Bazı doğumlar, bir ölümle başlar… Nare’nın doğum günü, hayatının en büyük yangınına dönüştü. O gece ev alevlere teslim oldu. Annesi, babası… her şey o yangında küle döndü. Kendisi ise bir mucizeyle kurtarıldı. Ama kurtulduğu tek şey alevlerdi; içindeki boşluk hâlâ yanıyordu. Ateş Erguvan… Henüz çocukken kaybettiği babasının yokluğuyla büyüdü. Hayat boyunca içinde sönmeyen, görünmeyen bir yangın taşıdı. Savaşa, yalnızlığa ve hayata karşı hep dimdik durmaya çalıştı. Ama bazı yangınlar dışarıdan değil, insanın içinden yakar. Nare ve Ateş… İkisi de farklı şekillerde yandı. Ama belki de birbirlerini iyileştirmek, birbirlerinin külleri arasından bir hayat kurmak için geldiler bu dünyaya. Bu, iki yanığın birbirine merhem olma hikâyesi. Bu, küllerin içinden doğan bir bağın sessiz ama sarsıcı yankısı…

Her yer karanlıktı. Karanlık ve soğuk. Canımın yandığını hissediyordum ama yinede bu işkenceye son veremiyordum. Gözlerimi açınca her şey bitecekti. Farkındaydım ama bu sefer gözlerimi açamıyordum. Her seferinde açılıp bu işkenceye son veren gözlerim bu sefer açılmıyordu. Karanlıkta ne yapacağımı bilmeden kollarımı kendime sarmış vücudumu ısıtmaya çalışıyordum. Bunun gerçek olmadığını bildiğim halde. Etrafıma bakındım. Bir el vardı. Evet, bir el vardı ve bana uzanıyordu. Sonra o elin sahibinin gölgesi belirdi bir anda. Simsiyah bir gölge. Vücudumu tam o elin olduğu yere çevirdim. Gölgenin bile bir cüssesi vardı. Bana doğru bir adım attı, yaklaştı. Uzaktan bile şiir gibi gelen sesiyle "Gel, tut elimi." Diyordu birkaç adım daha yaklaşırken. Dediğini yapmak konusunda şüpheleydim. Gitmelimiydim yoksa olduğum yerde kalmaya devam edip bu işkenceden kurtulmayımı beklemeliydim. Bilmiyordum. Bildiğim tek şey gerçek olmamasıydı. O daha da yaklaşırken ben olduğum yere sanki çivilenmiş gibi bekliyordum. Ne geri gidiyordum ne de ileri bir adım atıyordum. Ona doğru gidemiyordum ama ondan da gidemiyordum. Araftaydım.

Bir kitap düşünün. Burada başrol sadece sizsiniz! Gerçek hayatta fantastik bir kitaba takıntılı olan genç kız başroldeki kızın pick me hareketlerine dayanamaz ve artık kafasında takıntı haline getirir. Kitap başrol erkeğin her zamanki gibi kusursuz ve has erkek olup, en güçlü krallığı yönetirken, zorla evlendirileceği başrol kıza zaman geçtikçe aşık olduğunu anlatan bir kurgudur. Ama sen okurken, kıza o kadar gıcık ve uyuz olursun ki, gece yatarken bile takıntı haline getirirsin. Ve bir gün beklemediğin bir anda kendini o fantastik kurgunun içinde bulursun. Hem de tam başrol karakterlerin nişan töreninde…

Acaba gerçek kız kardeşimiz kime benziyor? Babam gibi mavi gözleri varmıdır? Annem gibi uzun siyah saçları ve kahkülleri olsa ne güzel olurdu be " deyip oturduğu koltuğa yayıldı. Alperen sinirle Göktuğa cevap verecekken durmasını sağlayan şey kapının açılmasıydı. Hepimiz aynı anda kapıya baktık Gördüğüm manzarayla ağzım açık kaldı. İşte öz kardeşimiz. Okul üniformasıyla tüm doğallıyla karşımızda. Tıpkı Gökhanın hayal ettiği gibi mavi gözler uzun siyah saçlar ve kahküller. Tüm güzelliğiyle kapının ağzında duruyordu. Sanki annemin eski gençlik fotoğraflarında fırlayıp buraya düşmüş gibi. Evet artık bir şeye emindim. Bu kız bizim gerçek kız kardeşimiz. Damarlarından Korkmaz kanı akan kız kardeşimiz. ❗Aesa gerçek ailem isminde ilk ve tek kitab❗ 🚫Bu kitab küfür ve argo kelimeler içermekdedir. Rahatsız olanlar okumasın lütfen🚫

