan bile acımasızdı. Zaman daralıyor, hayatlar tükeniyordu. Bu gece yalnızca bir kurtuluş hikâyesi değil, hayatta kalmak için verilen bir savaş yazılacaktı. Peki Kanla sulanan bir gül nasıl iyileşirdi ?

Ben bir aşiret kızıydım. Kurallar, beklentiler ve "uygun eş adayları" arasında sıkışmış bir hayatım vardı. Ama kalbim mi? O, kitaplarda okuduğum imkânsız aşklara çoktan kaptırmıştı kendini. Yanlış numaraya mesaj atmadım. Mafya babasına âşık olmadım. Ama gidip kendi ellerimle bir üsteğmene musallat oldum. Masal sandım. Klişe bir hikâye yazacağım sandım. Ama hayat, o klişeleri bile aratacak kadar acımasızdı. “En fazla ne olabilir ki?” dedim. Ve her şey, tam da o soruyla başladı.

İLK BİR KAÇ BÖLÜM KİTAP FİNAL VERİNCE DÜZENLENECEKTİR. İLK KİTABIM YAZIM YANLIŞI VEYA CÜMLEDE HATA OLURSA KUSURA BAKMAYIN DİKKAT ETMEYE ÇALIŞIYORUM ELİMDEN GELDİĞİNCE. ~ Kucağındaki kızı daha sıkı tuttu küçük kolları ile bahçenin bir köşesine geçti. "Şşt... tamam küçük kız ben yanındayım korkma." Dedi. Mihriban`ın küçük elleri Alparslan`ın tişörtünü tutmuştu sımsıkı Alp kızın korktuğunu anlamıştı ve daha da sıkı tutu . Mihriban Alparslana tutundu. Alparslan Mihriban`ı sımsıkı tuttu. Kader ağlarını iki küçük çocuk için örmüştü, o gece birbirini kazanan iki küçük çocuk. Yıllar sonra bir arada olucaklardı belki de ama bunu bilinmezdi. Mihriban, bir gecede her şeyini kayıp etmişti... Alparslan, bir gecede büyümüştü küçük kız için... ~ YETİŞKİN OKURLAR İÇİNDİR!❌ ÇALINMA V.B. DURUMLARDA ADLİ İŞLEMLER YAPILACAKTIR. KİTAPTA GECEN KARAKTERLER VE OLAYLAR KESİNLİKLE KURGUDUR.

"Şakağından öptüğümden beri çok dincim." Gülümsedim büyükçe. "O günden sonra kurşun yedin, hatırlatırım." "Buna rağmen çok dincim." dedi Yavuz. "Pozitif enerji mi verdim?" diye sordum. "Vallahi yaptın bir şeyler." diyen Yavuz bu kez izin almadan yaklaştı şakağıma. Önce ellerimi kavradı. Gülümsedi. Gülümsemesiyle öptü şakağımdan. Geri çekilmek istemedi... "Yavuz?" dedim büyük bir endiş hâlinde. "Bir gören olacak." "Olsun." dedi Yavuz azıcık geri çekilip. "Olmasın." dedim net bir dille. Dinlemedi Yavuz. Bir kez daha yaklaştı şakağıma. Bir öpücük daha bıraktı. Öpücüğü o kadar masumdu ki... Tıpkı yeni açmış bir çiçeğin yaprağına düşen ilk sabah çiyi gibiydi. Hafif, neredeyse hissedilmez. Ama aynı zamanda, o çiçeğin özünü barındırıyordu. İşte o masumiyetin ardında, bir volkanın derinlerindeki lav gibi, sabırla bekleyen bir arzu da vardı. Dudakları şakağıma değdiğinde yayılan sıcaklık, tenimi yakıp kavurmasa da, ruhumu derinden titretiyordu. Gözlerini kapattığını hissettim. Kirpiklerinin hafifçe şakağıma dokunuşu, fısıltıyla söylenen bir sır gibiydi. O an, zaman durdu. Etrafımızdaki tüm sesler kayboldu. Ne kuş sesi ne dışarıdaki hastaların sesi... Sadece onun nefesinin sıcaklığı ve dudaklarının tenime bıraktığı o tarifsiz his vardı. İçimde yeşeren karmaşık duygularla, ne yapacağımı bilemez bir halde kaldım. Kalbim, bu beklenmedik yakınlığın etkisiyle hızlanırken, zihnimde bin bir soru yankılanıyordu. "Nazelif?" dedi Yavuz sol şakağıma öpücük bırakıp. "Çok güzelsin." "Yavuz?" dedim kısık çıkan sesimle. Sağ şakağımdan öptü Yavuz. "Çok özelsin." . . Asker & Doktor"

