Sinan okulun asi ruhu. Kuralları hiçe sayan, kimseyle yakınlık kurmayan, kendi dünyasında kaybolmuş bir genç. Ve Çolpan , okulun onur listesinde adı yazılı olan birincisi. Dışarıdan kusursuz görünen ama içten içe bambaşka hayaller kuran bir kız. Aynı koridorda yolları kesiştiğinde, ikisinin de hayatı değişmeye başlar. Bir yanda düzen, disiplin ve beklentiler… Diğer yanda özgürlük, başkaldırı ve bilinmeyenler… Peki, kurallarla dolu bir dünyada hayallerine ne kadar tutunabilirsin? Ve bir kalp, görmezden gelmeye çalıştığı duygulara ne kadar karşı koyabilir?

Her zaman okulun popüler çocuğuna, aşık olunmaz. Sesiz çocuğuna da olunur. O anda ekranımda tek bir mesaj belirdi. Fetih:Sende gitmesen olmaz mı?

Minik Kirpi ve Sarman Kedi Birce, sahnenin ışıklarıyla iyileşmeyi öğrenmiş bir kız; sessizlikle, sabırla, kendi ritmini bulmaya çalışıyor. Ferman’ın dünyası ise keskin çizgiler, yarım bırakılmış cümleler ve zaman zaman dalga gibi gelen karanlıklarla örülü. Bir bakışta başlayan o çekim, ikisinin de planlarını bozuyor. Geçmiş, Birce’nin omzuna eğilip bir sır fısıldadığında her şey değişiyor: Kalbinin hızlandığı adama, geçmişte yaşadıkları yüzünden hesap sormak istiyor. Aklı “geri dön” derken kalbi “bir adım daha” diyor; adımlar dansla, sözler suskunlukla yarışıyor. Ferman’ın üstünü bazen gölge gibi örten, tedaviyle yönetmeye çalıştığı o hâl ise ikisinin dengelerini her an altüst edebiliyor. Peki aşk, intikamla aynı sahnede var olabilir mi? Birce, affetmenin gücünü bulabilecek mi; yoksa aklının çizdiği rotayı izleyip kalbini yarım mı bırakacak? Ve Ferman, kendi fırtınasını dindirip “önce sana bakarım, sonra nefes alırım, sonra gün başlar” diyebilecek mi? Bu, düşerken bile birbirini bırakmamayı öğrenen iki insanın; Birce ile Ferman’ın hikâyesi.

21 yıl ailesiz büyüyen Lara… Ansızın çalan bir kapı, hayatını tamamen değiştirebilir mi? Karadağ Ailesi’nin yıllardır içini yakan evlat hasreti, sonunda sona mı erecek? 🌺 Bir hırs… İnsana nelere mâl olurdu? Küçük bir kızın hayatına mı… Yoksa 21 yıl boyunca ailesiz büyümesine mi? 🌺 “Ben… nasıl davranacağımı bilmiyorum…” Sesindeki titremeye engel olamıyordu. “Şşt… Kendini bana bırak, yeter…” Genizden gelen bu kısık sesle beraber, belimdeki baskısı biraz daha arttı. Başını bana doğru eğmeye başlamıştı. Yaklaştıkça küçülüyordum. Parmaklarıyla saçlarımı geriye atıp, başını boynumun boşluğuna yaklaştırdı. Gözlerimi sımsıkı kapatmış, olacakları bekliyordum. “Bu kokun… beni öldürüyor…” Burnunu boynumda gezdirdiğinde nefesim kesilmişti. Bana doğru iyice yaklaştı, nefes almakta zorlanınca destek almak için ceketinden tutundum. Başını hafifçe kaldırdı, bu kez rotası dudaklarım olmuştu. Ellerini yüzüme götürüp, başparmağıyla yanağımı okşamaya başladı. Dudaklarına dokunan dudaklarım… Savunmasızdım. Üzerimde hissettiğim o baskı, kalbimin derinliklerine inmişti. Kendini yavaşça geri çektiğinde gözlerimi açtım. Onun koyulaşmış bakışları, gözlerime saplanmıştı.

