Önsöz Bazı sorular bir fısıltı gibi zihnimize düşer ve büyüyerek içimize kök salar. “Ben gerçekten ait miyim?” Bu soru, yalnızca bir çocuğun aklında dolaşan masum bir merak değil, büyüdükçe şekil değiştiren ve zamanla anlamını bulan bir arayıştır. Çocukken, aynada gördüğümüz yansımanın izini süreriz. Annemizin gülüşüne, babamızın ellerine, ailemizin gölgesine benziyor muyuz? Ama sonra fark ederiz ki, aidiyet kan bağında değil, hissettiğimiz sevgide saklıdır. Konfüçyüs’ün dediği gibi: “Evi, duvarlar değil, içindeki sevgi ayakta tutar.” Ait olmak, doğduğumuz yerden çok, yüreğimizin hangi ellerde şekillendiğiyle ilgilidir. Kan bağı, bir aile yaratmaz; anılar, paylaşılan kahkahalar, gözyaşları ve birlikte yazılan hikâyeler yaratır. Bu kitap, bu soruyu soran herkese bir cevap niteliğinde… Çünkü hepimiz, bir noktada, gerçekten nerede ve kimin yanında kendimizi tam hissettiğimizi anlamaya çalıştık. Marcus Aurelius’un dediği gibi: “Hayat, kime ait olduğun değil, kim olduğundur.” Ve işte bu sayfalarda, kim olduğumuzu birlikte keşfetmek için bir yolculuğa çıkıyoruz

Boşlukta ki şarkı

“O, herkesin baş belası. Benimse en büyük sınavım…” Nilsu, kurallara uyan, sessiz ve kendi halinde bir kızdı. Hayatı boyunca dikkat çekmemeye çalışmış, derslerine odaklanmış ve kendini korunaklı bir dünyada tutmuştu. Ta ki ateş yolları kesişene kadar… Ateş, okulun asi çocuğu, başına buyruk ve tehlikeli biriydi. Kimseye hesap vermez, hiçbir kurala uymazdı. Onun girdiği yerde karmaşa, peşinden de belalar eksik olmazdı. Ama ne olduysa, bir gün nilsu hayatına karıştı ve işler hiç beklenmedik bir hal aldı. Zıt dünyaların kesiştiği bu hikâyede, aşk ve tehlike iç içe geçiyor. Peki, bir baş belası ve bir kurallar kraliçesi gerçekten yan yana durabilir mi? Yoksa bu, en baştan kaybedilmiş bir savaş mı? “Kuralların yıkılmak içindir yaratıldı nilsu hanım” “Kalbim de kırman için mi yaratıldı peki?”