Bazen bir insanın sessizliği, bir dünyanın çığlığıdır. Bir çocuk, bir anne, bir silah… Ve yıllar sonra susarak yaşamaya mahkûm bir adam. Aras, geçmişin gölgesinde nefes almayı unuttuğunda, bahar yeşili gözleriyle bir kadın ona yeniden yaşamı hatırlatır. Ama bazı mahkûmiyetler parmaklıklarla değil, vicdanla örülür. Affetmenin ve affedilmenin sınırında, iki yabancının yolu gökyüzünün altında kesişir. Kimi susarak yaşar, kimi konuşarak ölür… Ve bazen, özgürlük gökyüzünün altında değil kalbin derinliklerinde saklıdır.

Ejderhalar… Çoğu masalda prensesin hapsedildiği karanlık kulenin gardiyanı, bazen de tenha mağaralarda biriktirdikleri ganimetleri saklayan kötü canavarlar. Masalın sonlarında cesur bir şövalye ortaya çıkar ve kötü ejderhayı öldürerek halkın kahramanı ilan edilir. Sizce bu kadar basit olabilir miydi her şey? Hayır, bunlar sadece çocuk masallarında olur. Burada değil. Ejderhalar evrenimizi şekillendiren canlılardır. Onlar kâinatın denge taşları, özgürlüğün daimî temsilcileridir. Uçsuz bucaksız gökyüzünde kanat çırparak yeryüzündeki bütün canlılara hükmederler. Peki, bir ejderhanın ölmesi diyarların karanlığa sürüklenmesine sebep olabilir miydi? Belki de olurdu… Bilinenin aksine her karanlık kötü değildir, aydınlığın da karanlığa ihtiyacı vardır. Tıpkı aydınlık ve karanlığın sürekli değişmesi gibi biz de değişiriz. Hiçbir zaman olduğumuz yerde kalmayız. Alisa`nın da hayatı değişti ve o bu kadar hızlı olacağını tahmin etmemişti. Ama oldu, bilmediği geçmişi yüzünden başka bir diyara sürgün edildi. Onu öldürmeye çalışan saplantılı bir katil ve kendisinin gizemli geçmişi peşini orada da bırakmadı. Yaşadıkları sadece başlangıçtı. Bugünü tehlikelerle doluydu, geleceği ise sorularla…

OR2196CJ **Wattpad`de 1 Milyonu geçmişti. Uygulama kısıtlamasından sonra kaldırıldı. *1. Kitap tamamlandı 2. Kitap yazılıyor.. Gökyüzü, hayalini kuranları kabul eder ama her zaman bağrına basmaz. Eflin, maviye uzanırken kaderin en sert rüzgârına kapıldı. Kanatlarını kaybetti ama savaşmayı bırakmadı. Şimdi gökyüzü ona ait değil belki, ama vatan hâlâ onun nefesi, mücadelesi ve yeminidir. Geçmişin gölgelerinde çocukluk aşkı Eren vardı. Ona inandığı, güvendiği, kalbini açtığı Eren... Ama Eren’in ihaneti, sadece kalbini değil, ruhunu da yaraladı. Tam her şey bitti derken, yanında her zaman sessiz bir güç vardı: Yağız. Gözlerinde sadakat, kalbinde karşılıksız bir sevgi taşıyan Yağız, Eflin’in en büyük dayanağı oldu. Artık Eflin’in savaşı sadece vatan için değil, kendi yaralarını sarmak için de. Karanlık geçmişiyle, yeni görevine adım atan bir asker olarak hem kendi hikâyesini hem de intikamını yazmaya hazır. İhanetin yaraladığı bir yürek, sevginin gücüyle yeniden yükselir. Gökyüzünden yere inen Eflin’in azim, ihanet ve sadakatle örülü hikâyesine tanıklık edin. "Bazen hayallerin gökyüzünde kalır, ama yüreğin savaşmaya devam eder." ‼️ Kitabıma profilime yönelik çalınma/kopyalanma olaylarında hukukî süreci başlatmaktan çekinmem, o şahısla mahkemede yüz yüze görüşürüz. ☑️ Düzenlendi

O, mesafeyi korumak zorundaydı. Oysa o gece, bütün sınırlar kalktı. Artık çelikten ve gürültüden örülü bir dünyanın merkezinde, her bakış, her nefes alışı bir itiraftı. Yüzbaşı Cesur`un disiplini ve Feza`nın tutkusu arasında. Bazı rotalar bellidir, bazıları ise kalbin çekim kuvvetiyle yeniden çizilir. Unutma; gökyüzü sadece kanatlarla değil, tutkuyla da fethedilir.

