Jungkook komutan tae ise askerliğe yeni başlamıştı jungkook 30 yaşında tae ise 23 yaşındaydı tae kırmızı saçlı ben beyaz tenli ince beli jungkooka göre ip inceydi jungkook ise kaslı sağ kolu ve sırtından karınkasları ve göğüslerinde de döhğme vardı siyah saçlı ve kaslıydı ~ tae asker başvurusu yapmıştı zamanı geldiğinde arabayla tae yı göndermişlerdi bugün yeni günüydü herkez sıraya dizilmişti komitanı bekliyordu jungkook geldiğinde tae ilk görüşte aşık olmuştu herkez kendini tanıtıyordu Jeon jungkook/// merhaba askerle ben komutanınız jeon jungkook 30 yaşındayım boyum 1.95 umarım iyi anlaşırız ve benim sözümden geçmek yok şimdi kendinizi tanıtın Herkez kendini tanıtmıştı sıra taeyunga gelmişti Tae))Ben kim taeyung 23 yaşındayım boyum 1.78 Kore`nin ilçesi Seul den geliyorum Demişti tae jungkook tae döndü onu gördüğünde bı an ondan gözlerini alamamıştı Jungkook içinden)) mm çok tatlısın nedense çok hoşuma giti benim olacak) Jungkook)) her neyse hadi herkez odalarına gidebilir artık tae sen ayrı odada kalacaksın Tae)) p peki komutanım Tae odasına gitmişti oda çok güzeldi bem beyaz yatak vardı pembe ayıcık ve pembe çiçekler vardı Tae)/ burası çok güzel biryer çok güzel oda ama neden bana böyle de diyerlerine sadece ranza neyse Tae eşalarını dolaplara koymaya başlar herşeyi bitmişti akşam yemeyine aşaya inmişti kimse yoktu Sizce tae ve jungkook kavuşacakmı aşk başlayacakmı tahmin edin