-KESİT- ≈Ellerini saçlarından geçirdi. Konuşacak takati kalmamışken cevabını çok güçlükle verdi. Burnundan solurken onu izledim. Yine kısık sesiyle mırıldandı. "Beni, sana karşı yalan söylemeye mecbur bırakma..." Tekrar nefes almaya çalıştı komutan. Bunu yaparken bile zorlanıyordu. Gözlerini açtığında mavilerime baktı. İlk kez gözlerinden bir duygu geçtiğini gördüm. Şahit olduğum şey bir yalvarıştı. Kurcalamamı istemiyordu. Kırmadan dökmeden söylemeye çalışmasını anlayabiliyordum. Usulca başımı olumlu bir şekilde salladım. Sustum ve ona karşı koymayı bıraktım.≈ Tüm geçmişim tek bir sonla kaybolmuştu. Benliğimin varlığından yoksundum. Evlatlık alındığım bu aileden kurtulmuştum. Şimdi geriye yapmam gereken tek bir şey kalmıştı. Bu seri katil davasını çözmek. Tüm garajımı delillerle kaplarken olayın büyüklüğünün farkına varamıyordum. Lakin şimdi görüyordum ki dünya çapında ki bir seri katil olayını üstlenmiştim...

"Seni kurtarmak için buradayız ancak pek ihtiyacın kalmamış gibi?" Yüzbaşının sesindeki şaşkınlığı hissetmiştim. Kendi kendime gururlanırken yüzbaşının zümrütlerine bakarken sırıttım. "Siz bir hayli geç kalınca bende kendi kendimi kurtarayım dedim." Sesim ironik çıktığında yüzbaşının tek kaşı havaya kalkmıştı. Kendime engel olamadığım alaylı gülümsememi gözlerinden çekemedim. Haklıydım. Gelmeleri gereğinden fazla uzun sürmüştü.

"Ey Türk gençliği! Birinci vazifen, Türk istiklalini, Türk cumhuriyetini, ilelebet muhafaza ve müdafaa etmektir." Küçükken babaannesi yüzünden annesini kaybetmiş, teröristler yüzünden babasını kaybetmiş bir kız çocuğu. Kim bilebilirdi ki büyüyünce asker olacağını ve onların soyunu kurutmaya ant içeceğini. Yeni hayatı ona eski anılarını ve sevdiklerini verdi. Peki ya geri alacak mı? Ben yazmak için hazırım peki ya siz Şeyma ve Yavuz`un hikayesini okumak için hazır mısınız?

Aleda`nın bir gecede tüm hayatı değişir. Önce yıllardır yaşadığı ailesinin yalan olduğunu anlar. Sonra gerçek ailesinin yanına gitmek istememesine rağmen gitmek zorunda kalır ve oraya alışamamasıyla devam eder. Eğer gerçek ailem temalı bir kitap arıyorsan benim kurguma bayılacaksın. Hemen kooooş :)

- Söz vermiştik - Neyin sözünden bahsediyorsun ? - Birbirimizi unutmayacağımıza söz vermiştik ... - ...

BU HİKAYEDE GEÇEN KURUM, KURULUŞ VE OLAYLARIN GERÇEK HAYATLA BAĞLANTISI YOKTUR! Çalınmış bir çocukluk… Bilinmeyen bir geçmiş… Ve her şafağı yeni bir savaşa dönüşen bir hayat. Varelda Selinay Bozkurt. Mardin`in acımasız coğrafyasında, görevine adanmış, çelik bakışlı bir komutan. O, bilinen adıyla Miraz. Rüzgarla dans eden kumralın en zarif tonuyla sarının asi parıltılarını harmanlayan saçlarının ve Mardin semalarında nadiren görülen en berrak gökyüzünün yansıması gibi mavi gözlerinin ardında, derin bir yalnızlık ve geçmişin karanlık gölgeleri saklı. Hayat, ona henüz çocukken sırt çevirdi. Ailesi bildiği insanların elinde şiddetle yoğruldu, kurtarıldığı o çiftlik evinin hatırası ve ardından gelen yetimhanenin soğuk duvarları dışında hiçbir şey hatırlamadan büyüdü. Ta ki yedi yaşındaki Batın Alp ile yolları kesişene kadar. Kimsesizliğin ortasında yeşeren bu masum bağ, onlara Arif Albay ve eşi Perihan Hanım`ın şefkatli kanatları altında yeni bir yuva, yeni bir aile kurma umudu verdi. Ancak Miraz`ın kaderi, masumiyetin bedeliyle, adalet arayışıyla ve kendi kimliğini bulma mücadelesiyle mühürlendi. Miraz, bu zorlu yolda yalnızlığını yoldaşı yapabilecek midir? Geçmişinin bilinmeyen sırları onu sonsuz bir karanlığa mı sürükleyecek, yoksa gerçek gücünü keşfetmesini mi sağlayacak? "Yalnızlık Emri," sert aksiyonun, ruhu sarsan dramın ve sürükleyici bir kimlik arayışının kalbinize dokunacak destansı bir hikayesi.