Bazen en sessiz görünen yerler, çok şey anlatır. Okyanus gibi... Dalgaların sessizliği, aslında boğulmuş çığlıkların yankısıdır. Derinlerinde biriken gözyaşlarını kimse görmez, ama her fırtına, susturulmuş acıların isyanıdır. Sessizlik bazen huzur değil, sadece kimsenin duymadığı bir çığlığın adıdır. Ben hep sessiz çığlıklarımın içinde boğuldum, öldüm. Kimse fark etmedi çığlıklarımı. Çünkü sessizdi, ölüm sessizliği vardı çığlıklarımda. Kimse bilmese de okyanuslarında bir sonu vardı, çok acımasız bir son. Sonsuz gibi görünürdüler, ama her dalgaları bir vedadır. Armin, her zaman kaçmıştı. Veda bile etmemişti, korkaktı. Armin için vedalar ölümdü, kaçmak ise emare. Emareleri severdi, çünkü hayatı emarelerden oluşurdu. Sevmediği tek şey; inkisarlardı. İnkisarlar ile büyümüş, kimse onu duymamıştı. Çünkü konuşmasına izin vermemiştiler. Sustu, Armin. Hep sustu... "Annen abini çok seviyordu, bunları demesi normal, konuşma Armin. Evlat acısı normal bir şey değil, anla onu Armin. Annen haklı, anneni anlamıyorsun, söyledikleri doğru Armin. Bir gün herkes gidecek, öğren Armin. Herkes senden nefret ediyor, kabullen Armin. Bugüne kadar kimse seni anlamadı, anlamayacaklarda, git Armin." "Hep sustun, söyle, değdi mi Armin?" Kafamı iki yana salladım. Kendi hıçkırıklarımda boğuluyordum. "Değmedi..." *ੈ✩‧₊˚༺♞༻*ੈ✩‧₊˚ "Canım..." Dediğimde sanki biraz daha canı acıdı. Yüzümü avuçlarının arasına alıp alnını alnıma yasladı. Gücüm kalmamış gibiydi. "Git." Diye fısıldadığımda kafasını iki yana salladı. "Git, lütfen." Dişlerini sıkıyordu, biliyordum, zordu. Ama gitmeliydi. "Gitmeyeceğim. Burada yanında kalacağım, Marsel." Hiddetle kafamı iki yana sallayınca kendine çekip sıkıca sarıldı. Ama ben sarılmadan aksine onu ittim... ve uçurumun tam ucuna doğru yürüdüm. "Yapma lan, yapma bunu bana!" "Duha, ben ve sen..." Kafamı iki yana salladım. "Olamayız, bunu iyi biliyorsun. Ben öleceğim, sen yaşayacaksın. Hayatı sana zehir edemem." Gözleri bir kuyu gibi derindi. Ve ben o kuyuya baktıkça ölmek istiyordum. "Armin," Yine adımı sadece ölümün eşiğindeyken söylüyordu. Ne zaman kendimi öldürmeye kalksam, onun için Armin oluyordum. "Adımı ölümle kirletiyorsun yine, yapma..." Konuşmasına izin vermedim. Uçurumun kenarına yaklaştıkça o da bana yaklaşıyordu. "Bu sefer yapma, söz; adını ölümle kirletmeyeceğim." Burukça gülümsedim. Kendimi geriye doğru bıraktım. Son duyduğum şey, Duha`nın acı haykırışıydı. Biz böyleydik, sürekli birbirini yaralayan iki kişi... Bu sonu ben yazmıştım. Bizi ise o bitirmişti...

Hayaller ve Gerçekler... Varoluş ve Yıkılış... Bunlardan ibaretti herşey . Özgürlüğü gökyüzünde bulanlar , Sınırların ötesinde olanlar, Gökyüzü her birine özel şarkı yazmıştı. Su,Ateş,Hava,Orman,Gökyüzü... Hepsi 1000 yıllık uykularından uyandılar, Diyar onları çağırıyor , Diyar koruyucularını istiyor. Diyar adalet istiyor. Diyar tacın gerçek sahibini istiyor .