Çocukken aynı mahallede büyüyen fakat birbirini hiç görmeyen Kardelen ve aras büyüdüklerinde görevleri sayesinde tanışırlar... BEN KARDELEN AKSOY "Evet, benim hikâyem bu. Ben kendim yazıp çizdim. Şimdi olaydan kısa bir özet geçelim." --- (Sene 1995 - Adana) "Aras’ı oğlum, annem!" diye sevdi bir buçuk aylık oğlunu. Eşi daha askerden dönmemişti. Yanında her zaman olan Yaren`e, "Ben daha dayanamıyorum, arayalım mı?" diye sordu Aydan. Yaren de, "Bekle, telefonumu getireyim," dedi. Telefon çalıyordu ama açan yoktu. Yaren, Aydan’ın yanında belli etmedi ama bir şeylerin ters gittiğini hissetmişti. "Aydan, sakin ol ama bir şey diyeceğim. Lütfen sakin ol," dedi. Aydan garip bir ses tonuyla, "Çatlama kız, söyle ne varsa," dedi. Yaren tek nefeste döküldü. O an kapı çaldı ve Aras ağlamaya başladı. Aydan, Aras’a bakarken kapıdan erkek sesi geldi. Ardından ağlama, bağrış çağrış derken, ayağa kalkıp kapıyı açtı. Kapıda komutan ve Mehmetçikler vardı. Gördüğü an dizlerinin bağı çözüldü ve yere düştü. --- (Günümüz - Gaziantep, 2024) "Kardelen geç kalıyorsun, çabuk! Uçak kaçacak, sonra görürsün!" diyen bir adet anne... Saat kaç biliyor musunuz? Tam dört! Uçağım ise dokuz buçukta! "Anne, senin zaman algın iyi değil mi? Sorun yok, değil mi?" Dedim demesine ama annem duymuyor. ‘Alo, saat kaç, haberin var mı kadın?’ diyesim var ama kendimi zor tutuyorum. "Bak, börek koydum sana. En ama en sevdiğinden, bil bakalım ne? Su böreği! Sen seversin," dedi. Allah Allah... Sabahın körü! Sen bana sabır ver, Allah’ım. Sanki şafak operasyonu! Kafamda “Bir kar yağar ince ince, komandonun hâli nice...” marşı çalıyor. Az kaldı kapının önüne atlayacağım. "Anne, zaten Mardin’e gidiyorum. Hani uzak değil, çok da değil. Zaten orası güvenli. Ev tutarım," dedim. Ev arkadaşı da buldum. Kız çok güzel, minnoş bir şey, adı Hatice. Bir iki kere konuştuk ama dediğim gibi tatlı biri, samimi. Bizim kavgamızdan saat altı buçuk olmuştu. Şimdi diyeceksiniz ki: Daha yeni dört değil miydi? Bizim ufak bir kavgamızı anlatsam, destan çıkar yemin ederim. "Anne, sen kimle konuşuyorsun?" dedim. "Aras’la kızım. O da Mardin’e gidiyormuş. Beraber gidin," dedi. Bu şahıs kim şimdi ve neden bize geliyor? Allah’ım, sana geliyorum... Bunaldım! "O kim anne? Allah aşkına tanıyor muyum ben?" Cevap yok. Ee ben neden yabancı bir çocuğun— "Aras, kızım. O bir kıdemli üsteğmen! Komutan çocuk değil, komutan! KOMUTAN!" dedi. Son kelimeyi öyle bir bastıra bastıra söyledi ki, ben bile etkilendim. "Olabilir komutan diye. Güvenmem. Ben bir tek asker olarak Şehit Arya Ablaya güvenirdim. Hatırlıyor musun Şehit Uzman Çavuş Arya Başaran’ı, he söyle!" diye çıkıştım. Ama annemin bir an gözleri doldu. Benim de... 🌼🌼🌼🌼 (1999 - Ağrı - Arya`dan) Burası terörist kaynıyordu. Bizi tuzağa çekmişlerdi. Ahmet içeride esirdi. Onu kurtarmaya çalışıyorduk. Bu çok zordu. Neredeyse 100’e yakın terörist vardı. Destek çağırmışlardı. Bir şehidimiz olacak diye korkuyorduk. "Komutanım, çok fazlalar! Zor. Mermi az kaldı. Bende üç, sizde?" dedi Berk. Ben ise: "Son bir ben... Teslim olmak zorundayım. Siz helikopter çağırın ve gidin!" dedim. Hepsinden hayır sesi çıktı. "Bu görevde benim emrime uyulacak. Ben asker değil miyim? Emir veriyorum!" dedim. O an bir bomba patladı. Herkes bir yana savruldu. Ben çok etkilenmedim ama... Karnımda sıcaklık hissettim. Bebeğim... Pelin... Aklıma geldi. Kafamı karnıma doğru eğdim. Kan akıyordu. Siktir! Bir mermi daha yedim. Bir bomba daha patladı. Deniz Komutan`ın ve diğerlerinin uzuvlarını gördüm. Yere yığıldım. Karşımda Ömer’i gördüm, geliyordu... Yavaş yavaş gidiyordu. Sonra bir kız çocuğu. O bendim. Onu takip ediyordum ama bir an yere düştüm. Aklıma kızım geldi... Ve ben... Yavaş yavaş sonsuz uykuya gidiyorduk. Bunu kimse istemezdi ama ben askerdim. Kızımı kucağıma almak isterdim... Ve aniden her şey karardı. Burası sondu. Kızım ve ben şehit olduk. Hem de hain bir pusuda... Özür dilerim kızım... Koruyamadım seni. 