Şamil ile Janset`in hikayesini bilir misiniz? Bu hikayeyi herkes bilmez belki ama kavuşamayan iki aşığın ismi olarak nitelendirilir bu iki isim... Birbirine denk olmadığı söylenen iki aşığı.. Bizim hikayemiz ise tam tersi. Biz doğuştan itibaren birbirine denk, birbiri için var olmuş iki aşığız.. Hayat bana bir şans verdi ve ben bu şansı son nefesime kadar iyi değerlendireceğim. Ağlatan kafe bu sefer kavuşan iki aşık için sonsuza kadar çalacak. Elbruz Kerem Kurt..

"Yeni Teğmen mi?" Arka tarafımdan gelen ses ile önümdeki tim oraya doğru bakmaya başladı. Albay biraz yana döndü ve bende tam arkamı döndüğüm sırada "Evet, yeni Teğmen." dedi. Döndüğümde ise gördüğüm zifir kara gözlerle durdum. Sadece durdum. İkimizin de gözleri birbirine kenetlenmişti. Olduğum yerde nefesim kesilmişti. Etraf üstüme üstüme geliyormuş gibiydi. Aynı rüyalarımda olduğu gibi. Hayalden bir el boğazımı sıkmaya başladığında kendimi zorladım ve esas duruş aldım. "Teğmen Güz Altan, Adana. Emredin komutanım!" "Üsteğmen Pars Kurter Karamanlı. Karal Timi`ne hoş geldin Teğmen!" Hoş mu gelmiştim bilmiyorum. Ne olacağını da bilmiyordum. Tek bildiğim şey bir daha asla eskisi gibi olmayacaktı. Şimdi önümde komutanım olarak duran kişi, benim lise yıllarımdı. Benim mutluluğum, sevincim, mutsuzluğum, hayal kırıklığımdı. Eskiden her şeyini bildiğim, her anımda yanımda olan kişiydi. Uzun zamandır ise birbirimize karşı sadece birer yabancıydık. 🦋

Kupa kızı ve Serseri`nin hikayesi... Not: Ayliz kitabımın yan kitabıdır

"Tim Gökbörü" Hainin kim olduğunu öğrenmek için timin en içine kadar sızan bir istihbaratçı… Geçmişin acılarıyla mücadele eden bir tim komutanı… İhanet, intikam ve sırlarla örülü bir hikâye… Kıdemli Üsteğmen Tomris Demir, ağabeyinin intikamını almak ve hainin maskesini düşürmek için Gökbörü Timi`ne katılır. Ama bu görev sandığından çok daha zordur. Hain, en yakınındadır ve doğru kişiye güvenmek ölüm kalım meselesi hâline gelir. Sırlar açığa çıktığında her şey altüst olacak. Tomris geçmişin yüküyle yüzleşirken, Ülgen Karaman onun için en büyük sınav olacaktır. Bu timde kim dost, kim düşman? "Tim Gökbörü": Tehlikenin gölgesinde, dostlukla ihaneti ayırmanın imkânsızlaştığı bir savaşın hikâyesi. Cesaretin sınandığı, kalplerin çarpıştığı bu mücadelede, kimse masum değil…

27 yaşında ki üsteğmen EFLAH KARABEY ve timi Mardin de görev yapmaktadır, ailesiyle yıllar önce konuşmayı kesen Eflah hayatında gerçekleşecek olan olayları atlatabilecek mi?

Astsubay Kıdemli Başcavuş Tuğra Duman, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin seçkin bir birimi olan Pençe timinin yardımcı komutanıdır. Görev, sınır ötesindeki tehlikeli bir terör hücresini etkisiz hale getirmektir. Ancak operasyon sırasında Tuğra, gizemli bir şekilde ortadan kaybolur. Tim, Tuğra’sız dönmenin acısını ve şaşkınlığını yaşarken, Tuğra ise kendini beklenmedik bir zamanın içinde bulur. Tam 300 sene önceye, İskoçya’ya gitmiştir. Tuğra, hem kendi gerçekliğine dönmeye çalışırken hem de İskoçya’nın gizemli topraklarında hayatta kalmaya çalışır. Bu süreçte zamanın ve mekanın sınırlarını zorlayan aşk, dostluk, gizem, aile ve sadakat hikayesi de gelişir. Hayatının yeni savaşı başlar, bu sefer kılıçlarla...

Askeri kurgu ve töre kurgusudur. Konu: Ailesi tarafından zorla kendinden yaşça büyük bir adamla evlenmek zorunda kalan Lavin ve Şırnak`ta görev yapan Komutan Öncü, Lavin`e yardım eder.

Aşkta ve savaşta her yol mübahtı, peki ya aşk savaşında?