Крупин ailesinin karanlık hayatına şanssızca düşen iki ışıktı onlar: Дикий ve Проклятый… Rusya`nın ıssız sokaklarına doğduklarından beri aşina olan ikizler çok küçükken kaybetmişlerdi her şeylerini. Babaları, düşmanlarının karısından sonra ikizlerinin de peşine düşeceğine emin olduğu için onları birer savaşçı haline getirene kadar eğitmişti ve artık savaşmak için arkasında güvenebileceği çocukları vardı. Benim lakabım Дикий. Bana Vahşi dediler çünkü kadın başıma hastanelik ettiğim onlarca adamları, şirket sistemlerine saniyeler içerisinde sızıp el koyduğum paraları kendilerine yedirememişlerdi ve bu onlara çok vahşice gelmişti. Kardeşimin de lakabı Проклятый. Ona Lanetli dediler çünkü onun plan ve strateji becerisi, her bilgiye erişebilme ustalığı ve hackerlık numaraları herkesi korkutmuştu ve bu onlar için bir lanetti. Gerçek adımızı bile bilmeden bahşettikleri bu lakaplarla Крупин ailesinin karanlık hayatına şanssızca düşen iki ışıktık ve biz, kendi kendimizin eğitmeni olmuştuk. Birlikte yürüdüğümüz her yol, sırtımızda onca yük olmasına rağmen, bizim için hep daha fazla ışık ve daha az karanlık demekti. Ama bu ışık, sonradan öğrenmemiz gereken acı bir gerçeği saklıyordu: Işığın olduğu her yerde, karanlık da vardı. Ve biz, o karanlıkla baş edebilmek için büyütülmüştük. Her adımımız bir tecrübeydi; her hatamız ise kaybedilen bir fırsattı. "Savaş, hayatta kalmak için gereklidir," derdi babamız. "Ama unutmayın, bir savaşçı yalnızca kendi kaderini şekillendirebilir. Ne kadar güçlü olursanız olun, yalnızsanız kaybedersiniz." O günden sonra, Дикий ve Проклятый birbirlerinden başka kimseye güvenmedik. İntikam için büyütüldük; ama intikamın acımasız yolu, bizi başka yerlere sürükleyecekti. Artık ne annemizin sevgisi vardı ne kuzenimizin yol göstericiliği vardı ne de babamızın desteği. Kendi yollarımızı çizecektik ve her kararımız yalnızca bize aitti. Ve tek bir hedefimiz vardı: İntikam.

Bu, ne bir aşk hikayesi, ne de sıradan bir kahramanlık masalı. Küllerden Doğan , intikam, dostluk ve kararlılık üzerine yazılmış, okuyanın ruhuna dokunacak bir hikaye. Çünkü İlay Türkoğlu bir kez daha hatırlatacak: "Düşsem bile, yeniden kalkarım."