Bazen bir insanın sessizliği, bir dünyanın çığlığıdır. Bir çocuk, bir anne, bir silah… Ve yıllar sonra susarak yaşamaya mahkûm bir adam. Aras, geçmişin gölgesinde nefes almayı unuttuğunda, bahar yeşili gözleriyle bir kadın ona yeniden yaşamı hatırlatır. Ama bazı mahkûmiyetler parmaklıklarla değil, vicdanla örülür. Affetmenin ve affedilmenin sınırında, iki yabancının yolu gökyüzünün altında kesişir. Kimi susarak yaşar, kimi konuşarak ölür… Ve bazen, özgürlük gökyüzünün altında değil kalbin derinliklerinde saklıdır.

Gerçek Ailem. "Kalbi atmaz ama nefeste almaz, Gözlerini açmaz ama yüreği de susmaz, Ruhu hiç kanamaz ama ağlamayı da bırakmaz, Başını çevirip onlara bakar ama gerçek ailesinden haberi olmaz..." Ben Günce Kara, bir kere bile gülemeyen ama kendi derdine de dert demeyen bir insanım. Kalbim kırıktır ama ruhum derli topludur benim, gözüm yaşlıdır ama yerindedir merhametim. "Solan çiçekleri yeniden canlandırmak için onu kökünden koparmak gerek. Bende yeniden canlanabilmek için her şeyi baştan yazmaya karar verdim." Günce KARA.

Çınar, uzun süredir tek bir satır dahi yazamayan, geçmişiyle yüzleşememiş bir yazardır. Bir sabah, tanımadığı bir kadına rastlamasıyla yıllardır uyuyan yazma arzusu yeniden uyanır. Ama bu kez kelimeler, ilhamla değil, saplantıyla şekillenir. Aylin, korkusuz bir muhabirdir. Gizemli bir adamı araştırırken, aslında kendi gölgelerinden bile kaçamayacağını anlar. Bir cinayet işlenir. Ardından derin bir sessizlik başlar. Ve bir bağ evinde, gözlerini açan Aylin artık kendi sesiyle değil, başkasının kalemiyle hayatta kalmak zorundadır. Birinin yazmak için diğerini susturduğu bu hikayede. Kim suçlu, kim kurban? Kimi sevmek, kimi susturmak isteriz? __________________ ⛓⛓⛓ __________________ Bu eseri çalan, içeriğini izinsiz kullanan ya da taklit eden herkes hakkında gerekli hukuki adımlar atılacaktır. Emek hırsızlığına sıfır tolerans!

“Kim olduğunu unuttuğunda… kimliğini bilinçaltın yazmaya başlar.” Gökay sıradan bir gençti—en azından dışarıdan öyle görünüyordu. Ta ki bir gece, kendi yansımasına yabancı bir gözle bakana dek. Şimdi kimse emin değil: Uyanan hâlâ Gökay mı, yoksa bastırılmış karanlığın ete kemiğe bürünmüş hâli mi? İçsel parçalanmalar, bölünen hafıza, kırılgan aile bağları ve geçmişin suskun çığlıkları arasında, kimlik denen aynanın çatlaklarında yürüyen bir karakterin psikolojik çöküşüne tanık olmaya hazır mısın? Hayat, görünenden ibaret değil. Ve bazen… en büyük yabancı, kendi zihninde yaşar.

Masumiyetin iftirayla çalındığı, zamanın bir okul bahçesinde donduğu sarsıcı bir hikâye. Adalet gecikir, sessizlik konuşur. Ve bazı yaralar... sadece büyür. Donmuş Zaman, affetmenin değil, yüzleşmenin romanı.