Kimsesizler Okulu Burasını sadece bir okul sandın değil mi? Bende öyle düşünmüştüm, meğersem benim cehennemimiş. Görünürde sadece iki kelime ama bende bilmiyordum bu okulda sadece, Kimsesiz Çocukların Ve Disiplin suçlularının olduğunu. Kural tanımaz bir topluluğu nasıl eğitebilirsin ki? Kural tanımadıkları için buradalar nede olsa. Ölümle Evet o cellat bizi ölümle eğitmeye çalışıyordu. Bizim sınavımız hayatta kalmaktı. Peki sizce bu cellat ne kadar başarılı olacak? Azrail`in bizi kovaladığı bu yolda benimle olacak mısın? Olmasan da olur ben kaçmaya devam edeceğim.

DİKKAT! "BU BİR KLİŞELER KOMEDİSİDİR!" 6 Ana karakter, tek bir proje ve sonsuz kaos! Üniversite hayatının trajikomik yan etkileriyle tanışmaya var mısın? *** Nisa, oturttuğu kamerasının kaydına başlamak için tuşa bastı. Kekeleyerek cümle kurmaya uğraşırken Fatih, arkada tost yapmaya çalışıyordu fakat spotçudan aldığı 2.el makineden dumanlar çıkıyordu. "Bu video, şey... Şehrin sesleri, projemizin tanıtımı için. Şehirlerimizin ruhunu, resimle yansıtacağız falan... yani ciddi bir şey yapmaya çalışıyoruz." Nisa, laflarını toparlamaya uğraşadursun tezgahtaki makine kısa devre yaparak patladı. Ortamdan kopuk takım üyeleri yerinde zıpladı. Fatih; "O ciddiyetle benim tost yandı!" Diyerek fişten çekti. Nisa, kamerayı bırakıp arkasına dönerek `sus` işareti yaptı. "Fatih! Proje tanıtımı için video çekiyorum tost belgeseli değil." Mehmet Ali kamera kadrajına girip Nisa`yı itekledi. "Bence belgesel güzel fikir," hala dumanlar çıkan tezgahı gösteriyordu. "Dram var, duman var." Koltukta telefonuna bakarak çığlık atan Beril`e döndü tüm gözler, yüzünde şaşkınlık vardı. "İlk videomuzu çoktan paylaştım, on dakikada bin izlenmeyi geçti," telefonu biraz daha kurcalayıp takıma uzattı. "Ama kimse projeyi konuşmuyor, Arya`nın saç rutinini tartışıyorlar yorumda." Arya, kucağındaki pelüş köpeğiyle Beril`in yanına otururken saçlarını savuruyordu. "Tabi ki konuşacaklar, ekibin yüz modeli benim." O sırada nota kağıdına resim çizen Alp, üstten bakışlarıyla takım arkadaşlarını süzdü. "Gürültünün ortasında çalışmak mucize! Ama Nisa`ya helal olsun en azından işini ciddiye alan biri var" Kamerayı arkadaşına bıraktı zaten video çöp olmuştu. "Teşekkürler Alp en azından..." Nisa`nın lafı yarıda kesildi çünkü Mehmet kamerayla aşk yaşamayı bırakıp arkadaşına felaket olmaya gitmişti. Fatih, panik sesle; “Ulan Mali! Yağlı tost makinesine su dökülür mü?” Derken yanlış fişin çekildiğini fark eden Nisa; “Hayır, hayır dokunma!” O anda dernek lokali, şalterin atmasıyla karanlığa gömüldü.

"Siz kimsiniz beyim? Nerelisiniz? Bana ne yapacaksınız?" "Ben Yakup Bey oğlu Alparslan Bey..." Kitap yazdığım ilk kitapdır. Tüm hakları bana aittir. Herhangi bir kopyalama veya benden izinsiz alıntı paylaşımı söz konusu değildir. İyi okumlar dilerim. İnşallah beğenirsiniz.

