“Ölmekten korkma. Asıl korkman gereken şey, burada yaşamaya mecbur kalmak.” Gözlerini açtığında kendini soğuk, metalik duvarlarla çevrili bir odada buluyorsun. Kaçırıldın. Bir deneyin parçasısın. Burada herkesin bir kod adı var. Senin adın Z. Ve artık hayatta kalmak tamamen şansa ve zihin gücüne bağlı. Dondurulmuş insanların bilinçaltına girip bilinçaltı olaylarını yönetmek zorundasın. Ama unutma—burada ölen, gerçekte de ölür. Korkular canlanır, rüyalar kabusa dönüşür, her an bir ölüm tuzağına dönüşebilir. Kaçmak mı? Sistemin derinlerine indikçe bunun imkansız olduğunu göreceksin. İntikam mı? Belki de tek çıkış yolu budur. Ama bir şey kesin: Burası hayallerini öldürmeden sen oradan çıkamayacaksın. “Gerçeklik mi daha acımasız, yoksa rüyalar mı?”

Snowen isimli bir krallık ve yüreğini saran büyü korkusu ile bir katliam başlatan Snowen Kralı. Bütün bunların üzerine ortaya çıkan büyücü Leyal ve dövmelediği çocuklar, işte bu Kader Mahkumlarının Hikayesi... Snowen isimli Krallığın genç kralı Lord Herman bir büyücü katliamı başlatır ve şüphelendiği kadınları teker teker ortadan kaldırmaya başlar. Bu vahşi süreç büyücü Leyal`in ortaya çıkması ve seçtiği çocukları "Dövmeleme" Adı verilen yöntem ile lanetlemesinin üzerine kesintiye uğrar. Tabii ki olaylar bu kadarla sınırlı kalmaz, bütün bu yaşananlara denekler de dahil olur. Kader Mahkumları`nın hikayesine hoş geldiniz.

"Doktorlar insanları iyileştirir değil mi?" "Tabii ki de." "O zaman neden bedenimde bu kadar yara var... Neden bu yarayı açan doktorlar tedavi etmiyorlar?" 𓆩𓆪 Küçük yaşta terk edilen Loyana yaşamak için tek bir yeri kalmıştı sokaklar... Belki korkutucuydu... Belki yüzlerce elin bedeninde gezmesini istemiyordu ama o ölümün çocuğuydu Yaşam ona bu kötülükleri zorunlu kılmıştı bunlar kötülük bile değildi belkide. 𓆩𓆪 Sayılardı bizim adımız biz ölümün çocuklarıydık şanssızlığımız bize verilen en büyük mücadeleydi... DEHŞET VE VAHŞET SERİSİ

"Dört yüz kişilik bir yer düşünün. Temiz hava yok, gökyüzü yok, güneş yok, toprak yok. Dört yüz çocuk. Her gün ne yaşayacağımızı bilmediğimiz bir güne uyanıyoruz. Zaman kavramımız yok. Üzerimizde bir sürü deney yapıyorlar. Buradan çıkarsam, yapacağım ilk şey arkadaşlarımın intikamını almak olacak!" Okuduğunuz parça Kod:333`e ait. Deneklerin içinden sadece dört kişi sağ çıktı. Onlardan biri de Kod:333 idi. O ve üç arkadaşını arıyoruz. Güçlerini kontrol etmeyi bilmiyorlar. Onları bulmamız gerek!

yıllarca yetimhanede yaşayan elif birgün yetimhaneye iki birey gelir anne ve babası olduğunu idda eden ama gerçekler daha da farklıdır.... ----------------------------------------------------------------------------- O sırada, yetimhanenin kapısının altından küçük bir kağıt kaydırıldı. Biri bir şey atmıştı. Yavaşça eğildim ve titreyen ellerimle kağıdı açtım. İçinde sadece tek bir cümle yazıyordu: "Onlara güvenme. Sana anlatmadıkları şeyler var." Nefesim kesildi. ------------------------------------------------------------------------- Elimi titreyerek dosyalardan birine uzattım. Üzerinde büyük harflerle bir isim yazıyordu: 🖊 "ELİF AKSOY – DENEK #17" -----------------------------------------------------------------------

"Yıldızlar kadar ömrün olsun, yıldızlar kadar özgürlüğün olsun Adin" İyi insanların dilekleri kabul olur diye bilirdim. Sanırım sandığım kadar iyi biri değilsin Anne. Sonlar değişebilirdi, tıpkı başlangıçlar gibi. Sanırım hayatı özetleyecek bir cümle olsaydı, buna kelebek etkisi derdim. Eski hapishaneden sonra daha rahat bir kuruma geçen Adin Warren, gittiği yerin kurallarına uymak için direnir ve daha yeni dünyasına uyum sağlayamadan çılgın bir müdürün oyunlarının içinde kendini bulur. Burası, kuralsız insanların gruplaştığı bir dünyaydı. Ya kendi grubunu kurup bir savaşçı olacaksın ya da diğer grupların seni kabul etmesi için hayatını tehlikeye atarak onların kurbanlık koyunu olacaksın. " Unutma Adin, sürüden ayrılanı kurt kapar." 🦉 " Sineme oturmuş köhne köşelerde mabedini kurmuş uğursuz bir his işte." " Nasıl?" " Bilmem" omuzumu silkip kafamı sol omuzuma doğru büktüm. " Sanırım, tanımlıya bilseydim eğer günahımın ağırlığını saklamışım derdim." Mahkûmun cezası insanlık tatmin olduğunda biter, kişinin cezasıysa soluğun kesildiğinde biter.