🌼🌼🌼🌼 (YAZARDAN) Zaten Arya’nın içine öküz oturmuştu. Göreve gideceği gün kızının cinsiyetini iki gün önce öğrenmişti. Seviniyordu. Ama babasız büyüyen bir kız çocuğu, bir kanadı kırılmış gibi olurdu. Arya`yı sadece sevişme ihtiyacını gidermek için kullanan biri vardı. Sevdiğini sanmıştı ama adam onu sevmemişti: Ömer. Arya bunu öğrenince yıkıldı. Ağladı ama depresyona girmedi. Çünkü hayatta tutacağı bir bebek vardı. O geceden sonra nişanlı olduğunu öğrendi adamın. Zaten hiç sevilmemişti Arya. Aklına annesinin onu yetimhaneye bıraktığı gün geldi. Hep hocası yüzüne vurmuştu: "Sen doğduğun gün buraya geldin. Anla bunu. Annen seni sevmiyor artık, bil!" derdi Yasemin Hoca. Taa ki Arya büyüyüp şehit olduğunda pişman olana kadar... 🌼🌼🌼🌼 (Gaziantep - Günümüz - Kardelen’den) Şu an Arya ablanın konusu açıldı ve annem hüngür hüngür ağlıyordu. O Arya ablayı severdi, sayardı. Onu yetimhaneden annem kurtarmıştı. Yaşasaydı teyze olacaktım. Bize bıraktığı mektup geldi aklıma: Mektuptan: "Ben şehit olursam diye bu mektup Asiye teyze ve Kardelen’e... Ben hamileyim, daha 2 haftalık. Kucağıma sağlıklı gelir inşallah. Kalp atışını beraber duyabiliriz... Bu benim en büyük isteğim. Mektup kısa ama bir dahakine uzun olacak, merak etmeyin." – Arya Başaran Ben onu canımdan daha çok seviyordum. Gerçek ablam gibiydi. O an kapı çaldı. Annemle koştuk. Annem gözyaşını siliyordu. Kapıyı açtım... İri yarı bir adam, yeşil gözlü, kaslı... Giydiği gömlek kaslarını saklayamıyor. Kaş-göz, kirpik yapısı beni benden aldı. Çene hattı o kadar güzel ki... "H-Hoş geldiniz, kimsin—" diyecektim ki annem atıldı: "Aras’ım, canım oğlum, hoş geldin!" dedi ve sarıldı. Anne? Elin oğluna böyle sarılırsın ama bana sarılmazsın ha? Tamam, yakışıklı, taş gibi ama... Ben de varım! Aklıma saat geldi. Hemen baktım. Saat sekiz buçuk. "Anne, Gaziantep Havalimanı uzak. Biz geç kalıyoruz!" dedim. Annemin gözü fal taşı gibi açıldı. "Hızlı çıkın! Yolda tanışırsınız zaten. Aynı görev yeri," dedi. Bavulları Aras’ın yanına koydu. Bizi kapı dışına attı. "Allah’a emanet olun!" dedi. Aras bir anda bavulların hepsini aldı. Merdivenlerden inmeye başladık. Oğlum... Big boy diye buna denir. Arabaya geldik. Porsche Taycan! Valizleri koydu. Sonra benim kapımı açtı. Oturmamı bekledi. Oturdum. Sürücü koltuğuna geçti, arabayı çalıştırdı. Konuşmak istiyordum. "Merhaba, tanışalım mı?" dedim. Kafasını salladı. "Olur. İlk sen tanıt," dedi. "Ben Kardelen, yirmi beş yaşındayım. Doktorum. Hobim kitap okumak, gezmek, yemek yapmak, müzik dinlemek, resim çizmek. En sevdiğim tatlı baklava." (Aslında onun baklavaları demek geçti içimden... Ay ne diyorum! Tövbe tövbe!) O ise: "Ben Aras Adalı, yirmi dokuz yaşındayım. Askerim. Deli Timi`nin komutanıyım. Bana Aras de. Lakap takmaktan hoşlanmam ama takarsan sen bilirsin." Allah’ım, sana geliyorum... Bu ne yakışıklılık! "Tamam, uçak aynı uçak değil mi? Benim yanımda oturuyorsun?" diye sordum. O ise: "Neden ki? Korkuyor