( Kısa hikaye ) Instagram: azime340 Genç bir kız Zümrüt... Yetim, dilsiz... Genç bir adam Murat... İstemediği evliliğinden ve ölen karısından sonra iki günlük bebeği ile kalan. Doğuran her kadın anne olabilir mi? Yada doğurmadan anne olabilir mi insan.

Aynı kapının önünde durduğumuz da kızın bana olan samimi bakışları değişti ve bana anlam veremediğim bir şekide baktı. Galiba ikimizin akrıştırılma ihtimali onu sinirlendirmiş, üzmüş, endişelendirmişti. Odaya girdiğimiz de kocaman bir doktor odasında ayrı yerlere dağılmış dört aile gördüm. Karışmış beş çocuk vardı. Beş karıştırılmış çocuk... İki erkek, üç kız bebeğin hayatı değiştirilmişti bir 22 kasım gecesinde..

Osmanlı zamanında yaşayan yalnız ve dilsiz bir kız koskoca sarayın içinde bir ve odaya tıkılmıştı tam 19 yıldır, öyle biriydiki varlığıyla yokluğu birdi ne kimse bilirdi onun orada olduğunu veya olmadığını ne kimse bilirdi onun bir sultan olduğunu öyle kimse bilmezdiki ona hizmet eden cariyeler dahi böyle güzel bir dairede nasıl bir köle yaşar der düşüncelere dalardı, ve o cariyeleri o düşünceden çıkaran ise sırtlarına isabet eden hançerlerdi…

Alara küçükken yaşadığı olaylar yüzünden konuşma yetisini kaybetmiş bir gen kız zor yaşamından onu alıp çeken genç adam Sinan Ateş Güner ünlü mafya, iki zıt karakter bakalım hikaye sizleri bekliyor bu yolda sizle benimle misiniz ?

Bu ilk kitabım yani umarım güzel olur. İllaki yanlışlarım olacaktır. İyi okumalar!

Konuşamayan bir kız, basketbol takımının kaptanının dikkatini çekmişti. Bir süredir ondan hoşlanan Metehan en sonunda dayanamayıp yazmaya karar verir, sevgilisi olan kıza. ¤ Ne yapacağını bilemezmiş gibi etrafına bakarak salona girdiğinde tam önümde durdu. "Ee?" Dedi. "Hediyemi verecektin." Gülümsedim ve bir iki adımda iyice yaklaştım ona. Kollarımı boynuna dolayıp alnımı alnına yasladım. Kalbimin sert atışını umarım duymuyorsundur Metehan. Dudaklarım aralandı. "Me-te." Bir an yapamayacağım sandım. Ağzımdan iyi çıkmasa da onun ismini söyleyebilmiştim. Daha fazlasını da söyleyebilirim. Metehan "n-ne?" Alnımı ondan ayırdığımda şaşkınlıkla bakan gözleri ile karşılaştım. Gözleri dolu doluydu. Yutkunduğunda bir damla yaş aktı. "Seni," yutkundum. "Seviyorum." Nefesim sıklaşmaya başladığında ikimizde daha çok ağlamaya başlamıştık.

Bir kaza yüzünden travma yaşayıp konuşamayan bir kız Leyal Derin Aşka kapılarını kapatmış bir mafya Mirza Cebesoy Not: Kitap ismi ve kitap kapağı değişecektir.

Konuşamıyordum... Konuşamıyorum diye canımı daha fazla yaktılar. Kimse anlamadı suskunluğumu, herkes sadece konuşamadığım için yargıladı beni. Neden demediler? Laya, ne bu suskunluğun? Neden konuşamıyorsun demediler! Sormadılar kimse sormadı... Sahi, insanlar benim gibi durumu olan kişilere bu kadar acımasız olmayı nasıl başarıyordu? Biz onlar gibi değiliz diyemiydi? Biz acımasız değiliz diyemiydi? Sevilmemek benim suçum değildi, Hor görülmek benim suçum değildi! Değildi... değildi işte... Bu sözleri insanlara karşı haykıracak bir sesim bile yoktu! NOT: KİTAP DAHA ÖNCE WATTPAD`DE notlardakonusuraga HESABIMLA YAYIMLANMIŞTIR HERHANGİ BİR ÇALINTI OLAYINDA CEZAYİ İŞLEM BAŞLATILACAKTIR!

Susanlara ve susturulanlara...

Düşüncelerimden uzaklaştım, sebebi ise gelmek istediğim yere varmamdı. Tabelada yazan büyük yazı artık benim evim olacaktı. Belki de bu hayatta huzur bulduğum tek evim olacaktı. MATEM MEZARLIĞI benim yeni evim olacaktı. Dikenli tellerle çevrili mezarlık sessiz ve kimsesizdi. Aynı benim gibi. Sessiz ve kimsesiz. Adımlarımı mezarlığın içine doru yönlendirdiğimde artık tüm duygularımdan yoksun bir haldeydim. Hiçbir şeyi düşünmüyor ve umursamıyordum. Tek düşündüğüm bu mezarlıkta huzuru bulacağım ve ona kavuşacağımdı. Belki de bugün olacakların hepsi ona kavuşmak içindi. Uzun bir süre yürüdükten sonra aniden adımlarım duraksadı. Onu görmemle birlikte gözümden akan bir damla yaşa engel olamadım. Kucağımda tutuğum veda buketinin bile düşeceğini sandım. Buraya gerekirse bin kere gelmiş olayım, her geldiğimde bu hali alırdım. Sarsılırdım, gözümden akan yaşlara engel olmazdım ve boğazıma bir yumru otururdu. Aynen şu an olduğu gibi. Ona yaklaştım ve tam önünde durdum. Ellerimdeki veda buketini düşürmemeye çalışarak ellerimi havaya kaldırdım. El işaretleriyle konuşabilirdim o beni anlardı. Gözümden bir damla yaş akarken ellerimi hareket ettirmeye başladım. "Merhaba Masal, ben geldim. Kardeşin geldi ve bu sefer hiç gitmeyecek." Ellerimdeki buketi gösterdim. "Bak bu da bu dünyaya veda buketim." Gülümsemeye çalıştım. "Senin yanına geliyorum kardeşim, orada bana da yer aç." Dedim mezara gülümseyerek. Sadece bir tahtanın üzerinde yazan arkadaşımın mezarına son kez gülümsememdi. Masal Varol, bugünden sonra bir daha asla ayrılmayacağız.