Bensu, babası ile birlikte bomba patlamasında şehit düşerek Güneş tekrardan öksüz kalmıştı. Koruyucu babası ve kardeşi ile tek kalan Güneş, Bensu`nun iki emanetini sahip çıkarak büyür. Kız kardeşi ve mesleği. Güneş büyüdükten sonra Bensu`nun mesleğine ele alarak Hakkari`ye atanır. Hakkari`ye atanmasından 5 hafta sonra teröristler tarafından kaçırılır. Hakkari`de görev yapan Ateş timi ise, Güneş`i kurtarmak görevini alır. Güneş`in öğrencisi olan Alphan`ın babası, Ateş timin komutanı ve yüzbaşı Pars Erdinç ise, Güneş`i kurtarır. Pars, oğlunun öğretmeni ile tekrardan karşılaşınca hikayeleri sonsuz olacak derecede kaderde yazılmıştı. Aslında hikaye, iki yetimhane çocuğu bir hayat üzerinde olan bir hikayeydi...

Bazen belki dediklerimiz sonumuz bazen de mutluluğumuz olur, ancak bunu belirleyen belki biz belki de kader belki de karşımızda ki kişidir... "Sonuna kadar yürüdüğün bu yoldan sen mesulsün dediler bana, ancak bu yolu tercih eden ben değildim. Başkalarının tercihiyle yürümek zorunda bırakıldığım hayatı başkalarının yaptıklarıyla mahvedenler suçlu sendin dedikleri için ben artık bu yolda bu hayatta yokum"

Tuna, biraz inatçı, deli, kendi bildiği yoldan giden bir genç adam. Sıla`dan bahsedilince hep önünü kapatıyor, ama hayat sürprizlerle dolu. Beklenmedik duygular kalbinde filizlenirken, aşk onun da kapısını çalıyor. Komik, duygusal, cesur ve biraz da karışık anlarla döşeli bir yolculukla dolu bu hikâyeye sizleri de bekleriz.

Elisa şehirde doğup büyümüş, hayatı annesinin katı kurallarıyla geçen bir şehir kızıdır. Annesiyle birlikte zorunlu olarak bir kasabaya yaz tatiline giderler. İlk başta bu tatil Elisa için tam bir işkencedir. Ancak kaldıkları kasabada, her gün aynı saate denize giren gizemli bir çocuk dikkatini çeker. Rüzgar, bu çocuk kasabanın yerlisidir. Orda doğup orda büyümüştür. Yaşamı boyunca suya tutunmuş, geçmişi sırlarla dolu ama içinde çocuksu bir mizah taşıyan genç bir adamdır. Denizden gelen bu genç adam Elisa`nın hayatına bir fırtına gibi girmiştir. Lina her şeyin kontrolü elinde sanarken Rüzgar ona `serbest düşüşü " öğretir. Gülerek, bağırarak, ağlayarak... Her şeyini sorgularken bulur kendini Elisa. Ama, Rüzgarın geçmişinde sakladığı bir sır ikisininde kaderini değiştirecek kadar güçlüdür

İlk görüşte aşık olan ama hayatın onlar için başka bir pikanı vardır 🤍

Camdan sisli sabaha bakıyordu. Kuzey`in hiç bu kadar soğuk olmadığını düşündü. Anlaşılan bu kış çetin geçecekti. Güneyden gelen davet ona neye mal olacaktı acaba. Güney ve Kuzey birbirine zıt kutuplar. Güney her ne kadar gelişmiş ve Kraliyet ailesine yakın gözükse de Güneyliler onu rahatsız ediyordu. Aniden kapı çalındı ve sadık kahyası Albert kapıda belirdi. -Ekselansları, isteğiniz üzerine Kont Robert Markel’in davetine eşlik edeceğinizi bildirdim. Ona has soğuk buz mavisi gözlerini camdan çekti ve sadık hizmetçisine, -Şövalyelere hazırlanmasını söyle önümüzdeki hafta Güney surlarında olmalıyız. -Emredersiniz efendim. Kahya oradan ayrılınca kendi kendine, -Bakalım Kral`ın sadık köpeği Martel yine neyin peşinde dedi.

-Offf Eren bıktırdın artık! -Neden? Anıl ile sinemaya gidemedin diye mi? Eren’e artık tahammülüm kalmamıştı. Sürekli herşeyime karışıyordu. -Evet tam da o sebepten! Ya neden sürekli hayatıma karışıyorsun! Bana bakmadan kapıdan çıkarken, -Bundan sonra karışmam! Dedi ve gitti. Ağzım açık arkasından bakakalmıştım, bu çocukta son günlerde bir haller vardı ama neydi?

Yıllar önce "BARUT TİMİ " kurulurken babasının masasındaki dosyada alaz üst teğmenin fotoğrafını görüp aşık olur bir yıl sonra babasının tüm itirazlarına rağmen askeri üniversiteye katılıp bitirir daha sonra ilk aşkı için barut timine katılır ..!

