Yarım Kalan Şarkı... Bazı melodiler sadece kulakta değil, kalpte yarım kalır...

Her hikâye bir suskunluktan doğar; söylenmeyen, saklanan ya da ertelenen şeylerden… Benim hikâyem de işte orada başladı: küçük bir kızın kalbinde, dile gelmeyen kelimelerin gölgesinde. Bazen bir bakış ömür boyu hatırlanır, bazen de bir kayıtsızlık… Benim payıma düşen, hiç fark edilmeyen bakışlar ve sessizce atıp duran kalp çarpıntılarıydı. O, başkasının hayatına koşarken ben sustum. Sustukça içimde büyüyen yangını kimse bilmedi. Ve ben, o yangınla büyüdüm.”

Arkadaşlar bu benim yeni kurgum. İnşallah beğenirsiniz..

Yıllar önce öldü olarak gösterilen bebek Asya Dışarıdan mutlu gibi görünen ama içi kan ağlayan kız

Taşındığı şehirde yeni bir liseye başlayan Alya`nın herkesten sakladığı sırrı ortaya çıkar. Fakat tanıştığı yeni bir çocuk onun hayatını temelinden değiştirir.

"N-ne istiyorsun benden?" "Benim olmanı!..." 🔞 Şiddet sahneleri olacaktır, rahatsız olanlar okumasın.

Sen yük değilsin, sensizlik yük. Kitabı okuyarak öğrenmenizi istiyorum.

Güneş kolejinde, iki gurup vardı bunlar okulun en havalı guruplarıydılar ama en önemli özellikleri de birbirlerinden nefret etmeleriydi, bu iki gurup liderlik için savaşıyorlardı ama ortada kazanan hiç olmuyordu çünkü bu iki gurup birbirlerine ustaca saka yapıyorlardı, bir gün herşey değişmişti birbirlerine yaptıkları şakalar artık zekaya yada itibara vurmuyordu tam tersi duygulara vurmaya başlamıştı tek bir sorun vardı her iki gurup aşktan nefret ediyordu. Pekiya sizce ne olmuş olabilir.

Sevda, yeri geldiği zaman vazgeçmekti. Yeri geldiği zaman arkana bile bakmadan kaçmaktı. Bazen sessiz bir meydan okuma, bazen de kalbin en derin köşesinde saklanan bir cesaretti. İnsan, sevdiğini bildiği halde ellerini tutamayacak kadar korkak olabilir, ya da tam tersi, gözünü kırpmadan her şeyi göze alacak kadar deli. İşte sevda, o ince çizgide yürümekti; hem acıyı hem de mutluluğu aynı anda hissetmekti.. #Kıyıyavurankalpler #hicran #aşkveayrılık

Önemli not: Lise kurgusudur. İçerik olacaktır, yaşı küçük olan okurlara uygun değildir. İdil Duru onu aldatan eski sevgilisinden hesap sormak için ona yazar ama numara yanlıştır ve İdil okulun kekosuna yazmıştır İdil: sadece bir açıklama yap İdil: neden yaptın bunu bana İdil: en yakın arkadaşımla neden beni aldattın İdil: lütfen artık cevap ver bana Cihan İdil: her şeyi öylece bırakıp kaçamazsın 0543*: Bir haftadır bildirimlerin anasını ağlattın 0543*: Hayır yazmıyorum da belki sıkılırsın diye 0543*: Yok anam yine yazıyon 0543*: Bacım yanlış numara

(POLİSİYE ROMANTİK BİR KURGUDUR) Bizim aşkımız, rüyalarımda başlayan; zamanın sınavından geçerek en derinlerimize ilmek ilmek işleyen büyük bir sevdaydı.... Yolun sonunda ise elimizde kalan, Kaybolmuş bir bakış, koparılmış bir gülüş olacaktı. Bir kaza... Yeni bir dünyaya uyanış.... Destansı bir aşk... Kader, bazen aşkın en büyük sınavıdır. İki ruhun zaman ötesinde kesiştiği noktada başlayan bir aşk hikayesi... Zamanla kaderin çizdiği yolun kıyısına savrulan bu iki ruh daha güzel kavuşmaların baş kahramanı olacaktı. Mesafeler bitecek ve biz seninle kavuşmanın en güzelini yaşayacağız sevgilim... Bu hikaye kesinlikle bir hayal ürünüdür. Bilimsel ve tarihi bilgi içermemektedir.

