Tetikleyici unsurlar vardır. “Tıpkı son zamanlarda yaşadıklarına benziyor değil mi?” “Evet. Tesadüf.” “Raslantı değil, inan Mine.” “Ne ima ediyorsun sen?” Kafam karıştı. Kitapla yaşadıklarımın ilgisi olamazdı. “İma etmiyorum. Açıklıyorum.” Elimi tuttu. “ Sen ve ben birer kitap karakteriyiz. “ Bedenimi kontrol ettim. Yaşadıklarımı beyin süzgecimden geçirdim. “Saçmalama! Ben bir kitap karakteri değilim.” Çıkıştım. “Gerçeğim, sen delisin.” Gülümsedi. “Ya deli değilsem? Kitap karakteri olmadığını kanıtlayabilir misin?”

Sevdiklerimizi kaybetmek, dünyadaki en derin acıdır. Onlar gittikten sonra, geriye yalnızca hatıralar ve keşke`ler kalır. Ama ya bir şansımız daha olsaydı? Onları bir kez daha görebilseydik… Ne derdik? Özür mü dilerdik? Sarılır mıydık? Yoksa nasıl öldüklerini mi sorardık? Peki ya bizi hatırlamıyorlarsa? Bizi unutmuşlarsa? O zaman daha mı çok yanardık, yoksa hiç hatırlanmamaktansa sonsuza dek bilinmezlikte kalmayı mı tercih ederdik? Bazı vedalar yarım kalır. Bazı sorular cevapsız kalır. Ve bazı anlar... yalnızca beş saniye sürer.

"Sen bu değil misin izem? Hep geride kalan,unutulan ve sevilmeyen." Gerçekler yüzüme tokat gibi çarpmıştı. Ben buydum bu kadardım işte. Kısa ve öz. Ben izem s.; Hayat beni hep ikinci yapmak zorunda mıydı? Sadece yaşayabilmek istiyordum. Bunu bile çok görmüşlerdir...