~Aysız gecenin yarısı solmuş günebakanlarıydık, güçlüydük ama yaralıydık~ Kırmızıdan kahveye dönen yapraklar gibiydik. Aynı onlar gibi yavaşça güçsüzleştik, birinin tek bir dokunuşu ile toz olduk. Geçen zaman bize daha soğuk daha zor daha yalnız bir hayat verdi sadece. Yağmurlar yağdı. Sanki gök kubbe bize acıyor üzülüyor gözyaşı döküyordu. Biz yazdan çıkmış ve sonsuz bir bahara hapsolmuştuk...

Ramak kala kaza yapmaktan kurtulan binbaşının ve yüzbaşının aynı kişiyi koruması ile başlayan bağ. Teşkilat dizisiden esinlendim!

İntikam Taht Güç Bunlar yaşamamı sağlar herkesin bana saygı duymasını sağlar bana saygı duymak zorundalar kitabın kötü kadını olmam öleceğim anlamına gelmez

"Yanılıyorsun kurtuluş, ölüm tek kişiliktir." yavaşça yaslandığım yerden ayrılıp çimenlerin üzerine uzandım ve gökyüzüne baktım. "Kurtuluş, sence ölünce insanların ruhları yıldız olur mu?" "Seni gökyüzüne vermem, yıldızlar kayarlar ve kaybolurlar." "Ben kaybolmaktan korkmam ki." "Ama ben seni kaybetmekten ölesiye korkarım." "Kaybedersen bulamaz mısın?" "Kaybedersem, kaybolurum pare`m."

Bazen bir insanın gerçekleri görebilmesi için büyük bir hüzüne kapılması gerekirdi. Lakin tüm hüzünlerin ve acıların bir sonu vardı. Yeni aşklar, yeni kitaplar.

Nilüferleri bilir misin? Kökleri yoktur. Suyun üstünde salınır, bir o kıyıya bir bu kıyıya savrulurlar... Ya da Elif’i bilir misin? Tektir. Eğilmez, bükülmez. Hiçbir harfle birleşmez. Elif, hayatı boyunca köksüzlüğün su yüzeyinde dolanan boşluğuyla, dimdik durmanın ağırlığı arasında sıkıştı. Şimdi geçmiş geri dönüyor. Bir harf... Bir mezar taşı... Ve kendisine tıpatıp benzeyen bir kadının fotoğrafıyla başlayan o gece... Bildiği her şey sarsılacak. Çünkü bazen, insan kim olduğunu öğrenmek için… `önce ne olmadığını keşfetmek zorundadır.`