Roza derin bir nefes çekip fısıldayarak konuşmuştu. "Ben senin için kendimden bile vazgeçmişken, sen benden bile vazgeçmişsin. Ayıbım bana ahım sana kalsın." Diyerek odasına ilerleyip uyumuştu. Bazı acılar vardır ki insanın içine sessizce işler; ne bağırır ne çağırır ama her nefeste biraz daha derine iner. İki gencinki de öyleydi işte. Adını koyamadıkları bir boşlukta uyanıyorlardı her sabah; kalabalıklar arasından kaybolmuş bir yalnızlık gibi, kendi içinde susan bir çığlıkla... oysa başlarda her şey masumdu. Bir tebessümle başlayan yolculuk, bir çift gözde vadedilmiş cennet... Zannettiler ki, o elleri tutarken bırakmaz, gözler bakarken yalanlar söylenmez. Ama yanılmışlardı. Hem de en derininden. İhanet, bir yabancıdan gelseydi belki bu kadar yakmazdı içlerini. Ama sevdiği, güvendiği, gözünün içine bakıp "sana zara vermem" diyen... işte o kişilerdi, kalplerine en keskin hançeri saplayanlar. Geceler boyu onlarla kurdukları hayaller şimdi birer enkazdı. Sevda sandıkları şeyin altından yalanlar çıkmış, umutla ördükleri anıları şimdi sadece canlarını yakan hatırlatmalara dönüşmüştü. Ve o an anladı Dewran "Elini tuttuğum gün, kalbimi bıraktığımı biliyordum," dedi kendi kendine, gözlerini ufka dikmiş halde. "Meğer insan en çok, en çok güvendiği yerden yara alırmış." Sustu sonra. Çünkü bazı cümleler vardır, suskunluğun bile daha çok şey anlattığı... Ve bazı aşklar sadece acıyla hatırlanır. Aşkına ihanet edilmiş iki genç. İki yanan yürek ve bunlardan bağımsız olan diğer iki genç ile karşılaşırsa neler olur. Birbirinden bağımsız iki hikaye ama aynı acı...

"Benim güzel Roza’m!" Tek kaşımı kaldırarak ona baktım. Ne istediğini bilmekten öte, emin gibiydim. Başını omzuna doğru eğip dişlerini göstererek sırıttığında nefes alışlarım hızlandı ve bu etrafımda dönen gri dumanların çoğalmasına, daha hızlı dönmesine sebep oldu. “Zamanı geldi mi?” dedim. Koyu renk gözlerinde parlayan ateşinin kıvılcımlarını gördüm. Bu beni korkutmadı. Aksine kalbimi daha da hızlandırdı. “Geldi.” dedi. Tek bir kelime çıktı dudaklarından. Benim hayatımı tamamen değiştireceğini bilmiyordum. Tüm Lirik’i ayakları altına alan odasının küçük camına yaklaştım. Karanlıkta kalan bedenim, camdan vuran ışıkla aydınlanırken gözlerim kısıldı. Bulutların arkasına saklanmış güneş o an gözümü alacak kadar parlak değildi ancak o günleri de görecektim. “Hazır mısın?” diye soran sesi odasında yankılandı. Lirik`in siyah bölgelerle dolu meydanına bakarken gri gözlerim hiç olmadığı kadar parladı. Dilim dudaklarımın üzerinde gezindi bir tur. Çenemi kaldırdım. "En başından beri." 27.04.2023

Bir kadın tanıdım adı roza Ne çocuk olabildi nede genç bir kız onun Ruhunda onarılmaz yaralar vardı , o ölmüş ruhu bedenine ağır geliyordu istediği o kadar çok şey olmuyordu ki Hayatında kendini öldürmekten başka çaresinin kalmadığına inandığı için kendini öldürmekten başka çaresinin kalmadığına inandığı için intihar etmişti... ilk defa yazıyorum yanlışlarım olursa kusuruma bakmayın 🤗🥲🥲

🌓 ASLA AŞIK OLMAM DEDİĞİNİZ KİŞİYİ,  DELİ GİBİ SEVDİNİZ Mİ? İki farklı hayat! İki farklı yaşam tarzı! Her şeye son verecek, Tek hüküm! Bir adamın sessiz çığlıkları... Bir kadının yüksek feryatları... Biz seninle son çeyrek Ay`ız. Sen güneş gibi etrafı aydınlatırsın, Ben ise ay gibi etrafı karartırım. Güneş doğarken Ay batar. Güneş batarken ise Ay doğar. 🌓