Ben Deniz çok heyecanlıyım arkadaşım onun sevgilisi ve sevgisinin kuzeni olarak ayrı eve Çıkıcaz ve bu benim hayalimdi asminle aynı evde yaşamak bir kapı kadar uzakda olmak

ARKADAŞLAR ÇOĞU MAFYA KİTABINDA MAFYA ERKEK MASUM KIZ VARDI.AMA BUNDA İŞLER DEĞİŞİYOR…KADIN BAŞROLÜMÜZ ÇOK GÜÇLÜ ERKEK KARAKTERİMİZDE ONDAN FARKLI DEĞİL “ÇOK AYRI DÜNYALARIN İNSANLARI ÇOK AYRI KALMIŞLAR…”

"Kimsesiz olduğum için mi bu kadar kolay arkanı dönüp gidiyorsun?" İlk defa dile getirdiğim gerçekle boğazımdaki yumru yutkunmamı, göğsümdeki acı nefes almamı engelliyordu. Bana doğru döndü, donuk ifadesinin altında pişmanlık ya da üzüntü aramaya çalıştım ama hiçbir duygu barındırmıyordu. Ondan gelecek şeye hazırlamaya çalıştım kendimi ve o, asla duymak istemediğim o kelimeyi söyledi. "Evet."

Arafta kalmış, attığı her adım boynundaki urganını daha çok sıkmaya başlamıştı. Yalanlar birbirine dolanmış, ayaklarında zehirli bir yalan gibi geziyordu. Sürünüyordu, ruhunda, kalbinde, hayatında. Karşısındaki kadının gülüşü çoğalmaya başlayınca yüzü düşmüş, başını öne eğmişti. Bir ona yeniliyordu zaten, bir ona başı eğiliyordu. Zorundaydı. Onu kaybetmemek için oynadığı oyuna devam etmek zorundaydı. Şehit kanıyla ıslanan topraklarda yetişen çiçekleriz, hepimiz.

Sevgilim, bana senin beni unuttuğunu ve artık yoluma bakmamı söylüyorlar. Söyle bana, uğruna kendimi bu denli kaybetmişken senden nasıl vazgeçeyim? Sarılışını, öpücüklerini, geçirdiğimiz şehvetli geceleri, sabahları yanımda uyandığında yüzünde oluşan o sevimli gülüşlerini... Söyle bana ben nasıl unutacağım seni? Sen sevgilim, kalbimden böylesine dolup taşmışken ben nasıl vazgeçeyim? Yol göster bana birtanem, ben sensizlikle sınanmaktan çok yoruldum. Eğer bir gün bu günlük sana ulaşırsa ve bu satırları okuyorsan aç o şarkıyı, bizim şarkımızı. Hatırlamadığın için şarkıyı yazıyorum, biliyorum ki unutmak hiç istemezdin sevgilim. Tak kablolu kulaklıklarını, aç sevdanın son vuruşunu. Bu sana yazdığım son satırlar, çünkü sanırım artık hatırlayacağına dair olan umutlarımı yitirmek üzereyim. Umarım şarkıyı dinlediğinde bizim için tekrar sende bir ışık yanar. Çünkü seni karanlıklara bırakmak istemezdim. 19.09.2025 Seni çok seven, V.

mutluolmakistiyorum; Mutlu olmak için ihtiyacımız olan şey nedir sence? Sosyal medyada gariban gariban gezerken üstten gelen bildirim ile kaşlarımı çattım. Mutlu olmak için ihtiyacımız olan şey mi? Muhtemelen para ve başarıdır. Işıksırmalı; Para ve başarı bence. mutluolmakistiyorum; Peki bunlara sahip olduğum için neden mutsuzum?

Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları ekmiştim. Benden nefret etmelerine neden olduktan sonra da arkama bile bakmadan hepsini terk etmiştim. Yıllar geçmişti ve şimdi geri dönüyordum. Kalplerine nefret tohumu ektiğim insanların karşısında duracaktım ve bundan bir saniye bile nefret etmeyecektim çünkü ben bunu hak etmiştim. Onlara yalan söyleyip, kendimden nefret ettirdiğimde geri döneceğimi asla bilmiyordum. Bunu planlamamıştım, hayat söylediğim yalanın cezasını çekmem için beni tekrardan buraya göndermişti. Kaçtığım yere, koşarak geri dönüyordum. Vuslat Mahallesinden bir sonbahar akşamı kaçmıştım ve yine bir sonbahar gecesi geri dönüyordum. Karşılaşacağım her şeyi önceden biliyordum. Bütün mahalleli benden nefret ediyordu çünkü onların sevdiği insanların kalbini kırmıştım. Çünkü ben onları, ailem dediğim insanları paramparça etmiştim. Geri döndüğümde neler yaşardım, hayat bana ne getirirdi bilmiyorum ama Vuslat mahallesine adım attığım andan itibaren savaşmam gerektiğini biliyordum. Beni orada istemeyecekleri ama ben orada kalacaktım. Hatamın bedelini ödeyecektim ve bana bunu kalbini ilk paramparça ettiğim insan ödetecekti. Hatamın acısını herkesten daha çok kırdığım kardeşlerim ödetecekti. Geri dönüyordum ve artık hiçbir şey eskisi gibi değildi. Her şey eskisi gibi olabilir miydi yoksa her şey daha da mı karışacaktı bilmiyordum ama savaşırken sadece onlarla değil kendimle de savaşacaktım. Savaş başladı, yere ilk ben düştüm. Savaş devam etti, ayağa kalktım. Savaşın sonu gelecekti, kim kaybedecekti, işte asıl mesele buydu.

“𝘉𝘢𝘻ı 𝘬ı𝘻𝘭𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘺𝘢𝘻 𝘢𝘵𝘭ı 𝘱𝘳𝘦𝘯𝘴 𝘣𝘦𝘬𝘭𝘦𝘳. 𝘉𝘢𝘻ı𝘭𝘢𝘳ı𝘺𝘴𝘢 𝘣𝘦𝘺𝘢𝘻 𝘬𝘦𝘧𝘦𝘯𝘭𝘦 𝘨𝘦𝘭𝘪𝘯𝘭𝘪𝘨̆𝘪𝘯 𝘢𝘺𝘯ı 𝘢𝘯𝘭𝘢𝘮𝘢 𝘨𝘦𝘭𝘥𝘪𝘨̆𝘪𝘯𝘪 𝘤̧𝘰𝘬𝘵𝘢𝘯 𝘰̈𝘨̆𝘳𝘦𝘯𝘮𝘪𝘴̧𝘵𝘪𝘳.” Gümüş Alaboğa, dışarıdan bakıldığında şanslı sayılırdı. Zengin bir ailenin tek varisi, lüks içinde büyümüş, ismi altın harflerle yazılmış bir soyun devamı. Madem öyle neden adı Gümüş? Altın sadece parlar. Isındığında yanar, daraldığında boğar. Bir barış, bir zeytin dalı niyetine kullanıldı. Beyazlar içinde ölüme imza attı. Kefen mi gelinlik mi belli değil. İlk kez kefeni dantelli görmüştü. Üzerine giymişti işte oluyordu demek ki… Kafes parlaktı. Yakardı, boğardı. Kafes parlak görünebilirdi ama içi karanlıktı.

Telefonuma taramalı tüfek gibi gelen mesajlar gözlerime kaydı bu kimdi?

Geçmişinden yaralı bir adam... Hayatındaki değişimlere alışmaya çalışan bir kadın... Eliz ani bir haberle ailesinin peşinden İstanbul`a taşınmak zorunda kalır. Başladığı yeni hayatın ilk adımlarını attığı sırada kendini aralarında garip bir düşmanlık olan iki adamın arasında bir piyon olarak bulur. Sırlar ve gerçekler arasında neye inanacağını şaşıran Eliz`in her şeyi düzene sokacak anahtarın kendisinde olduğundan haberi yoktur. Kerem kendini geçmişte yaşananlara hapsetmiş intikam ile vicdanı arasında sıkışmış bir adamdır. Hayatında peydah olan Eliz`in kendisine yeni bir sınav olmaması için elinden gelen herşeyi yapmaya kararlıdır. Ancak işler sarpasardığında kendini en son istediği yerde bulur. Eliz`in kalbinde... "Sevme beni." dedi orman yeşili gözlerini bir an bile gözlerimden ayırmadan. "Yapamam." Dedim bir an bile gözlerimi ondan almadan.