"Feyza aba! İbrahim Ağabey! Feyza aba! İbrahim Ağabey!" Bağrış sesine elindeki süpürgeyi atıp kırılacak gibi çalınan kapıya koştu genç kız. Kamil hem bağırıyor hem kapıyı yumrukluyordu. Kapıyı açtığında nefes nefes kalmış karşılıklı iki ev arasında koşan çocuğu kollarından tutup kendine çevirdi. "Ne oldu Kamil, İbrahim ağabeyler evde yoklar... bana de ne diyeceksen." Kamil bir elini göğsüne koyup nefesini toplamaya çalıştı. Tıkanıp kalmıştı zavallı çocuk koşmaktan. "Dok-tor- aba doktor..." "Ne olmuş doktora?" "Millet doktoru lojman- lojmanda kıstırdı öldürecekler." "Ne diyorsun sen Kamil?" "He Vallaa doğru diyom... güya bu doktor Aliye nin namusuna tasallut etmiş... köylü de toplanıp lojmanı bastı. Ortalık savaş meydanına döndü yetişmezsen öldürecekler doktoru." - - - Karalar köyünün delisi Feyza ile yıllardır lanetlerle anılan, kimsenin çevresinden bile geçmek istemediği köye sürgün giden genç doktor Esat`ın hikayesi.

``Beni seviyorsun Leyla!`` ``Seni eskiden seviyordum.`` ``Eskiden demek... eskiden ha! Ne değişti birkaç günde. Daha günler önce tedaviyi kabul edersem gitmeyeceğini söyleyen sen değil miydin?`` ``Evet bendim. Eğer o gün söylediklerimi kabul edip beni eve hapsetmeseydin belki geri dönüşümüz olabilirdi.`` ``Herşey bitmiş konuşma! Nasıl çabalıyorum görmüyor musun?`` Tahir`in sonunda kendini tutamayayarak bağırıp elindeki ilaç dolu şişeyi duvara fırlatmasıyla Leyla`nın dudakları acıyan, umutsuz bir ifadeyle büküldü. Duvarda parçalanıp yerlere dağılan cam parçalarına baktı sonrada delirmiş gibi odanın içinde dört dönen adama. Tahir`in sabrıda çabasıda bu kadardı. ``Nasıl çabaladığını görüyorum ama sana inanmak gelmiyor içimden Tahir. Hoşçakal.`` _ _ _

“Bir veda, bazen bir başlangıcın sessiz çığlığıdır.” İzge, hayatını kurarken geçmişi ardında bıraktığını sanmıştı. Ta ki yıllar önce vedasızca giden Atlas’la, hiç beklemediği bir anda yeniden karşılaşana kadar… Şimdi geçmişle yüzleşme, kalbiyle aklı arasında bir seçim yapma zamanı. Aşk, özlem ve affetmenin sınandığı bu yolculukta…