Gerçek ailem mi!!! 17 yıldır çektiğim acılar bir hiç uğrunamıydı boşunamı o adamdan yılarca dayak yedim

Bir mahalle. İki kadın. Ve yavaş yavaş içeri sızan yepyeni bir hayat... Hüma ve Miray, geride bıraktıkları onca karmaşadan sonra küçük bir mahalleye taşınırlar. Yenimahalle; sokaklarında çocuk kahkahaları, balkonlarında çiçekler, pencerelerinden umutlar süzülen bir yerdir. Burada, tozlu raflardan silinmiş bir hayalin peşindedirler: Bir pastane. Küçük bir dükkan, büyük bir başlangıç. Ama bazen hayat, tam da en sessiz anlarda başlar. Fırın kokularının arasına anılar karışır, mahalleye sinmiş sesler kalbin içine işler. Camdan içeri yalnızca güneş sızmaz; geçmişin gölgeleri, geleceğin ihtimalleri ve belki... bir çift göz de o camın ardında bekler. Bu, acele etmeden anlatılan bir hikâye. Yavaş yavaş. Tıpkı mutluluk gibi...

Özgürlüğüm için her şeyimi geride bıraktım. Ailemi, geçmişimi, adımı bile... Kaçtım. Kendi hayatımı kurmak, nefes alabilmek içindi bu kaçış. Ama kim bilebilirdi ki, beni özgür kılacağını sandığım şehir… En büyük tutsaklığım olacağını. O adam. Sessizliğiyle korkutan, bakışlarıyla hükmeden o yabancı... Onun konağında yeniden doğduğumu sandım. Meğer sadece başka bir kafese hapsedilmişim. Altın bir kafese. Ve şimdi... Kaçmak mı istiyorum, yoksa kalmak için bahane mi arıyorum, bilmiyorum.

Sevgiyle, aşkla yoğrulmuş bir mahallemizin hikayesine tanık olmak ister misiniz? Genciyle,yaşlısıyla; kedisiyle, köpeğiyle bir bütün olan sevda mahallemize hoş geldiniz. Mahallemizin gençlerinin kavuşmalarına, ayrılıklarına, sevdalarına tanık olmaya var mısın ?

Beklemediğim anda elimden her şeyimi alacak dediğim adam, beni kendi zindanımdan çıkaracağını nerden bilebilirdim... Zaaflar insanın kendine sıktığı en can alıcı tek kurşun muydu?... Yoksa bağzı zaaflar nefes almanın tek yolu mu?... Kitapta dovüş sahneleri, tehlikeli eylemler bulunmaktadır!!!!!

Büyük hayallerle Kitappad uygulamasına üye olan Yazarsu, yaşadıklarını kendi ağzından anlatıyor.

Geceye tutunmuş kalp

SİZ: Efendim merhabalar ben ****** bankasından sizle iletişim kuruyorum. Ödenmemiş 200000 tl borcunuz bulunmaktadır en kısa süre içinde ödemeniz rica olunur. Ödemeler için iban;TR75379000589000 0556*****: Ödemeler için ne zamandan beri iban atıyorsunuz ve aramak yerine mesaj atıyorsunz hanımefendi ? SİZ:Hanımefendi olduğumu kim söyledi ayrıca bizde böyle bir bankayız yani ne yapalım kardeşim 0556*****: Proflinizde bir kadın var ama neyse

Karakterlerimiz: Esma (deli dolu, sosyal, enerjik) ve Ayaz (okulun sessiz, sert, içe kapanık çocuğu… ama yıllardır gizli gizli Esma`yıseven). Kitabın adı: İsimlerimizi Sessizce Yaz Okumanızı tavsiye ederimm

Esma herzaman yaşadığı evde yalnız hissetmiştir. Nedenini bilmiyordur. Fakat aslında bu duygusu boşuna değildir. Yaşadığı aile onun Öz ailesi değildir. Ve artık yeni bir hayatı vardır herşey bi anda tepetaklak olmuştur ve Esma bu süreçte kendini bulucaktır.

Ben Deniz hiç olan Deniz... Hayatım hep karanlıkla geçti telefonuma gelen bir mesaj hayatımı aydınlatacak mıydı? ᴀʟıɴᴛı Deniz:bir ipucu daha verir misin? Anonim: dinlediğin müziği söylersen olur Deniz: müzik dinlediğimi nereden biliyorsun ki? Bizim serviste misin? Anonim: kulaklığını hiç çıkarmıyorsun ki Deniz tahmin etmek zor değil...

Arkadaşının `Emir` ismiyle açtığı fake hesaba istek attığını sanan Mahperi, yanlış kişiyle konuştuğunu anlar ancak çok geçtir.

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

"Geleceğini düşünmedim" dedi .Gözlerimin en derinine bakarak. Gözlerimi kaçırmak istedim girdap gibi içine çekiyordu, o gittikten sonra onu asla affetmeyeceğimi hep söyledim. Ama karşısındayken gözlerinin içine bakarak tek bir duygu belirdi: kırgınlık. Hiç affetmemek mi kolaydı? Yoksa kırık bir kalp mi?