Ben dalıp gitmişken, karşı koridordan çıkan kadın bir anda tüm dikkatim üzerinde topladı. Mekânın ışıkları adeta ona yönelmiş gibiydi; her adımı, her hareketi sanki sahnenin ortasında olduğunu fısıldıyordu. Siyah elbisesiyle zarif ve asil bir duruş sergiliyordu; kumaşının akışı, her hareketiyle birlikte adeta yaşam buluyor, mekânın havasını değiştiriyordu. Elbisesi uzun olmasına rağmen, bacağındaki derin yırtmaç, elbisenin naifliğini gölgelemiyor; tam aksine, hem cesur hem de sofistike bir çekicilik katıyordu. Beyaz teni, elbisenin koyu rengiyle büyüleyici bir tezat oluşturuyor, gözleri ekrandan fırlamış gibi ona kilitleniyordu. Yırtmacın arasından görünen uzun ve pürüzsüz bacaklar, sanki her adımda bir hikâye anlatıyordu; baştan çıkarıcı ama aynı zamanda zarif, dikkatlice dengelenmiş bir estetik gibiydi. Gözlerim istemsizce ayak bileklerine kaydı. İncecik bileğinde asılı duran zarif halhal, sadece bir takı değil, onun duruşunu ve karakterini tamamlayan küçük ama etkili bir imza gibiydi. Işığın bile bileğiyle oyun oynaması, onun doğal bir ışıltıya sahip olduğunu gösteriyordu. Yukarı doğru baktığımda, dalgalı ve hacimli saçlarının omuzlarına salındığını fark ettim. Her bir teli, ensesinden kayıp omzuna dökülüyor, hareket ettikçe ışığı yansıtıyor ve onu daha da büyüleyici kılıyordu. Sanki saçlarının ritmi, adımlarının melodisiyle uyum içindeydi. Ve yüzüne baktığımda... işte asıl sarsıntıyı o an yaşadım. Güzel demek yetersiz kalırdı. Bu kadın, güzelliğin çok ötesinde bir aura taşıyordu; büyüleyici, unutulmaz, neredeyse dokunulmaz bir varlıktı. Kim olduğunu bilmiyordum ama kesin olan bir şey vardı: Daha önceki davetlerde hiç görmemiştim. Görmüş olsaydım, bu yüz belleğime kazınırddı, bir daha asla silinmezdi. Gözleri, dudakları, hatta hafif tebessümü bile aklımda bir iz bırakıyordu; sanki her detay, özenle tasarlanmış bir sanat eserinin parçasıydı. Onu gözlerimle takip ediyordum, ama o bir an bile başını kaldırıp bana bakmadı. Varlığımı hissetmiyor gibiydi, ya da belki de sadece kendi dünyasında yürüyordu. Ardından beklenmedik bir şey oldu: Kadın, doğruca Halil İbrahim Bey’in yanına yürüyüp oturdu. Salonda onlarca boş masa varken, neden yaşlı bir adamın yanına oturuyordu? Bu küçük ama gizemli tercih, merakımı katbekat artırdı. İçimde bir heyecan dalgası yükseliyor, adeta her detayı ezberlemeye çalışıyordum. Kimin olduğu, neden orada bulunduğu, her bir hareketiyle anlatmak istediği hikâye… bütün bunlar zihnimde yavaş yavaş şekilleniyordu.

Leyla’nın sessiz dünyasına iki erkek giriyor: biri güven, biri takıntı. Üç kalp, tek bir seçim… ve hiçbir şey göründüğü gibi değil

SELAM BEN LİYA BU BENİM HAYAT HİKAYEM....

Kendinden yaşça küçük kızı takıntı yapmış bir mafya aşkında ısrarcı olursa?

Babası ile iş için İstanbul`dan gelen aras babasıyla iş yapacak olan Adam`ın kızına vurulur.