Sert ve soğuk bir adam Naif ve kırılgan bir kadın

(KİTAPTA KENDİ SESLENDİRDİĞİM VİDEOLAR VARDIR. ) "Seni bırakacağım. Eğer kaçmaya çalışırsan veya çığlık atarsan ölürsün. Gerçi çığlık atsan bile burada kimse sana yardım etmez. Bu yüzden uslu bir kız ol ve sözümü dinle" Umudun bana sunduğu imkanı fırsat bilerek hemen kafamı onaylar anlamında salladım. Daha az önce elimde olan bıçaklarımın yokluğunu fark etmem uzun sürmüştü. Belki bir umut bıçaklarımı boğazına geçiririm diye düşünmüştüm. "Aferin uslu kız" Güçlü parmaklarını ellerimden ve ağzımdan bırakır bırakmaz hemen ondan uzaklaştım ve az önce yerde düşürtdüğü bıçağımın bir tanesini alarak ona doğru tuttum. Karşımda beni şaşırtan derecede yüzü güzel ve vücudu yapılı bir adam duruyordu. Üstüne giydiği siyah zırh ve belindeki uzun kılıç onu sanki bir muhafız olduğunu gösterir gibiydi. Başında kask yoktu. Bu yüzden yüzüne kan bulaşmış ve uzun dalgalı siyah saçları yüzüne düşmüştü. Yeşil gözleri bedenimi baştan aşağı süzerken titrek elimle bıçağımı ona doğru tutmaya devam ettim. Ondan deli gibi korkuyordum ve o da bunun farkındaydı. Biraz daha onu inceledikten sonra zırhındaki Mortimer İmparatorluğu`na ait arma dikkatimi çekti. Bu oydu. Zayne Robert karşımdaydı. Onu bulmuş olabilirdim fakat yinede emin olmalıydım. "B-ben Zayne Robert`ı arıyorum" dedim titrek sesimle. Karşımdaki adam hiç istifini bozmadan ciddi bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu. "Neden?" dedi tek kaşını havaya kaldırıp. Hala elimdeki bıçağı ona doğru tutuyordum. Birşey olsa kazanma ihtimalim yüzde sıfırdı fakat ölmeye de niyetim yoktu. "Yardımına ihtiyacım var. " Artık sesim az da olsa titremeyi kesmişti. Karşımdaki adamın yarattığı gergin atmosfer kalbimi şiddetli bir gümbürtüyle attırıyordu. "Zayne Robert benim." İçim az da olsa rahatlamıştı fakat tam tatmin olamamıştım. Yalan söylüyorda olabilirdi. "Sana nasıl inananilirim?" Heralde canıma susamıştım. Adam beni şuracıkta öldürse kimsenin ruhu duymazdı ve ben kaşınmaya devam ediyordum. Karşımdaki adam bana yaklaştı ve elimdeki bıçağı umursamadan tam dibine sokuldu. "Adımı lekeleme köylü kız. Zayne Robert olmasam sence o yatan ceset ben mi olurdum?" Zayne Robert her zaman kazanırdı. Mortimer da dahil her yerde meşhur olan bir suikastçiydi. Mortimer armalı zırhıda oradan geldiğini gösteriyor olabilirdi. Ona inanıp güvenmekten başka çarem yoktu. Yardıma ihtiyacım vardı ve bu adamın yerde yatan cesetten daha kullanışlı olacağına emindim. Elimdeki bıçağı indirdim ve çantamın içinden dört altın keseyi ona doğru fırlattım. Artık omuzlarımı dikmiştim ve korkumu gidermiştim. Zayne şaşırmış olacakki bana baktı. "Devamını işini bitirdikten sonra vereceğim." Zayne bana bakıp ukalaca güldü. "Bak seeeen. Az önce korkudan altına yapacak olan köylü kızına özgüven gelmiş." Seni aptal diye geçirdim. Karşında prenses olduğunun bile farkında değilsin. Babam bu yaptıklarını öğrenseydi peşine bir ordu yollardı. Ama Zayne`e asla bir prenses olduğumu söylemeyecektim. Babam kesin kaçtığımı öğrenip çoktan peşime beni bulana ödül koymuştur bile. Ona söylersem kesin o da beni geri babama götürürdü.Elimi Zayne`e uzattım. "Anlaştık mı o zaman?" Zayne yeşil gözlerini mavi gözlerime kilitlemişti. Bana şüpheci bakışlar atarken elim havada onun sıkmasını bekliyordum. Sonunda Zayne eliyle elimi sıktı ve aklıma o parmaklarıyla ağzımı kapattığı geldi. Bu düşünceden sıyrılıp şu anki Zayne`e odaklandım. "Pekala köylü kızı. Kimi öldürüyoruz?"