Dr. Emberheart, çoğu korku kitabında ismi geçen, gerçek olduğuna inanılmayan, çocukları korkutmak için söylenen bir efsanedir. Çocukları kandırır, inine çeker, ve istediği olduğu anda, çocukları o kanlı hastane yataklarına bağlayıp, üstlerinde binlerce deney yapar. Aileler, çocuklarına, bilmedikleri yerlere gitmemeleri için söylediği bir masaldan ibarettir Doktor Emberheart. Ya da öyle mi?Emberheart, insanlar gözünde gerçek değil olarak bilinse de, oldukça gerçek yaşayan biridir. İnsan mı? Canavar mı? Hayalet mi? Ruh mu? Bilinmez. Kimse onun ne olduğunu bilmez. O sadece yaşar. Avery Grimfrost. Hayatının bir kısmında şizofreni tanısı konan, okulun birincisi, fakat en yalnız genci. 18 yaşında olan Avery kim? Herkes ona deli derken, o gerçekten deli mi? Peki, Doktor Emberheart neden ondan tiksiniyor? O nasıl onun büyüsünden kurtuldu? Ve o neden Emberheart`ın yaptığı her işkencede hayatta kalabiliyor? Emberheart neden bu genç kızı sevmiyor? Bu kızla aralarında ne var? Neden bu kızı öldürmek istiyor, aynı zamanda o giderse bir şeyleri eksilecek gibi hissediyor? Peki bu denek ve doktor arasında ki ilişki ne? En sonunda kim hayatta kalacak? ❗❗ Kitap, yoğun psikolojik ve kanlı-korkutucu betimlemeler içermektedir❗❗

Farklı hapishanelerden gelen farklı hastalıklara sahip hastalar. Onlarca kişiyi öldüren katiller. Farklı acılar çeken, farklı işkenceler gören mahkumlar. Hayatlarını yaşayamayan çocuklar. Katil, mahkum, çocuk. Biz bunlardık. Katilde olmuş, onlarca kişiyi de öldürmüştük. Mahkumda olmuş, onlarca işkence de görmüştük. Çocukta olmuş, çocukluğumuzu da yaşayamamıştık. Şimdi ise, ölmemiz bekleniyordu. Ya ecelimizle, ya cinayetle.

İklim bir idam mahkumu ve ölmüş olması gerekiyordu. - Gözlerimi siyah perdeli ve rutubet kokan bir odada açtığımda, ölümün böyle olmaması gerektiğinden başka bir şey yoktu aklımda. Ailesinin ölümünden sonra tek güvenilir limanı abisi olan İklim aslında büyüyememiş genç bir kızdır. Abisiyle istemeden yollarını ayıran İklim kendini güvenli alanının dışında bulur. Bir ceset bulmak insanın hayatını ne kadar değiştirebilir? Deneyler, aşk, mağara, kaçış ve özgürlük temalarını ele aldığım kitabımı sizlerin ellerine bırakıyorum.

Adrian Falken, ölümsüzlük peşinde, Renatus diyarının yaratıcı kanına sahip bir kızı kaçırarak, kendi karanlık amacına ulaşmak için kullanır. ORC Şirketi`nin soğuk laboratuvarlarında, insanlık için ölümcül biyolojik silahlar üretilirken, kaybolan çocukların izleri, dış dünyada hızla çoğalır. O çocuklardan bazıları, özgürlüklerini kazanabilmek için tehlikeli bir kaçışa başlar. Ancak onlar yalnız değildir. Aileleri, kaybolan çocuklarını bulmak için şirkete sızmak üzere her şeyi göze alır. Kaçıran ve kaçan arasındaki bu mücadele, Dönemin de büyük bir skandal yaratıp, bilimin karanlık yüzünü ortaya çıkaracak. Adrian Falken ise sırlarla örtülü Renatus diyarını ortaya çıkarırken o dünyanın yaratılış kanı ile kendi dünyasını birleştirecektir. Soylular: Yaratıcının soyundan gelen bu ırk, kanın saf ve güçlü olanıdır. Onlar, Tanrı`ya hizmet eder ve dünyayı şekillendirirler. Yaratıcı kanı sadece onlara verilmiştir. Renatus diyarının yönetici sınıfıdırlar. Denekler: Soyluların denetimindeki, farklı soyluların kanlarının birleşmesiyle ortaya çıkan varlıklardır. Üstün güçlere sahip olup, Tanrı`ya hizmet etme sorumluluğu taşırlar. Renatus diyarının koruyucularıdır. Sefiller: Kanları uyuşmayan, güce ulaşamayan varlıklardır. Yaratılışın bir hatası olarak görülürler ve Renatus`ta hayatta kalabilmek için hiçbir umudu yoktur. En alt sınıfı oluştururlar. Ölüler: Kanlarının gücü taşımadığı için yaratılış sırasında yok olanlardır. Vücutları yaratılışın gücüne dayanamayarak çürür ve ruhları ışığa dönüşüp Tanrı`ya geri döner. Renatus diyarının derin karanlıklarında kaybolur ve bir daha geri gelmezler.

