Rüzgarın Esiri Bir borç, bir bedel, bir hayatı değiştiren karşılaşma… Mafya dünyasının acımasız lideri Rüzgar, borcunu ödeyemeyen bir adamın kızını alır. Tüm hayatı, geçmişin izleri ve karanlık düşüncelerle dolu olan Serra, kendini istemediği bir dünyada bulur. Ancak zamanla, en acımasız adam bile içindeki duyguları bastıramaz. Rüzgar, başlangıçta sadece işini yapmak isteyen bir adamdır. Ama Serra’nın varlığı, ona duygularını hatırlatır. Serra, Rüzgar’a sadece bir yük gibi görünse de, birbirlerinin en karanlık taraflarını keşfettikçe, bir bağ kurarlar. İki zıt dünyadan gelen bu iki insan, karşılarına çıkan her zorluğu birlikte aşmaya çalışırken, aralarındaki çekim büyür. Bir yanda geçmişin acıları, diğer yanda aşkın gücü… Sadece bir kızın hayatta kalmak için verdiği savaş değil, aynı zamanda sevginin en güçlü kalıplarını kırmaya çalışan iki yüreğin savaşıdır. Rüzgar ve Serra’nın hikayesi, sadece bir aşk değil, aynı zamanda iki ruhun birbirine kavuşmasının öyküsüdür. Gerçekten de aşkla her şeyin üstesinden gelebilir miyiz? Sonsuza kadar mutlu olabilirler mi? Hepsi, “Rüzgarın Esiri”nde sizi bekliyor.

En samimi arkadaşların,en azılı düşmanların,en tehlikeli oyunların ve en imkansız aşkların hikayesi...

Feryal, kaybolan kocasının gizemli bir şekilde ortadan kaybolmasından sonra, geçmişi ve gerçeği arayarak hayatındaki maskeleri düşürmeye çalışır. Kocasının, sadece kimliğiyle değil, ruhuyla da sakladığı karanlık sırları keşfettikçe, içsel bir mücadeleye sürüklenir. Kimlik, güven ve ihanetin iç içe geçtiği bu hikayede, maske takmak sadece bir korunma değil, aynı zamanda bir yaşama biçimidir. Gerçekleri bulmak ise, her an daha tehlikeli hale gelir. Uyarı ⚠️ Kitabım`da Ki Tüm Karakterler Ve Olayların Kurumlarla Hiç Bir İlgisi Yoktur . Tamamen Hayal Ürünüdür .

O gün benim doğum günümdü ve o şu sözlerle kutladı beni: " Baba oluyorum, hala oluyorsun Papatya! " Doğum günün kutlu olsun Papatya... * " Keşke bir de bende büyüttüğüm seni görebilsen. "

"Güneşin rüzgarı,Rüzgarın güneşi!"

Rüzgar ve Nefes adındaki gençlerin aşk hikayesi. !!!!HER GÜN YENİ BÖLÜM GELECEK!!!!

Bence yangın ve rüzgar gibi olalımm,Yangının körüklenmesi için rüzgar lazımdır o olmadan büyüyemez kendi çapında kalır,Rüzgar ise arada eser ama estiği an kalbin ortasında bir alev topu yaratır.Yangının güçlenmesi için rüzgara,rüzgarın ortalığı alev altında bırakması için yangına ihtiyacı vardır.

Gece çekirdek bir ailenin kızdır lakın geçmişin karanlıgı ile karşılaşana kadar Rüzgar inliyor yağmur yağıyordu ve ben ölüyordum evet ÖLÜYORDUM!!!! ağlıyor ve elimdeki kana bakıyordum

Bir varmış, bir yokmuş... Bütün destansı masallar böyle başlar değil mi? Önce bir varmış derler, birileri var olur, o birilerinin masalları var olur. O masallar yaşamlarını sürdürdükçe büyür, büyür ve o birileri fark etmeden kendilerini birbirlerinin masallarının içinde bulurlar. Masallar değildir artık onun adı, masaldır. O birilerinin tek bir masalı vardır artık. Ne yaparlarsa yapsınlar o masalın içinden çıkamazlar. Sonu olmayan bir labirentte hararetle çıkışı ararken kah yakınlaşır, kah uzaklaşırlar ama asla o masalın içinden çıkamazlar. Sonra bir yokmuş derler ve açılır labirentin kapıları. O destansı masal, o zorlu masal bir saniyede yok oluverir. Ne o birileri kalmıştır geriye, ne de o birilerinin masalları. O an anlarlar, o labirentte çıkışı bulmak için geçirdikleri zaman, labirentin çıkışında hissettikleri yokluktan daha değerli olmuştur. Ve o an anlarlar bu yok oluşun artık geri dönüşü yoktur. Destansı masal masallığını yitirip destan olarak kalmıştır ve hep öyle kalacaktır...

Bir filmde karşılaştık en fazla ne olabilirki?

Aşk sadece bakışlarda değil bazen ruhuna dokunan bir sesle de olur ve hayatını kelimelerin melodileriyle yaşamaya başlarsın onu her an dinlemek istersen bitmesini istemediğin bir şarkı gibi... (....)

Rüzgar hep ters yönden esti onun için. Her ilerlemek istediğinde; bir fırtına koptu yüzüne karşı kadının. Kim olduğunu, nasıl biri olduğunu anlamaya çalışırken yorulmuş halde buldu kendini. Yardım çığlıkları atıyordu birinin onu kurtarabilmesi için. Ama uçurumun kenarına kendi ayaklarıyla gitmişti. Oysa ki bunun farkında bile değildi. Uzun bir süre yardım çığlıklarını duymadı kimse kadının. Herkes es geçti onu; tıpkı rüzgarın geçtiği gibi. Hep yalnız hissetti kendini... Yalnız ve tek başına. Sonra rüzgarın yönü değişti birden. Hep arka çıkar oldu adımlarını sağlam atabilmesi için. Biri girdi hayatına; yalnız olmadığına ikna edercesine her düştüğünde kaldırdı. Kadın neler olduğunu düşündü; şaşkındı. Çünkü hayat hiç bir zaman gülmemişti yüzüne. Şimdi neden gülüyordu?

Hayat sadece bize mi bu kadar acımasız davrandı? Yoksa hayatımızda aldığımız kararlar mı buna neden oldu??