Adını ben koydum çünkü kader bile susmayı seçti.Okulun ilk günündenden başlayan bu macera doğum günüme dayanır mıydı?peki bu yolculukta yanıma 5 kişiyi alır mıydım?yine bu yolu seçer mıydım? Bilinmez ama benim tek seçeneğim bu yoldu belkide ben seçmiştim.bu kitabı. İsmini ben koydum ama sonunu sen yazdın...

“Görüyorsunuz ya, nisyan da bazen nimettir.” —Sadık Yalsızuçanlar

Küllerinin benim küllerimin üstüne düşüşünü hissedecek miyim? Pelion’da kırmızı yanaklarımıza soğuk soğuk konan kar taneciklerini düşünüyorum. Ona duyduğum hasret, açlık gibi, içimi boşaltıyor. Akhilleus’un ruhu bir yerde beni bekliyor ama erişebileceğim bir yer değil orası. Bizi gömün ve mezar taşlarına adımızı kazıyın. Bırakın özgür olalım. Külleri benimkilerle karışıyor. Hiçbir şey hissetmiyorum. Duygularım anestezi altın da Her şeyi görüyorum,her şeyi işitiyorum ama artık hiçbir şey hisetmiyorum sebepsizce uzun geliyo saniyeler,dakikalar belkide beklediğim o duygu gelmediği için uzun geliyodur saniye ve dakikalar… her şey o sabah başlamıştı lanetlediğim ailem tarafından lanetlenen o sabah, “anne nerdesin anne” annem hiç bir yerde yoktu onu özlemiştim tam kapıya doğru ilerleyip annemi bulmaya gidicektimki karşımda arkadaşım ahu vardı ahu benden tam üç yaş küçüktü annem dışardaysa belki oda görmüştür diye ona sordum “annen bahçede salak” ahunun bana salak demesine çok sinir olurdum ama o hep bana o şekilde seslenirdi “bana salak deme artık” diyip onu ittirdim hemen merdivenin başında olduğumuz için gözlerimin önünde yuvarlandı ve ben çocukluğumu o gün merdivenlerde bıraktım…