musun yoksa?" dedi. Evet, korkuyordum. Olmaz mı canım? "Y-Yok canım ya, niye korkayım, değil mi?" --- Bölüm nasıldı? Devamı gelsin mi? Yazım hatası olabilir affola. Takip etmeyi unutmayın. Bay bay! --- İstersen bölümleri bölüp başlıklar da ekleyebilirim ya da Wattpad’e uygun hale getirebilirim. Yardım edeyim mi? Harika bir kurgu oluşturmuşsun Maça Kızı Yelda! Duygusal geçişler, karakterlerin derinliği ve zaman sıçramaları etkileyici. Yazımın gücünü daha da artırmak için metni sadeleştirip noktalama ve yazım hatalarını düzelttim. İşte düzenlenmiş hali: --- BEN KARDELEN AKSOY "Evet, benim hikâyem bu. Ben kendim yazıp çizdim. Şimdi olaydan kısa bir özet geçelim." --- (Sene 1995 - Adana) "Aras’ı oğlum, annem!" diye sevdi bir buçuk aylık oğlunu. Eşi daha askerden dönmemişti. Yanında her zaman olan Yaren`e, "Ben daha dayanamıyorum, arayalım mı?" diye sordu Aydan. Yaren de, "Bekle, telefonumu getireyim," dedi. Telefon çalıyordu ama açan yoktu. Yaren, Aydan’ın yanında belli etmedi ama bir şeylerin ters gittiğini hissetmişti. "Aydan, sakin ol ama bir şey diyeceğim. Lütfen sakin ol," dedi. Aydan garip bir ses tonuyla, "Çatlama kız, söyle ne varsa," dedi. Yaren tek nefeste döküldü. O an kapı çaldı ve Aras ağlamaya başladı. Aydan, Aras’a bakarken kapıdan erkek sesi geldi. Ardından ağlama, bağrış çağrış derken, ayağa kalkıp kapıyı açtı. Kapıda komutan ve Mehmetçikler vardı. Gördüğü an dizlerinin bağı çözüldü ve yere düştü. --- (Günümüz - Gaziantep, 2024) "Kardelen geç kalıyorsun, çabuk! Uçak kaçacak, sonra görürsün!" diyen bir adet anne... Saat kaç biliyor musunuz? Tam dört! Uçağım ise dokuz buçukta! "Anne, senin zaman algın iyi değil mi? Sorun yok, değil mi?" Dedim demesine ama annem duymuyor. ‘Alo, saat kaç, haberin var mı kadın?’ diyesim var ama kendimi zor tutuyorum. "Bak, börek koydum sana. En ama en sevdiğinden, bil bakalım ne? Su böreği! Sen seversin," dedi. Allah Allah... Sabahın körü! Sen bana sabır ver, Allah’ım. Sanki şafak operasyonu! Kafamda “Bir kar yağar ince ince, komandonun hâli nice...” marşı çalıyor. Az kaldı kapının önüne atlayacağım. "Anne, zaten Mardin’e gidiyorum. Hani uzak değil, çok da değil. Zaten orası güvenli. Ev tutarım," dedim. Ev arkadaşı da buldum. Kız çok güzel, minnoş bir şey, adı Hatice. Bir iki kere konuştuk ama dediğim gibi tatlı biri, samimi. Bizim kavgamızdan saat altı buçuk olmuştu. Şimdi diyeceksiniz ki: Daha yeni dört değil miydi? Bizim ufak bir kavgamızı anlatsam, destan çıkar yemin ederim. "Anne, sen kimle konuşuyorsun?" dedim. "Aras’la kızım. O da Mardin’e gidiyormuş. Beraber gidin," dedi. Bu şahıs kim şimdi ve neden bize geliyor? Allah’ım, sana geliyorum... Bunaldım! "O kim anne? Allah aşkına tanıyor muyum ben?" Cevap yok. Ee ben neden yabancı bir çocuğun— "Aras, kızım. O bir kıdemli üsteğmen! Komutan çocuk değil, komutan! KOMUTAN!" dedi. Son kelimeyi öyle bir bastıra bastıra söyledi ki, ben bile etkilendim. "Olabilir komutan diye. Güvenmem. Ben bir tek asker olarak Şehit Arya Ablaya güvenirdim. Hatırlıyor musun Şehit Uzman Çavuş Arya Başaran’ı, he söyle!" diye çıkıştım. Ama annemin bir an gözleri doldu. Benim de... 🌼🌼🌼🌼 (1999 - Ağrı - Arya`dan) Burası terörist kaynıyordu. Bizi tuzağa çekmişlerdi. Ahmet içeride esirdi. Onu kurtarmaya çalışıyorduk. Bu çok zordu. Neredeyse 100’e yakın terörist vardı. Destek çağırmışlardı. Bir şehidimiz olacak diye korkuyorduk. "Komutanım, çok fazlalar! Zor. Mermi az kaldı. Bende üç, sizde?"