Siz hiç katilinize aşık oldunuz mu? Katili bulmak için her yolu deneyen karina ne gibi tehlikelerle karşılaşacak.

Her şey onunla değişti ben bile , öfke , aykırı hatta soğuk bile... 🌙 Acının esir aldığı bir kız ve onu acıya esir etmiş suçlular... Genç kız her geçen gün tanrıya daha da yaklaşacağı günü beklerken , her şey içinden çıkılamaz bir hal almıştır. Bir tarafta onun geçmişi , bir tarafta geleceği dururken genç kız şimdiki zaman olarak kalmıştır. 🌙 "Sadece yanında olmama izin ver , söz veriyorum sana zarar vermeyeceğim." 🌙 Sen kırılmış, incinmiş küçük bir kız çocuğusun. Önüne verilmiş bu repliklere ve bu oyuna bağımlı kalmana gerek yok. Benim yanımda her zaman kendin ol. Asıl kızı oyna. Bana yaralarını aç ki , yaralarını sarmana yardım edeyim. Lütfen incinmiş kalbini tamir etmem için bana izin ver. Sadece bir kere seni sevmeme izin ver.

Devran, bana iyice yaklaştığında, içgüdüsel olarak nefesimi tuttum. Bakışlarını doğrudan gözlerime dikti. “Buraya gelmeyi sen seçtin,” dedi. “O yüzden sana bir soru soracağım, Avukat Hanım.”Birkaç saniye sessiz kaldı. Sadece gözlerimin içine bakıyordu. Ve sonra o cümleyi söyledi. “Bu dünyanın bir parçası olabilecek kadar cesur musun? Bu bir sınavdı. Ve verdiğim cevap, beni ya bu dünyaya sokacaktı… Ya da sonsuza kadar dışarıda bırakacaktım. Devran’ın sözleri havada asılı kaldı. "Bu dünyanın bir parçası olabilecek kadar cesur musun?" Sanki zamanı bıçak gibi kesen bir soruydu bu. Ve ben, şu an bu dünyanın içinde, en tehlikeli adamın karşısında duruyordum. Derin bir nefes aldım, göğsüm hafifçe kalkıp indi. Oysa Devran hiç nefes almıyormuş gibi görünüyordu. O kadar sakin, o kadar kontrol sahibiydi ki… Ama ben de zayıf görünemezdim. Başımı dikleştirip ona baktım. “Cesaret mi?” dedim. “Ben cesaretten çok daha fazlasına sahibim, Devran Bey.” Sözlerim havada yankılandı. Devran, gözlerini gözlerime dikti. Bu bakış, birinin içini okumaya çalışan bir bakıştı. Beni tartıyordu. Sınırlarımı, ne kadar ileri gidebileceğimi görmek istiyordu. O an, adamın gerçekten ne kadar tehlikeli olduğunu anladım. Bir şey söylemedi, ama hafifçe gülümsedi. Tehlikeli bir gülümseme... Bir mafyanın ve onun avukatlığını yapan kadının tutku dolu aşkları.

+509.../ Gerçekten bir Kukla olmuşsun Aksel ( ASKIDA YENİLENECEK)

“İstiridye” Denizin derinliklerinden gelen bir sır, kanla mühürlenmiş bir aşk. Kadınların uğradığı cinayetler, gizemli olaylar ve yasak aşklar arasında sıkışıp kalmış hayatlar… Bir istiridyenin içinden süzülen kan damlası, ardında ölümcül bir hikaye barındırıyor. Sevgi mi, nefret mi? İhanet mi, sadakat mi? Kendinizi aşkın karanlık yüzüne ve dehşet verici gerçeklere hazırlayın. Her sayfasında soluk kesen olaylar, aklınızın sınırlarını zorlayacak bir gizem, ve tehlikeli bir aşk sizi bekliyor. “İstiridye” hem kalbinize hem de zihninize işleyen bir serüvene davet ediyor.

