Çınar, bir dönem derin bir bunalıma giren ve artık yazamaz hale gelen bir yazardır. Bir gün tesadüfen tanıştığı bir kadın, onun yeniden kalem tutmasına ilham olur. Bu karşılaşmanın ardından Çınar yeniden yazmaya başlar; fakat bu kez yazdıkları, sadece kurguda kalmaz. Babası tarafından kendisine bırakılan mirasla birlikte hayatı bambaşka bir yöne evrilir. Yazdığı kadın karakteri, onun zihninde yaşamaya başlar ve Çınar farkında olmadan onu gerçekten var eder. Fakat işler giderek karanlık bir hal alır. Çınar`ın kaleminden çıkan karakter, bir sosyopat gibi davranmaya, hatta cinayetler işlemeye başlar. Ve o an Çınar fark eder ki kitabında yazdığı her şey, gerçekte de olmaktadır. Birinin yazmak için diğerini susturduğu bu hikayede. Kim suçlu, kim kurban? Kimi sevmek, kimi susturmak isteriz? __________________ ⛓⛓⛓ __________________ Bu eseri çalan, içeriğini izinsiz kullanan ya da taklit eden herkes hakkında gerekli hukuki adımlar atılacaktır. Emek hırsızlığına sıfır tolerans!

Bazen bir insanın sessizliği, bir dünyanın çığlığıdır. Bir çocuk, bir anne, bir silah… Ve yıllar sonra susarak yaşamaya mahkûm bir adam. Aras, geçmişin gölgesinde nefes almayı unuttuğunda, bahar yeşili gözleriyle bir kadın ona yeniden yaşamı hatırlatır. Ama bazı mahkûmiyetler parmaklıklarla değil, vicdanla örülür. Affetmenin ve affedilmenin sınırında, iki yabancının yolu gökyüzünün altında kesişir. Kimi susarak yaşar, kimi konuşarak ölür… Ve bazen, özgürlük gökyüzünün altında değil kalbin derinliklerinde saklıdır.

Ayıcığımdaki lekelerin boya olmadığını anladığımda, kararmıştı dünyam. Havai fişek sandığım silah sesleri, bir beni bırakmıştı bende. Ama o da yavaş yavaş kayıp gitti ellerimden; bedenimden, zihnimden… Benliğimi kaybettiğimde, yaşadığım hiçbir şeyin tesadüf olmadığının farkına vardım. Zihnim “yeşil” diyordu artık, gözlerim kahverengi. Ayıcığımın intikamı için savaşan zihnim, benden beni koparanları kökten koparmak istiyordu. Zihnimle bedenim arasındaki savaşı sonlandırmak için savaşırken yaşadığım katliamda sağ kalan bedenim, şimdi yeni bir savaşta. “Kim olduğunu unuttuğunda… kimliğini bilinçaltın yazmaya başlar.” Gökay sıradan bir gençti—en azından dışarıdan öyle görünüyordu. Ta ki bir gece, kendi yansımasına yabancı bir gözle bakana dek. Şimdi kimse emin değil: Uyanan hâlâ Gökay mı, yoksa bastırılmış karanlığın ete kemiğe bürünmüş hâli mi? İçsel parçalanmalar, bölünen hafıza, kırılgan aile bağları ve geçmişin suskun çığlıkları arasında, kimlik denen aynanın çatlaklarında yürüyen bir karakterin psikolojik çöküşüne tanık olmaya hazır mısın? Hayat, görünenden ibaret değil. Ve bazen… en büyük yabancı, kendi zihninde yaşar.

Gerçek Ailem. "Kalbi atmaz ama nefeste almaz, Gözlerini açmaz ama yüreği de susmaz, Ruhu hiç kanamaz ama ağlamayı da bırakmaz, Başını çevirip onlara bakar ama gerçek ailesinden haberi olmaz..." Ben Günce Kara, bir kere bile gülemeyen ama kendi derdine de dert demeyen bir insanım. Kalbim kırıktır ama ruhum derli topludur benim, gözüm yaşlıdır ama yerindedir merhametim. "Solan çiçekleri yeniden canlandırmak için onu kökünden koparmak gerek. Bende yeniden canlanabilmek için her şeyi baştan yazmaya karar verdim." Günce KARA.