Hayalet timine yeni atanan Yüzbaşı Umay Öztürk onu çileden çıkarmaya çalışan Tim komutanı Alp Özkılıç

Yüzbaşı Ömrüm Kırlangıç, yıllarını görevine adamış bir subaydır. Zorlu geçmişi, katı disiplini ve güçlü duruşuyla tanınır. Ancak beklemediği bir emirle her şey değişir: Yeni bir tim kuracak ve istemediği biriyle yan yana çalışacaktır. Görevler tehlikelidir. İhanet yakındadır. Geçmişin acıları ise her an yüzeye çıkmak üzeredir. SAVAŞIN KÜLLERİ, bir timin kurulma sürecini, verilen mücadeleleri ve karakterlerin iç dünyasını sade ama derin bir dille anlatıyor. Aksiyonla dramın, görevle duygunun iç içe geçtiği bu hikâyede; sadakat, kayıp, cesaret ve bağlar yeniden tanımlanıyor.

Karanfil Mahallesi... Bazı yerler vardır, insanın üzerine siner. Ne yapsan çıkmaz kokusu, ne kadar uzağa gitsen eksilmez etkisi. Duvarları sessizdir, ama her taşın altında bir hikâye, her pencerede yarım kalmış bir bakış saklıdır. Defne için bu mahalle, suskun bir bekleyiştir. Annesinin sesi, komşuların fısıltısı, çocukluğunun yankıları hâlâ sokak aralarında dolaşır. Zaman durmuş gibidir; insanlar büyür, hayat değişir ama bazı acılar yerinde kalır. Karanfil Mahallesi onun için hatırlamakla unutmak arasında ince bir çizgidir. Karanfil Mahallesi, sadece bir mahalle değil… İki yarım kalbin, iki eksik cümlenin yeniden yazılmaya cesaret ettiği yerdir....

Elinde tuttuğu silah titreyerek havaya kalktı. Derin bir nefes verdi. Ela gözleri yavaşça gözlerimle buluştu. Ve o saniye tetiği çekti. Silahtan çıkan kurşun sağ göğüsümü delip geçti. Vücuduma yayılan acı onun gözlerinde gördüğüm duygu kadar ağır değildi. Pişmandı, gözlerinde gördüğüm tek şey koca bir pişmanlıktı. Hangimiz pişman değildi ki yaptıklarından. Ben değildim. Ve bundan sonra yapacaklarım da benim değil çevremdekilerin acımasızlığının yansıması olacaktı.

Hayatta istediğimiz şeçimleri yapamayız. Benim hayatım ise her zaman zorunlulukla geçiyor.

-Hamileyim Alp histerik bir kahkaha attı -Kimden o çocuk o çocuğun babası kimse ona söyle senin yerinde olsaydım aldırırdım o bebeği - Ne demek istiyorsun ? - AYRILIYORUM MÜMKÜNSE BİR DAHA KARŞIMA ÇIKMA Telefon Sılanın yüzüne kapandığında Sıla kendini tutamadı hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Alp ise artık dayanamıyordu ingiltereye uçak bileti aldı... * Wattpad ve çizgi stüoda yayınlanıyor. YAYINDAN KALDIRILDI 5K OKUMASI 500 OYU VARDI.

Alpoy sevenler gelin buluşalım

Babaannesinin evinin önündeki toprak yolda yalnız başına kalakaldı. Zenginliğin, ihtişamın, gecenin büyüsünün yerini, sadece toprağın soğuk rüzgarı almıştı. Bir anda, hayatının en büyük çelişkisiyle karşı karşıyaydı. Şehirdeki o parlak dünyadan, köydeki sade, huzurlu hayata geçiş... Talihin cilvesi, tam da olarak burda başlamıştı... "Köy...Evet ben burdayım" diye mırıldandı. "Bakalım bu kadar lüks ve kolay bir hayatı bırakıp gerçekten bu dünyaya nasıl alışacağım?" ✨Bu hikaye hiç bir kitaptan esinlenmemiştir. Kurgu şahsıma aittir ✨