Holi rüyasında gökyüzünde kelbeklerle uçtuğunu görür ve sonrasında gökyüzünde parlayan bir ışık görür gökyüzü efendisinin yarışından geçebilecek mi zorlu bir süreç başlasın

"Biliyor musun? Ben hep gökyüzünde yaşamak istemişimdir." ... "Gökyüzü benim evim Ahu. Senin yaşamak istediğin yer, benimse bakmak için ölüp bittiğim o gözlerin benim evim." Kapak tasarımı tamamen bana aittir. Kitabımın herhangi bir kısmı alıntı yapılamaz, kopyalanamaz. Yayınladığım ilk kitap olacak bir şansınızı alırım :))

“Ama her yara iyileşmez. Bazı yaralar o kadar derindir ki, sen ısrarla yara bandı kullanırsın. Oysaki o yara dikiş ister, zaman ister. Yanlış tedavi ediyorsundur. Bu ise, canını daha çok yakar.”

Badegül Turnaç, gökyüzüne yemin etmiş bir kadındır. O, sadece bir askeri pilot değildir. O, rüzgarın yönünü ezberlemiş, maviliklere yazılmış bir yüreğin taşıyıcısıdır. Hava Kuvvetleri Komutanlığı`na bağlı bir Üsteğmen olan Badegül, disiplinle örülmüş bir hayatın, gözyaşlarıyla sınanmış bir geçmişin ve ateşle şekillenmiş bir geleceğin içinde yürümektedir. Bu hikâye, yalnızca görev tanımları, harekât emirleri ya da savaş sahnelerinden ibaret değil. Bu, bir kadının iç savaşları, dostlukla iyileşen kırıkları, gökyüzüne duyduğu sonsuz sadakati, arkadaşlığı ve kalbinde gizli bir aşkı anlatıyor. ~🐺

İşte o an tüm şehrin beklemediği bir şey oldu. İzmir’e kar yağmaya başladı. Yıllardır kar görmemişti şehir, şu an yaşanılan şey imkansızlıklarla dolu birçok olaya ev sahipliği yapacaktı. İzmir’e yıllar sonra yağan kar filizlenecek bir aşkın mucizesi miydi yoksa cezası mıydı bunu yaşayıp görecekti genç kızlar.

Hayat, havada sallanan bir uçak kadar dengesiz olabilir. Yardımcı kaptan Görkem Pars Tunceroğlu için bu, fazlasıyla doğru. Gökyüzünde çılgınca sallanan bir uçakta yaptığı şakalı anonslar yolcuları güldürse de, tecrübeli ve suratsız kaptan pilotun kalbini kazanmak o kadar kolay değil. Hele ki Görkem, babasının şirketinde "torpilli" bir pozisyonda olduğunu ima eden bu adamla aynı kokpiti paylaşmak zorundayken... Ancak işler sadece uçakta sallanmakla kalmaz! Görkem`in hem kariyeri hem de kalbi bir türbülansın içine girer. Bir yandan profesyonel bir pilot olduğunu kanıtlamaya çalışırken, diğer yandan kaptanın gözleri altında yanıp sönen hislerini kontrol etmekte zorlanır. Aşk ve rekabet arasında ince bir çizgi vardır, ama Görkem bu çizgiyi geçmekte kararlıdır. Gökyüzünde başlayan bu hikaye, sert sözler, eğlenceli diyaloglar ve en beklenmedik anda gelen romantik kıvılcımlarla dolu. Türbülans hem kalbinizi ısıtacak hem de yüzünüzü güldürecek. Göklerde başlayan bu komik ve romantik yolculuğa hazır mısınız? 🌤️✈️❤️

