Karadeniz’in hırçın rüzgârı, yalnızca dağlara değil, kalplere de çarpar. Kimi zaman bir bakışla yüreğin devrilir, kimi zaman bir sözle bütün gururun yerle bir olur. Neyra… Adı yaylaların dumanında yankılanan bir güzellik. Bir gülüşüyle herkesi büyüleyen, ama inadını hiçbir rüzgârın yıkamadığı bir kız. Baran… Sertliğiyle tanınan, suskunluğunda fırtına saklayan, ne kadar kaçsa da dudaklarından düşürmediği bir tek hitapla yaşar: “Yayla Güzeli…” Onların hikâyesi, yalnızca bir sevdadan ibaret değil. Bir inat, bir gurur, bir sır… Ve kalpleri sınayan en zor soru: Sevgi mi daha güçlüdür, yoksa suskunluk mu? Bu kitap, Karadeniz’in sisinde kaybolmuş iki kalbin, hem birbirine hem de kendine varma hikâyesi. Sayfaları çevirdikçe, rüzgâr teninize, sızı kalbinize dokunacak. Ve siz de içinizden diyeceksiniz: “Ben bu sevdadan kolay kolay çıkamam…”

Bu zamana kadar her zaman erkek mafyaları okudunuz peki bir kadın mafyaya ne dersiniz Masal karayer diğer adıyla yer altı kralıçesi ve onun evine girmiş dünyaca bilinen ve aranan Aras gölge diğer adıyla SİS Bu hikaye onların hikayesi Masla

☁️Sis hayatı boyunca hak etmediği şeyler yaşamak zorunda kaldı. Sis bu hayatı seçmemiş, hayat onu seçmişti. Onun kaderinde ki güzel satırlar, bir sis bulutu ile gizlenmiş. Geriye ise sadece acımasız satırlar kalmıştı. Peki ya bir gün ortaya çıkan gerçeklerle Sis`in peşini bırakmayan bu kötü kaderi onun peşini bırakmayı tercih ederse? Yada onun peşin bırakmak yerine onu intikam ateşiyle yanıp tutuşturursa? Ya siz Sis`e bu intikam yolculuğunda yardım edecek misiniz? Ama bir dakika ya Sis bu olanlarda sonra yıkılıp kırılırsa ve bun dan dolayı intikam planları suya düşerse? Özür dilerim aklımdan tamamen çıkmış Sis yıkılmaz veya kırılmaz. Çünkü Sis`in artık ne yıkılacak bir kolonu ne de kırılacak bir kalbi kalmamıştı. Ama sis küllerinden yeniden doğacaktı.☁️

Tanrı, Karan diyarını lanetine mahkûm etmişti. Buna rağmen insanların yaşadığı Boraya ile cinlerin yaşadığı Babil`de sıkıntılar devam etti. Bozgunculuğun bedelini iki halk da çekti; insanlar ömürleriyle, cinler ise aileleriyle ödedi. Bu laneti yıkacak bir kurtarıcının müjdesi verildi. Peki bu bir oyun muydu, yoksa gerçek bir kurtuluş mu? Karan`ın kaderi tamamen değişiyordu; lanet etkisini göstermeye başlamıştı.

Sis Çemberi: Bir Hayatta Kalma Oyunu. Tehlikeli kişilerin, en güçlülerin bir araya getirildiği bir cehennem kuyusu. Hayır, ona Sis Çemberi diye fısıldanırdı; bir hapishaneden çok, bir av alanı. Kirli sayılarla seçilen cezaların kanla yazılmış acımasızlığına körü körüne itaat eden bir şehrin kabusuydu. Her duvarın bir sır sakladığı, her gölgenin bir tehdit barındırdığı bu yerde, nefes almak bile bir lükstü. Peki hiç bilmeyen, masum biri için, onlarla aynı yerde yaşama zorunluluğu verilirse? Bu, bir ölüm kalım oyunuydu. Ve Ralin Tezin, bu oyunun bir parçasıydı. İşlediği küçük bir hata sonrası kaderin pençesine düşen Ralin Tezin, içinde olduğu bu ölümcül oyunun asıl, kanlı yüzünü henüz bilmiyordu. Sis Çemberinin labirentlerinde yankılanan fısıltılar, onun kabusu olacaktı. Ralin kimliksiz geçmişinin karanlık oyunları o kadar çoktu ki, kendisini bir avcı gibi takip edenin, onu yok etmek için davet edildiğini öğrendiğinde, bu oyun akıl almaz bir dehşete dönüşecektir. Belkide en korkunç şekilde. "Yakınında olduğum sürece kendini benden koru... çünkü ben merhamet etmem." Seri hâlindedir.

İnsanlık tarihinin en derinlerinde, sislerin içinde karanlık ile lanetlenmiş ruhlar yaşıyordu. Karanlığın kölesi olmuşlardı. Lanetlerinin nasıl bozulacağını bile bilmeden çaresizce yaşıyorlardı. Karanlığın içinde boğulurken onları bu karanlıktan kurtaran tek şey, karanlığın onlar için seçtiği kurbanlardı. Kuzeyin soğuk yüzünde, karanlığın ve sisin içinden nasıl çıkacağını bilmeyen kurbanların, karanlığın benimsediği çocuklarının kölesi olmaktan başka çaresi yoktu. Ya da belki vardı?

İz." diye fısıldadı biri. Sesini dıyamadım. haykırdı bu sefer ormanın derinliklerinde gelen puslu bir ses o sesleri susturuyordu. "Çahır" diye. sesler çınlıyordu kulaklarımda. Göremiyordum izlerini. İzinsizce yaklaştım onun o sislerine. Kokusuna nedensizce sokuldum. Soludum onun ormana karışan tehlikeli nefesini. Ölümdü belkide ama ben o ölüme bile bile itat ederek ruhumu ölümüne yaklaştırıyordum. Görünmez bir gecenin zifirisinde. "Yaklaş." dedi bütün sesleri ardında bırakan bir adamın ağır fısıltısı tehlikenin ucunda ruhumu kıskıvrak yakaladı. Usulca itaat etti bedenim emrine. Ona olan bütün hisler kapalıydı. Onun için sınırlı bir çizgiydi. Bütün duyguylardan ayırdığı ve asla kendine anmadığı. Bedenine yaklaştırmadığı bir hitaptı aşk ve sevgi. Her insanın bir korkusu vardı. Ama iz widregal`ın yanlızca korktuttuğu insanlar vardı. isminin ağırlığı çoktu. İki harf ve bir kelime sesleri kısacak gökleri yarayacak kadar büyük bir etkiydi. bunu duyanlar korkup kaçardı. Bana sorsan iyi tamamlamadım kendisini. Ona yanlızca ona ait olanlar tamamlayabilir. Onu anca sisler, şimşekler bir araya getirebilir. çünkü onun izleri sislerin ardında gizliydi

O sisli hava gibiydi ruhum . Daha ne kadar her şey görünmez , görülemez olabilir sanki derken senin ruhunla çarpıştım . Daha karanlıktı geceden , bilinmezliğini merak etmiştim ama hiçbir zaman açıkça sana diyemedim . Özür dilerim ...