"İbrahim, içindeki ateşi koruyan bir bekçiydi; sevgiyle dokunur, merhametle kucaklar, ama haksızlığa karşı çekilmiş bir kılıç olurdu."

Yaz Hikâyeni Yaz etkinliği boyunca her hafta farklı bir temadan doğan, yazın getirdiği neşe ve enerjiye sahip karakterlerle örülü özgün hikâyelerimi bir araya getirdiğim bu kitap, yaz mevsimini en keyifli haliyle yaşaman için hazırlandı. Her bölümde yepyeni bir hikâye seni bekliyor; bu hikâyeler, yazın enerjisini ve coşkusunu hissetmene olanak tanıyacak. Etkinlik süresince kaleme aldığım öykülerle yazın tadını doyasıya çıkarabilirsin. Farklı dünyalara açılan kapılar, cıvıl cıvıl karakterler ve keyifli anlatımlar arayan herkes için...

Çocukluğundan beri tek gerçek aşkı olan Ensar`ı başına gelen bir olay sonucu unutmak zorunda kalan Ela, terk ettiği İstanbul`a iş sebebiyle geri döner ve unutulan, geçmişte kalmış bu hikaye yeniden başlar.

Elif ve Kenan çocukluk arkadaşı. İki yakın Aile . Bu iki ailenin değişen ilişkilerine gelin bir göz atalım .

İlk görüşte aşka inanır mısınız? 💙

``NE YAZİK Kİ GERÇEK HİKAYEDEN UYARLANMIŞTIR.`` Aslında her şey aşkla başladı. Şeytanın Tanrı’ya duyduğu aşk, onun sonu oldu. Başka birine tercih edilmek... Şeytan aşkın en acı tarafıyla sınanmıştı. Bu yüzden de bizi intikam almak için aşka bulaştırdı. Dünyanın en kötü duygusuyla, en iyi duygusu bir olabilir mi? İşte! Buna aşk derler. Bir tek ölümün değil, aşkın da çaresi yoktur. Pençesine düşenin vay haline! Herkese denk gelir mi bilmem ama denk gelen mutlaka bilir. Ondan nefret ederken, özlersiniz. Yüzünü bile görmek istemezken, her karışını öpmek istersiniz. Bazen kendini, önünüzü göremeyecek kadar dolan gözlerle hatırlatır, arada sırada buruk bir gülümseme, çoğu zamanda ruhunuz darlanır, bedeninize sığamazsınız. Gözleriniz onu ararken, onunla karşılaşmamaya çalışırsınız. Gözlerin kalbin aynası olduğuna dair inancınız da kalmamıştır. Gurur, onun gibi sizi çoktan terk etmiştir. Yine de benliğinizdeki yeri değişmemiş, yerine kimse geçememiştir. O zamanlar Turgut`un bana bıraktığı birkaç anı dışında elimde hiçbir şey kalmamıştı. Aşık olmak bu kadar acı vermemeliydi. Benden güçlü olduğu çok açık olan bu acı, geçer diyenlerin karşısında komik bir tiyatro oyunu izler gibi karnını tutarak kahkaha atıyordu. Buna bir son vermem gerekiyordu.

"Ali Asaf" ona ilk defa ismiyle seslenmiştim. "Yapma" "Neyi yapmayayım" anlamamıştım. Gözlerini kısıp "Bana ismimle seslenme. " "İyide senin ismin Ali Asaf değil mi?" Sesini yükselterek "San YAPMA dedim!İsmim Ali. Sana sadece Ali daha fazlası değil." Bu son sözleri ise kırılan kalbimin sesiydi. Ona artık Ali diyecektim sadece Ali. İsmini söylememi istesede artık benim için sadece Ali`ydi. Ruhumda iz bırakılmış nişaneler dolanıyordu. Bir bir etrafımı sarmış ve an kolluyorlardı. Kaçış yoktu ama benim de pes etmeye niyetim yoktu. Genç kurgu sevenleri kitabıma beklerim.

Yazar Notu - Miraysu Gök`ten > Bu hikâye, sadece bir ilk bakışın, bir sessiz yolculuğun ve söylenememiş cümlelerin izini taşıyor. Ne hayal ettim, ne kurguladım... Sadece yaşadım ve yazdım. Her genç kalbin içine bir gün ansızın düşen o ilk kıpırtıyı, anlatmaya çalıştım. Belki onunla hiç konuşmadım. Ama hissettiklerim, kalemimle dile geldi. Bu, bir otobüs mesafesi kadar yakın... ama bir ömür kadar uzak bir hikâye. Bu satırları yazarken ne kurgu düşündüm, ne edebiyat. Sadece yaşadım. Belki birkaç durak süren bir yolculuk, ama benim için ilk defa kalbimin farklı attığı bir anıydı Herkesin bir "otobüs mesafesi" vardır. Ulaşılamayan, söylenemeyen, ama içte büyüyen... Bu da benimkisi.