"Seni bırakacağım. Eğer kaçmaya çalışırsan veya çığlık atarsan ölürsün. Gerçi çığlık atsan bile burada kimse sana yardım etmez. Bu yüzden uslu bir kız ol ve sözümü dinle" Umudun bana sunduğu imkanı fırsat bilerek hemen kafamı onaylar anlamında salladım. Daha az önce elimde olan bıçaklarımın yokluğunu fark etmem uzun sürmüştü. Belki bir umut bıçaklarımı boğazına geçiririm diye düşünmüştüm. "Aferin uslu kız" Güçlü parmaklarını ellerimden ve ağzımdan bırakır bırakmaz hemen ondan uzaklaştım ve az önce yerde düşürtdüğü bıçağımın bir tanesini alarak ona doğru tuttum. Karşımda beni şaşırtan derecede yüzü güzel ve vücudu yapılı bir adam duruyordu. Üstüne giydiği siyah zırh ve belindeki uzun kılıç onu sanki bir muhafız olduğunu gösterir gibiydi. Başında kask yoktu. Bu yüzden yüzüne kan bulaşmış ve uzun dalgalı siyah saçları yüzüne düşmüştü. Yeşil gözleri bedenimi baştan aşağı süzerken titrek elimle bıçağımı ona doğru tutmaya devam ettim. Ondan deli gibi korkuyordum ve o da bunun farkındaydı. Biraz daha onu inceledikten sonra zırhındaki Mortimer İmparatorluğu`na ait arma dikkatimi çekti. Bu oydu. Zayne Robert karşımdaydı. Onu bulmuş olabilirdim fakat yinede emin olmalıydım. "B-ben Zayne Robert`ı arıyorum" dedim titrek sesimle. Karşımdaki adam hiç istifini bozmadan ciddi bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu. "Neden?" dedi tek kaşını havaya kaldırıp. Hala elimdeki bıçağı ona doğru tutuyordum. Birşey olsa kazanma ihtimalim yüzde sıfırdı fakat ölmeye de niyetim yoktu. "Yardımına ihtiyacım var. " Artık sesim az da olsa titremeyi kesmişti. Karşımdaki adamın yarattığı gergin atmosfer kalbimi şiddetli bir gümbürtüyle attırıyordu. "Zayne Robert benim." İçim az da olsa rahatlamıştı fakat tam tatmin olamamıştım. Yalan söylüyorda olabilirdi. "Sana nasıl inananilirim?" Heralde canıma susamıştım. Adam beni şuracıkta öldürse kimsenin ruhu duymazdı ve ben kaşınmaya devam ediyordum. Karşımdaki adam bana yaklaştı ve elimdeki bıçağı umursamadan tam dibine sokuldu. "Adımı lekeleme köylü kız. Zayne Robert olmasam sence o yatan ceset ben mi olurdum?" Zayne Robert her zaman kazanırdı. Mortimer da dahil her yerde meşhur olan bir suikastçiydi. Mortimer armalı zırhıda oradan geldiğini gösteriyor olabilirdi. Ona inanıp güvenmekten başka çarem yoktu. Yardıma ihtiyacım vardı ve bu adamın yerde yatan cesetten daha kullanışlı olacağına emindim. Elimdeki bıçağı indirdim ve çantamın içinden dört altın keseyi ona doğru fırlattım. Artık omuzlarımı dikmiştim ve korkumu gidermiştim. Zayne şaşırmış olacakki bana baktı. "Devamını işini bitirdikten sonra vereceğim." Zayne bana bakıp ukalaca güldü. "Bak seeeen. Az önce korkudan altına yapacak olan köylü kızına özgüven gelmiş." Seni aptal diye geçirdim. Karşında prenses olduğunun bile farkında değilsin. Babam bu yaptıklarını öğrenseydi peşine bir ordu yollardı. Ama Zayne`e asla bir prenses olduğumu söylemeyecektim. Babam kesin kaçtığımı öğrenip çoktan peşime beni bulana ödül koymuştur bile. Ona söylersem kesin o da beni geri babama götürürdü.Elimi Zayne`e uzattım. "Anlaştık mı o zaman?" Zayne yeşil gözlerini mavi gözlerime kilitlemişti. Bana şüpheci bakışlar atarken elim havada onun sıkmasını bekliyordum. Sonunda Zayne eliyle elimi sıktı ve aklıma o parmaklarıyla ağzımı kapattığı geldi. Bu düşünceden sıyrılıp şu anki Zayne`e odaklandım. "Pekala köylü kızı. Kimi öldürüyoruz?"