ASKER KIZI LEYLA

karnımdaki ağır sıcaklıkla birlikte nefesim kesildi. Gözlerimi ilk önce adama daha sonra karnıma çevirdim. Adamın elindeki bıçak karnımı delmişti. Çığlık atmak istiyordum. Nefes bile alamıyordum oysaki. Adam bıçağı sertçe çıkardığında derin acıyla elimi karnıma koydum. Belim büküldüğünde gözlerim bulanıklaştı. Başım dönüyordu. Yere düştüğümde adam üzerime çıkıp bıçağı iki eliyle kaldırdı. Bıçağı kalbime indireceği sırada son gücümle kollarını tutup çığlık attım. Gücüm bitiyordu. Kollarım yere düştüğünde adam üzerimden hızla savruldu. Boğuk sesleri duyabiliyordum. Elim karnıma gittiğinde parmaklarımın arasından sızan kana baktım. Kafamı sol tarafıma çevirdiğimde Mert`in adamı öldüresiye dövdüğünü gördüm. Gözümden bir damla saçlarımın arasına karıştı. "Mert..." Kısık çıkan sesimle Mert durdu. Nefes nefese gözlerini bana çevirdiğinde gözü karnıma kaydığında dudakları şaşkınca aralandı. Zorlukla yutkundum. "Mert," Adamı bırakıp hemen yanıma geldi. Saçlarımı okşarken bağırdığını duydum. "Doktor! Buraya bakın çabuk!" Gözlerim kararıyordu. Dolu gözlerle bana baktı. "Güzelim, sakın. Sakın kendini bırakma. Beni bırakma, istersen ömrüm boyunca yüzüme bakma ama gitme yalvarırım!" Saçlarımdan ve yanaklarımdan öptü. Cevap vermek istedim. `Seni nasıl bırakırım ki?` demek istedim. Diyemedim. Gözlerim kapanırken son göz yaşım Mert`in eline damlayıp ıslatmıştı. Son hissettiğim, dudaklarımdaki sıcaklık olmuştu.

Vatan için yemin etmiş bir timin başında, düşmana korku salan bir liderdi Yaman Karahan. Soğukkanlı, kararlı ve sarsılmazdı. Ta ki, bir görev dönüşü bahçede şarkı söyleyen İnci Soyhan’la göz göze gelene kadar. İnci Soyhan, yıllar önce en çok sevdiği adamı, Yaman Karahan’ı geride bırakmıştı. İhanet etmişti. O kalbindeyken bir başkasının yüzüğünü geçirmişti parmağına ama o kalbini susturmuş, kaderine ise sırtını dönmüştü. Yaman bunu sadece gördüğü kadarıyla biliyordu. Ama bilmediği tek birşey vardı. Bunun altında yatan fedakarlık ve acı… Ve şimdi… tanışıp büyüdükleri yerde, kader onları yeniden karşı karşıya getirdi. Biri görevine sadık bir asker, diğeri yaraları saran bir revir doktoruydu. Ama Yaman’ın sessiz bakışlarında özlem yoktu. O bakışlar, savaşın gürültüsünden bile daha derin bir çarpıntı taşıyordu. Bu sevgi değildi. Bu, inkâr edilemeyen bir nefretti. Ve bu nefret, İnci’yi sessizce yakıp kavuracaktı. Kurşunların gölgesinde, her an ölümle yüz yüze gelinen bir hayatın içinde, iki kalp yeniden buluşmuştu. Ama bu aşk, kolay yaşanacak bir aşk değildi. Emirler vardı. Görevler vardı. Ve bir gün, geri dönüp dönemeyecekleri bile belli olmayan operasyonlar… Bu; yarım kalmış bir aşkın, kanla yazılmış sadakatin ve kalbin de vatan kadar kutsal sayıldığı bir nöbetin hikâyesi.

"Gölgedeki Sevda" Bir subay, bir kadın ve karanlıkta saklanan bir sır... Binbaşı Emir Aslan, görevle çıktığı dağların arasında geçmişiyle yüzleşeceğini asla tahmin etmezdi. Yıllar önce öldüğünü sandığı nişanlısı Elif’i bir çatışma bölgesinde yeniden bulduğunda, hem kalbi hem vicdanı bir savaşın tam ortasına düşer. Aşk mı galip gelecek, yoksa kanla yazılmış görevler mi? "Sessizlikte Kalan", askerî disiplinle örülmüş bir dünyanın içinde, kalbin susmayan çığlığını anlatan çarpıcı bir roman… ---