Gerçek bir hikaye* İlk aşklara.. Seçil bir şeyler anlatmaya başladığında gözüm, Narin hoca not tutarken sürekli öğrencilere sataşıp hocayı delirten; üzerindeki siyah üst, sağ bileğindeki bileklikler ve sol bileğindeki saatiyle, siyah dağınık saçlarına tezat beyaz tenli, uzun boylu, gözlüklü çocuğa takıldı ve göz göze geldik. Anlık sürüp geçmesi gereken göz teması iki saniyeye uzadı. Gözlerinde boş bir bakış vardı. Aklıma defalarca okuduğum kitaptaki o alıntı geldi: “Buna neden göz teması dediklerini o anda anladım.” Daha önce defalarca gördüğüm birini neden ilk defa görmüş gibi hissediyorum, bilmiyorum. Çocuk göz temasını kesince, ne zaman tuttuğumu bilmediğim nefesimi dışarı verdim. Seçil’e döndümm hala anlatıyordu benim içimden geçen küçük kıyamet ona uğramamış gibiydi

Babam`ın sürekli bana damat adayı bulmasından sıkılmıştım. Sürekli holding sahibi adamların, aşırı pohpohlanan züppe oğullarından gına gelmişti artık. Bu sabah aldığım bir mesajla kendimi burada bulmuştum. Merakla bekliyordum mesajın içeriği ile ilgili konuyu birinin detaylıca anlatmasını. Ofisin siyah ve beyaz detayları olan odasında sıkılmış bir vaziyette saate baktım. O sırada kapı açıldı, içeri siyah takım elbisesi son derece şık, kirli sakallı,esmer, mavi gözlü, yakışıklı bir adam girdi. Masanın etrafında dolaşıp karşımdaki sandalyeye oturdu ve son derece cezbedici bir ses ile; -" Hoşgeldiniz Nilüfer hanım ben Alpaslan Egemensoy tanıştığımıza memnun oldum" dedi. Peki ben memnun olmuşmuydum? Zaman gösterecekti....

Kayıp iki kardeş. Parçalanmış bir hayat. Ve suskun kalmış bir şehir. Bazı geceler sadece karanlık getirmez… Bazı kayıplar sadece acı bırakmaz İzmir’in en sessiz gecesinde iki genç kayboldu. Sabah olduğunda cesetleri bulundu. Azure o gün yalnızca kardeşini değil, bir ömrü kaybetti. Ama bu kayıp, sadece bir yas değil: Bu bir başlangıçtı. Ardında bırakılan sorular, örtbas edilen gerçekler ve susturulan tanıklar arasında Azure, yalnızca gerçeği değil, kendini de arıyor. Ve Bora… Geçmişin gölgesinde, aşk kendine bir yol bulabilir mi? “Azure”, acının karanlığında doğan bir aşk, bir intikam ve bir hakikat hikâyesi. “Bazı kayıplar, geride sadece acı bırakmaz… Bir sır fısıldar, bir adalet çığlığı atar.”

Belirsizlik ne kadar da zordu. Bunu normal birine derseniz anlamayacaktır. Çünkü insan bunu ancak belirsizlik çukuruna düşünce anlıyordu. Birde eğer yaşadığınız belirsizlik sevgi üstüneyse eğer ona hiçbir söz söylenmezdi işte... *** Ben Mir Ulaş Koçhan; iki yıl önceye kadar herkesten uzak, kendi başına sadece derslerine odaklanan Mir Ulaş. Şimdilerde ise belirsizlik çukuruna düşmüş, gözü sevdiğinden başkasını görmeyen Mir Ulaş... *** Her şey 2 yıl önce bu liseye geldiğimde başladı. İnsan hani bazen bir şeyleri hisseder ya ben bu liseye geldiğim adım attığım gün anlamıştım buranın bana iyi geleceğini ama bende bilemezdim hayatımın anlamını burda bulacağımı... *** “Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey, Dünyanın en güzel sesinden En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey... Fakat artık umut yetmiyor bana, Ben artık şarkı dinlemek değil, Şarkı söylemek istiyorum...” ~Nazım Hikmet

Mavi burslu olarak gittiği okulda yaşadığı sorunlar...