Aksiyon ve intikam ateşinde yanan bir kızın hayatına hepinizi ortak etmek istiyorum.

Denek olan bir kız ve onu ele geçiren güçlerle kimler hayatta kalacak peki kız yaşabilecek mi

Düşüncelerimden uzaklaştım, sebebi ise gelmek istediğim yere varmamdı. Tabelada yazan büyük yazı artık benim evim olacaktı. Belki de bu hayatta huzur bulduğum tek evim olacaktı. MATEM MEZARLIĞI benim yeni evim olacaktı. Dikenli tellerle çevrili mezarlık sessiz ve kimsesizdi. Aynı benim gibi. Sessiz ve kimsesiz. Adımlarımı mezarlığın içine doru yönlendirdiğimde artık tüm duygularımdan yoksun bir haldeydim. Hiçbir şeyi düşünmüyor ve umursamıyordum. Tek düşündüğüm bu mezarlıkta huzuru bulacağım ve ona kavuşacağımdı. Belki de bugün olacakların hepsi ona kavuşmak içindi. Uzun bir süre yürüdükten sonra aniden adımlarım duraksadı. Onu görmemle birlikte gözümden akan bir damla yaşa engel olamadım. Kucağımda tutuğum veda buketinin bile düşeceğini sandım. Buraya gerekirse bin kere gelmiş olayım, her geldiğimde bu hali alırdım. Sarsılırdım, gözümden akan yaşlara engel olmazdım ve boğazıma bir yumru otururdu. Aynen şu an olduğu gibi. Ona yaklaştım ve tam önünde durdum. Ellerimdeki veda buketini düşürmemeye çalışarak ellerimi havaya kaldırdım. El işaretleriyle konuşabilirdim o beni anlardı. Gözümden bir damla yaş akarken ellerimi hareket ettirmeye başladım. "Merhaba Masal, ben geldim. Kardeşin geldi ve bu sefer hiç gitmeyecek." Ellerimdeki buketi gösterdim. "Bak bu da bu dünyaya veda buketim." Gülümsemeye çalıştım. "Senin yanına geliyorum kardeşim, orada bana da yer aç." Dedim mezara gülümseyerek. Sadece bir tahtanın üzerinde yazan arkadaşımın mezarına son kez gülümsememdi. Masal Varol, bugünden sonra bir daha asla ayrılmayacağız.

açıklama yok şuan

Elimi hızla geri çekip arkama sakladım. Bu onu güldürdü. "Kimden saklıyorsun ? Unuttun mu vücuduna-" "Yeter , biliyorum. Refleks işte. Ne istiyorsun ?" Başını hafifçe iki yana sallayıp "Al , beklediğin raporlar." Dosyayı fark etmemiştim. Elinden hızla aldım. Şeffaf kapağı yırtarcasına açtım. Pozitif. "Ne demiştik ?"omzunu duvara yasladı "Kaçınılmaz son ,"parmağını şıklattı "Deney olumlu sonuçlandı. Eşleşme yüzde yüz. Tebrikler , başardın. Artık başlayabilirsin." Başarmıştım. Kabini açabilir , ruhu serbet bırakabilirdim.

Kanayan yara mı daha tehlikelidir, yaranın sebebi mi, yoksa yaranın sahibi mi? Küçük yaşta girdiği koyun sürüsünün içerisindeyken o sürüye liderlik etmeye yemin etmiş bir çocuktu Anselmo. Bir koyun sürüsünün içinde olabilirdi, ama o asla aptal bir koyun olmamıştı. Çobanların elinden aldığı kardeşi için ne sürüyü, ne de çobanı yaşatacaktı. Anselmo yaşamayacaktı, yaşatmayacaktı.

Sırtımda hissettiğim bir kaç parmakla bilincim yerine gelmiş olacak ki sertçe sırtımı iten parmakların sahbinin sesini duymaya ve algılamaya başladım. "Uyan artık uykucu denek! Geç kalacaksın!" Arkamda ayakta dikilmiş beni uyandırmaya çalışırken bir yandan da söylenmeyi ihmal etmeyen Arya'ya döndüm.