Herhangi bir yerde doğup büyüyen bir insanım bende, herkes gibiyim. Dışarda gördüğünüz onca yüzden biriyim, acılarını, hayatını bilmeden yargıladığınız insanın ta kendisiyim. Hayata karşı başını eğmemiş, savaşan ve inancını kaybetmek yerine daha sıkı sarılan toprak aşığı bir insanım. Çoğu yol arkadaşını bu uğurda kaybeden vatan için canını ortaya koyan onca yiğitten sadece biriyim ben. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~Buna benzer kurgu var mıdır bilemem fakat hiç bir şekilde böyle bir hikayeyi başka yerde okumadım, yani kafamda kurguladım bütün olayları. Kitapta geçen kişi ve kurumların gerçeklikle hiçbir alakası yoktur, tamamen kurgudur! Bir şans vermenizi tavsiye ederim :) İyi okumalar, öyleyse <3 Tüm hakları bana aittir herhangi bir (ç)alıntıda hukuki işlem başlatılacaktır.~

"Bazen bir mektup, insanın kaderini baştan yazabilir." Askeri pilot Umut Karaca, sınır hattında verdiği mücadelede şehit düştüğünde, geride yalnızca onur dolu bir miras bırakmadı… Bir de küçük kızı Asel’in, tıpkı onun gibi gökyüzüne yükselme hayalini. Yıllar sonra, Asel Karaca babasının izinden giderek savaş pilotu olmayı başardı. Ancak geçmişin gölgesi, onu hiç beklemediği bir anda yakaladı. Çocukluk arkadaşı Eray Akçalı ile yıllar sonra tekrar karşılaşan Asel, eski dostluklarının arkasında gizli kalan duygularla yüzleşirken, bir yandan da kendisini bekleyen büyük bir savaşın içine sürüklendi. Irak sınırında girdiği bir it dalaşı, onu hem hayatta kalma mücadelesine hem de babasının ölümüne dair saklı kalmış bir gerçeğin peşine düşmeye zorlayacaktı...

Lisede tanıştığım bir arkadaşımla operasyoan gitmek en fazla ne kadar kötü olabilirki? Sadece bir çatışmadan ibaret sanıyodum ama öyle değilmiş!!

Ana kız karakterimiz teğmen ve sarkaç timinin başında ama görevde yaptığı delilikler ve işkenceler yüzünden bu deli teğmenin başına başka bir teğmen getirirler ama bu teğmen daha deli Kısa kısa çok bölüm yapıcam daha akıcı olsun diye bol maceralı bir hikaye bence bir şans verin.

bahar arkadaşı pınara yazıcam derken başka birine yazarsa ne olur

Tim`in bahçesine çıktığımızda birkaç tane asker vardır .Rüzgar estiğinde saçlarım savrulduğu için ağzıma girdi huysuzlanıp saçımı ağzımdan çektim. "Rahat!" Dedi abim Yarım saniye sonra "Hazır ol!" Dedi. Sonra kendi aralarında konuşmaya başladılar. Abimin yanında bir tane adam vardı. Etrafı pürdikkat izliyordu. "Efsun" dedi abim Bakışlarımı ona çevirdim. "Bundan sonra bu iki asker sürekli arkanda Dolaşacaklar kendini savunmayı öğrenene kadar" sert ama bir o kadar korumacı bir sesle. Başımı `Tamam` dercesine salladım. Sonra abim o diğer 2 askere `gidebilirsiniz` temalı bir haraket yaptı. Ardından abim yine yumuşadı. Ve konuşmaya başladı. "Efsun`um tanıştırayım" dedi ve sağ eliyle yanındaki iri yarı uzun cüsseli adamı gösterdi. Adam abimden kat kat uzundu. "Bu Atalay telefonda konuştuğum çocukluk arkadaşım" dedi.

Küçüken ailesi tarafından sevilmeyen Elfida büyünca asker olur ama üstünde durmadığı bir şey vardı abileri o doğmadan ölmüştü

F-16 kullanıcısı Hava Harp mezunu Yüzbaşı Hazar Alsancak `ın birgün karşısına gerçek ailesi çıkarsa ne olur?