Aria, düğünü yaklaşırken, hayatındaki önemli insanlarla vakit geçirir. Ancak bu süreçte gizemli bir falcı kadınla karşılaşır ve geleceği hakkında ürkütücü kehanetler duyar. Falcı, Aria`ya ilahi güçlerin müdahalelerinden, büyük değişimlerden ve bir ölümün olacağına dair işaretler verir. Aria başta bu kehanetleri ciddiye almasa da, zamanla yaşadığı garip olaylar onu rahatsız etmeye başlar. Düğün günü geldiğinde ise falcının kehanetleri gerçek olur; Aria törende fenalaşır ve ölür. Ruhunun bedeninden ayrıldığını hisseden Aria, bilinmeyen bir yere götürülür ve burada olağanüstü bir varlıkla karşılaşır. Bu yaratık, Aria`yı evrenin sırlarını keşfedeceği, ölümden sonra ne olacağını öğreneceği bir yolculuğa çıkarır. Hikaye, sadece bir aşk hikayesi gibi başlayıp daha sonra evrenin ve ölümün gizemlerine doğru derinleşiyor. GERÇEKLİK VE HAYAL GÜCÜMÜN TIPKI BİR ÇORBA GİBİ KARIŞTIĞI HİKAYEME HOŞGELDİNİZ.

Gökyüzündeki savaş ormanın en içinden hissediliyordu. Yaprakların titremesi ağaçların korkusunu gizleyememesinin işaretiydi. Havada kan kokusu vardı bundan emindim. Yavaşça saklandığım dalları araladım, Kar uzaklaşmam için yalvaranla gözlerle beni izliyordu. Beni çeken bu koku birşeylerin ters gittiğini anlatıyordu. Ateşe yaklaşan pervaneler misali beyaz tablo içindeki kızıllığa hapsolurcasına çekiliyordum. Yerde yatıyordu. Beyaz teni.. saçları.. ve kanatları.. O bir melekti. Masallardaki gibi ilahi güzellikteki bu melek şimdi yerde üzerinde tanrının fırçası değmişçesine bir kızıllık içinde yatıyordu. Ölü müydü? Nefes alıyor muydu? Gerçek miydi? Şaşkınlık ve korku içinde uzattım ellerimi.. Teni fırtına kadar sert kış kadar soğuktu. Ölü dedim fısıltıyla gözyaşlarım yarasına düşmeden önce... Fısıltıyla ses verdi soğuk beden; "Yardım et...."

Dudak arası silahı, sözcüklerdir. Ve bazen. Bazı insanlar. Sizi sadece sözcükleri ile yaralayabilir. Bir duygu zamanla körelerek sana zarar verebilir ve bir insan sevdiği yalanını atarak seni öldürebilir.

Mavi gökteki hayaller...

Bir kehanete göre gökyüzündeki yıldızların hepsi yok olduğu zaman krallığın gerçek sahibi ortaya çıkacak ve kral tahttan indirilecektir. Bu kehanetin gerçekleşmemesi için kral krallığındaki özel insanlara bir görev verir "Yıldız Koruyucuları" Fakat bu olayların dışında ise ana karakterimiz Astrid özel kişiliğini fark eder.

Üşüyen Kalpler Bir buluşmaya bir ömür adanır mı? Aşkın gerçekten bir ömrü var mı? Tesadüflerle başlayan bir hikâyede, iki yaralı kalp birbirini bulur. Kaderin suskunluğunda, sessizce atan kalplerin sesi yükselir. Bu roman; sevmenin, affetmenin, beklemenin ve yeniden doğmanın hikâyesi… Aşk üşür mü? Kalpler konuşur mu? Cevap, satır aralarında saklı…

"Aynı gökyüzünün farklı yıldızlarına bakıyoruz biz." "En azından aynı gökyüzüne bakıyoruz, farklı yıldızlara bakıyor olmamız bundan önemli mi ?" Bir uçurum vardı sanki aramızda, bir boşluk, Sanki sonsuzluğun ta kendisi girmişti aramıza...

