Koca şehrin tam ortasında sürüklenen, beyaz elbiseli bir kadının feryatları vardı bugün koca gökyüzüyle buluşan. Bu feryatlar onun kaderiydi. Tanrılara kurban verilmek için yüzlerce heykelin ortasındaki tapınağa getirilen genç kız akıl almaz olayların içinde buldu kendini. Ne yapmalı? Anlatılan efsanelere inanıp kaçmalı mı yoksa onlara kulak asmadan onu dinlemeli miydi? Başaracak kadar zamanı var mı? Ölüm ensesindeyken hangi kuvvet onu koruyabilirdi. Kuzgun kanat çırptı, kanatları kesilmiş olsada. Kuzgun isyan etti, sesi duyulmasada. Kuzgun sinirlendi,ağladı,hırpalandı fakat sesini çıkarmadı. Kuzgun kaçtı, hayatta kalabilmek için. Kuzgun başardı, hayatta kaldı. Peki, şimdi. Asıl hikayede Kuzgun intikamını alabilecek miydi?

“Bedenler değişebilir, ama ruhlar birbirini hep bulur…” Soğuk, sanki kemiklerinin içine işliyordu. Uyandığında burnuna ilk çarpan şey, rutubetli ahşap kokusuydu. Tozla karışmış eski bir evin yalnızlığı. Gözlerini araladığında bir tavan gördü; ahşap kirişleri çatlamış, aralarından örümcek ağları sarkıyordu. Birden oturdu, kalbi göğsünü yumrukluyordu. Kimsin sen? Neresi burası? Neden hatırlamıyorsun? Etrafına bakındı. Oda küçüktü. Solgun ışık perdelerin ardından sızıyor, duvarlara asılı gölgeleri dans ettiriyordu. Yatak, eskiydi. Örtü yıpranmış, kenarında harfler işlenmişti: “E.A Ellerini yüzüne götürdü. Soğuk ten. Ama… bu onun yüzü değildi. Yüz hatları farklıydı. Eller daha zarif, daha narindi. Ayağa kalktı, sendeledi. Yerdeki aynaya doğru yürüdü, ağır adımlarla. Ve o an, göz göze geldiği yansıma… yabancıydı. Korkudan çığlık atmak istedi ama boğazında bir yumru vardı. Derin derin nefes aldı. Bu kadın kimdi? Ve neden onun bedenindeydi?