Gözlerim gözlerini buldu, beni gördüğü an gülümsedi. Yüzündeki o özel gülümsemeden hiçbir şey kaybetmemişti. "Günlerdir neredesin? Taehyung! Yapma lütfen! Korkuyorum, buraya gel." Göz yaşlarım çoktan usul usul yere damlamaya başlamıştı. "Benim güzel yanım, mutluluğum. Seni kendimden daha çok sevdiğimi unutma tavşancık..."

Bekledim ve bekledim. “Ulan Kara!” dedi bir ses. “Kara`nın olduğunu sanmıyorum.” asker tıraşı olan bir adam konuşmaya başlamıştı. Tüfeği doğrultarak,”Çünkü hepsi benim.” diyerek adamın kafasına bir el ateş ettim. Kan silahların üzerine sıçramıştı. Tüfeğin çıkardığı ses ile arkalarına dönmelerine vakit bile kalmadan,az önce yanlarında olan arkadaşlarını vurmuştum. Adam yere doğru yığıldığında,nedensizce gözümü bile kırpmadım. Zihnimde korkuya dair tek bir izin bile kalmadığını anlamıştım. Karanlığa doğru çekildim.