Girdiğim timde hayatımın aşkını bulacağımı bilmiyordum

Asil bir kana bulanmış bir yıldızın göklerde dalgalanması kadar şanlı olan şey o asil kanın sende mevcut olmasıdır... Çalıntı değildir . Vaveyla hesabımdan yayınlamıştım ama sora vazgeçip sildim ve burdan yayınlıyorum. Sizleri seviyorum Herşey bir kurgudur 💕💕💕💋💋 😚😚😚😚😚😚😘🥰🤓🤓🤓

1992-1993 Hakkâri, Kuzey Irak "Hiçbir acı, beklemek kadar acı değildir. Kurt yalnızlığına düştüğün zaman bil ki artık kendinde de değilsindir..." ~ Yüzbaşı Selçuk Acar Gerçekler acıdır. Lakin bu hikâyenin gerçeği nedir? Gerçeğin ne olduğunu bilmeden acıyı nasıl tadabilirsin ki? O zaman gel benimle! O zamanın yalnızlığını gel benim içimde gör ve hisset! Ana yok, baba yok, kardeş yok! Yalnızca sen ve kurtarılmayı bekleyen ruhlar var. Boş bedenlerin arasına sıkıştırılmış ve onca insanın arasında yalnızlığa mahkûm edilmiş ruhları gör! Ölüme bir nefes kadar yakın, yaşamaya ise ulaşılamayacak kadar uzak bedenlerin içine hapsolmuş ruhlarla tanışmaya hazır mısın? O zaman acılara dayanmaya hazır ol. Bu bilindik bir acı olmayacak. Çaresiz ve yapayalnız bırakılanların acısı... İsimsizlerin... Yapayalnız bir karakol, yapayalnız bir sürü çaresizce yardım bekleyen insan, çaresiz bir komutan, çaresiz bir sürü çocuk... Çığlık sesleri, imdat çağrıları, bir askerin silah arkadaşı için feryatları, ilk görevinde şehit olan bir asker ve tahmininden daha fazlası... Onların bir adı ya da sıfatı yok. Sadece şu cümle ile anlatılır bu hikâye: Hakkâri, yolun sonu...

Aşk-nefret-aşk Küçükken evsiz bir kıza verdiği atkı ile kaderlerinin bağlanacaklarını bilmiyordu. Yıllar sonra ve daha da sonrasında. Aynı timde yıllar önce ayrılan yolları tekrar birleşecek mi?

Alev adında gen bozukluğu olduğu için gözleri kırmızı bi kızımız var bu kız askerliğe yeni adım atmış ama bi teklifle görevine başka yere gitmeye karar vermiştir teklefi kabul etmesiyle hayatının altüst olması bir olarak aynı zamanda çocukluk arkadaşı Adem ile karşılaşır ikiside askerdir ama Alev Ademi hatırlıyormu yada Adem Alevi ? merak ettin öyle değil mi Alevin macerası yeni başlıyor hadi sende bize katıl

İnatçı ve kendi doğruları olan Akis`in, doğrularını önemsemeyen ve ona karşı gelen komutanı.

Asker ve Doktorun hikayesi . Lojmanda başlayan AŞK

--- Namlu’nun Gölgesinde Biz Bir patlamanın alevleri altında göz göze gelen iki yabancı: Yiğit ve Elif. Yıllar, ikisinin de hayatını değiştirdi; savaş alanlarında, hastane koridorlarında eksilen umutlarla, büyüyen yaralarla dolu bir hayat... Birbirlerini unutmadılar, ama hatırlamak da cesaret isterdi. Şimdi, vatanın sessiz dağlarında, kader onları bir kez daha karşı karşıya getiriyor. Fakat yılların açtığı boşluk, tanıdık bir yüzü bile yabancı kılmışken; aşk, sadakat ve fedakarlık yeniden sınanacak. Bir namlunun gölgesinde büyüyen bu hikâye, sadece iki insanın değil, bütün bir milletin onurlu direnişinin de hikayesi. Aşk, bazen en çok suskunlukta saklıdır. Ve vatan, en çok yürekten kanayanlarda yaşar. ---

Avukat ile bir askerin öyküsü

İki avukat bir savcı kızın üç tim komutanlarına olan sevdaları

Annesi polis olan bigemin annesi gittiği bir görevde şehit düşer bigem psikolojisi bozulur bigem bu dönemde daha 13 yaşındadır annesinin mezarının başında söz verir asker olacağına ve annesini öldüren kişiyi bulup kendi elleriyle öldüreceğine