Rusya ile olan bir savaş esnasında esir düşen yüzbaşı ve getirildiği krallık tesisi. Krallığa, yıllardır esir olmasına rağmen başkaldırır; çünkü bir sebebi vardır: Hedefindeki her şeyi ve herkesi elde etmek. Bazen dış bir güçle, bazense kendi iç gücüyle savaşırdı insan. İki savaş da bizi bir harabeden çıkmışızcasına yorar; hatta bazen üzer, ağlatır, diri diri gömerdi. Savaşlar hiçbir zaman mutlu son yazmazdı. Savaş, yalnızca ölümden önce bize verilen son haberlerdi. Hayatım savaşlarla, çöküntülerle, harabelerin içinde yaşamaya çalışarak geçmişti. On sekiz yaşından küçük, reşit olmayan bir kızın içmesi yanlış görülürken kimse, daha o reşit dahi olmadan içen kızın ne yaşadığını, yıllardır annesiz babasız büyüdüğünü; daha da kötüsü, anne babasının kim olduğunu bilmeden yaşayan bir kızın on sekiz yaşına girmeden bu kadar acıyı, yükü taşımasının ne kadar doğru olduğunu sorgulamıyordu. Demiştim ya, benim hayatım hep hapisti. Bir gün ise o karanlık zindanların birinde attığım acı dolu çığlık, birinin beni yıllar sonra duymasını sağlamıştı. Belki bu yüzden bir daha asla konuşamayacak, sesli gülemeyecektim; fakat sesimi birisi duymuştu. Geride kalan her şey gereksizdi... O asker, hayatıma iyi ki girmişti. ✈︎ "Düşünsene Avcı," dedim, yine fazlasıyla uzaklara dalarak. Sanki mümkünmüş gibi bu ülkenin, bu tesisin, bu düzenin dışına çıkıyordum. Hayaldi işte, sadece hayal. Kendimi yineledim. "Düşünsene… Buradan çıkıp gidiyoruz bir gün. Hedef hiçbir yer; hedef, sadece bizim huzur bulacağımız bir yer. Senin yaralarının iyileşeceği, benim düşlerimin gerçekleşeceği bir yer." Hevesle ona dönüp bir anda gözlerimi büyüttüm. "Çok güzel olmaz mıydı?" Bakışlarını yeşillerime kaldırdı ağır ağır. Gülümsedi fakat samimi bir gülümsemeden oldukça uzak; mutlu bir gülümsemeye göre her zamanki gibi çok buruk ve kırıktı. "Bilmem," diye mırıldandı, dudaklarını birbirine sertçe bastırarak. "Hayalini kuramıyorum." Sigarasından bir nefes daha çektiğinde, sanki sıkışan benim göğsümmüş gibi hissettim. Kaşlarımı çattım; böyle kötü düşünmesi için söylememiştim ki ben bunları. "Hayal kur, Avcı," dedim neşeli bir sesle. "Hayal kurmak güzeldir; hayaller insanı ayakta tutar. En masum isteğimizdir hayal." Bakışlarını gözlerimden çekti fakat yüzümde gezinmeye devam etti. En sonunda ise özünde siyah olmayan fakat şimdi simsiyah tutamları olan saçlarıma derin bir iç çekti. "Hayallerim gerçekleşseydi belki kurardım," dedi net bir sesle. "Ama unutmuşum. Elimden yine alınır her şey diye korkmuşum. Bana hayal kurmayı öğret çünkü ben bilmiyorum. Bana güzellikleri anlat çünkü ben, içimdeki karanlık yüzünden etraftaki hiçbir rengi göremiyorum." Uyarı: Bu kitap yoğun gerilim, distopik ve dramatik olaylar içerir.

Kanadı kırık Kartal ve uçmaya korkan Anka kuşunun hikayesi... Sen gökyüzüne aitsin, korkma çırp kanatlarını. Bırak küllerin etrafa saçılsın, bırak etrafın yangın yerine dönsün. Yanmaktan korkma sen Ankasın, küllerinden yeniden doğarsın.

Bir genç kızın gelecek için kurduğu hayallerine ulaşma serüveni

Çok iyi anlaşan bu iki arkadaş her gün zorlu bir maceraya atılır.

Göklerdeki şehirlerin sakinleri yeryüzüne her zaman yüksekten bakarak yaşamışlardı. Korunaklı uçan devasa şehirlerinde hayatta kalmak için kimseye ihtiyaçları yoktu. Ancak dış dünyada bir şeyler değişiyordu. Yeryüzünden gelen saldırılar, saklanan sırlar, kaybolan kişiler ve ortaya çıkan entrikalar. Tüm bunlar yeryüzünü yalnızlığa bırakmış göklerde yaşayan soylu halkı bir kez daha yeryüzüne itmeye başladı. Auralis üst sınıfın yeryüzünü "Çöküş" adındaki bir olaydan sonra sis adını verdikleri ve bütün yeryüzünü kaplayan büyülü bir zehirden dolayı terk ettiği ve alt sınıfın yeryüzünde yalnızlığa bırakıldığı bir evrendir. Kanatların Altındaki Şehir "Çöküş" adı verilen olayın asırlar sonrasını anlatmaktadır.