Selam, ben Deniz. Evet evet, muhtemelen beni tanıyorsundur. Kaya’ların genç üyesi, Deniz Kaya derler bana. Beni ekranlarda görmüşsündür, genelde para ve gücün sembolü derler… Kıyafetimi, paramı, arabalarımı görmüşsündür. Peki ya hayatımı? Anlamak için baktın mı hiç gözlerime? Benim için her gücün bir zaafla geldiğini gördün mü gözlerimde? Hayır, görmedin. Çünkü sende bakmadın! Varis olmak için dünyaya getirildiğimi biliyor musun, annemin benden hep nefret ettiğini, kardeşlerimin benden sakladığı sırrı biliyor musun? Annenin benden neden nefret ettiğini bilmeden kaybettiğimi, babamın hayaletini sırtımda taşıdığımı biliyor musun? Peki ya Semih’in zincirlerinden kurtulup abime biat ettiğimde kaderime isyan edip tahtın dengesini bozduğumu? Ah evet, ben yaptım. Bununla da kalmadım, lideri devirdim, kan akıttım, acı çektim ama tüm bu adamlara bir kadının gücünü gösterdim. Beni bir piyon sandılar ancak ne ben bir piyondum ne de onlar satranç ustasıydı. Gece çöktü, sis dağıldı. Her gecenin bir sabahı olduğunu unutanlar yandı önce. Yakmak için yanmayı göze alanlar ateşten çıkamadı. Ama öğrendim ki Deniz’ler da yanarmış. Her şeyi düzene soktum dediğim an Semih Kaya’nın bana bıraktığı o lanetli miras beni bir adamın ayaklarına zincirledi. Geçmişte akıtılan kan, intikam isteyen adamlar ve bundan haberi bile olmayan bir varis. Ben ne yapmıştım? Miran Atalay’ı ben öldürmemiştim. Neden benim canımı yakacağını söylüyordu bu yeşil gözlü adam? “Zincirlerin şıkırtısı çabalarımın beyhude olduğunu yüzüme vuran alaycı bir melodi gibiydi. Karanlık bir odadaydım. Lanet olsun! Böyle olmayacaktı! Ben Atalay’ların evinden Lina’yı çıkartacaktım ve defolup gidecektik. Kapı kulak tırmalayan bir çığlıkla açıldı. Loş ışık bile gözlerimi yaktı. Büyük bir beden gördüm, bir tuşa bastığında ışık yandı. Bir sandalyeyi önüme çektiğinde sinirle yüzüne bakıyordum. Maskeli baloda dans ettiğim, gözlerine bakarak kandırmaya çalıştığım adam beni kandırmıştı. “Zincirler Kaya” dedi, sesi cehennemde yükselen alevlerin arasından bir fısıltı gibi geliyordu “neden boğazında biliyor musun?” Gözlerimi kıstım “lider seni öldürür” umursamadı bile beni. “Yavaş yavaş ölesin diye” Şeytanın inindeydim, cehennemin en dibindeydim ama biliyordum. Cehennemden çıkmak için şeytanla anlaşma yapmak gerekirdi.” ~Kaderine isyan et ve tahtın dengesini boz. Ancak unutma yeraltında böyledir, her güç bir zaafla gelir.

Velmora, büyünün her köşesine işlediği bir diyardır, ancak lanetli büyülerin yükselmesiyle karanlık her geçen gün daha da derinleşmektedir. Krallıklar arasındaki güç mücadelesi, eski emirlerin gölgesinde bir kez daha alevlenir. Her büyü, yalnızca güç değil, aynı zamanda bir lanet taşır. Her emir, sırlarla doludur ve bu sırlar yalnızca itaat edenlerin değil, isyanın da içinde gizlidir. Bu topraklarda hayatta kalabilmek, sadece güce sahip olmayı değil, karanlıkla yüzleşmeyi gerektirir. Sireva Noctharn, lanetli büyüyle olan bağını çözüp geçmişin karanlık sırlarını ortaya çıkarmaya çalışan genç bir kızdır. Başka bir adam ise, kaybolmuş bir gücü yeniden bulma peşindedir. Birlikte, diyarı tehdit eden eski bir gücü uyandıracaklardır. Ancak bu yolculuk, yalnızca geçmişin sırlarını değil, kendilerinin de en derin korkularını ortaya koyacaktır. Velmora, büyünün ve karanlığın gölgesinde, sadece hayatta kalmak değil, geçmişin ve geleceğin kaderini değiştirmek için bir mücadelenin başladığı yerdir.

Hayatımı altüst eden o kazadan sonra taşınacağım şehirde olan hayatımı nasıl düzene sokacağımı bilemiyordum. O şehirde ki hayatım beni eski halime döndürebilecek mi? Beni hayata döndüren bir aşk mi olacak yoksa o aşk sonum mı olacak?

Belladonna bitkisinin bir damlası gözlerini etkileyici bir şekilde büyütür, seni hiç olmadığın kadar güzel gösterirdi. Fakat etkisine kapıldığın her damla senin ölümün olurdu. Belladonna onun için ekilmişti. O bir zehirdi, o etki altına almayı seviyordu, o bir yanılsamaydı. Zarar vermekten, katletmekten doyasıya zevk alıyordu. Yüzüne sıçrayan, kıyafetinden dökülen kanların görüntüsü hiç bu kadar hoş olmamıştı. Onu içten içe arzulamanın verdiği sonuçları düşünmedi. Yalnızca büyülenmişti, çenesine doğru uzanan siyah saçlar, erik kırmızısı gözler onun en büyük düş kapanı olmuştu. Düş kapanından çıkan ağlar, onun tüm bedenini sarmıştı. Direnmedi, çünkü görebileceği en güzel rüyayı görüyordu. "Bugün ölmem gerekiyordu. Dünyaya gelmek için hiçbir sebebim yoktu, inanın bana, neden doğduğuma bile anlam veremiyorum. Bana biçilmiş elbiselerin hiçbiri bana ait değilmiş gibi hissediyorum. Lütfen, bana şimdi bir iyilik yapın, bu gece öldürün beni."

Sadece bir kadının hayatına bile dokunabilmiş ise ne mutlu biz kadınlara…