`Tohum sabırla beklerse kayaları aşıp filizlenir. İnsan tevekkül ederse en olmazlar oluverir.` Bir mahalle hikayesi.

“Kumsal hadi mızıkçılık etme çekiyorum.” “Ya ben çekecektim fotoğrafı Allah’ın kıtı.” En son Deniz ve benim kavgama dayanamayan Ayla “Yeter be. Kumsal kırk yılın başında kız kıza bir fotoğrafımız olsun diye bu cahilleri tembihlemişim hadisene.”diye beni azarlayan Ayla’nın sözü bir bağırma sesiyle yarıda kesilmişti. “ALLAH BELANI VERSİN BATI!!!” diye resmen ciyakladı Deniz.

Kargalar hakkında ne derler, bilirsiniz: Leşçildir, ölüm habercisi olarak anılır. Kaosun olduğu yerde karga biter, derler. Peki, siz o kargaya sordunuz mu? Böyle anılmak istiyor muydu? Yargısız infaz verdiniz ona. Belki de ölüm habercisi olmak istemiyordu, ama siz zorladınız onu. Peki ya ben? Ben de karga olmak istemedim, inan istemedim.

Ne en sevdiğim müziği bilirdi ne de en çok nefret nefret ettiğim rengi. Ne istediğim mesleği bilirdi ne de yaralarımı. Hiçbir doğum günümde yoktu mesela, düştüğümde, üşüdüğümde, kabus gördüğümde... Hiçbirinde yoktu işte. Öylesine yoktu ki sevmedi bile...