“Kan kokusunu alan köpekler gibi yaşarız biz.Ama bizim dişlerimiz, sıradan köpeklerin ısırığından derindir…Bu şehirde her şeyin bir sahibi vardır; sokakların, limanların, kumar masalarının… ve insanların.Biz, sahip olunan tarafta değiliz — sahip olan taraftayız.İsmimi duyduğunda ya selam durursun… ya da son duanı edersin.Çünkü biz, aile deriz; ama kan bağı değil, kan dökerek kurarız ailemizi.Ve bu şehirde bir kural vardır:Yemin bozulursa, can alınır.” Yarı Rus yarı türk bir mafya vârisi Baran Vasiliev düşman ailenin kızı ile tek gecelik ilişkisi olursa ne mi olur ?

Sessizliğin bir sesi vardı. Ve bazen en büyük çarpışmalar, tek bir kelime edilmeden yaşanırdı. Duru, hayatla arasına kalın duvarlar örmüş, az konuşan ama derin hisseden bir kızdı. Babasının gölgesinde, yokluğun içinde, kendi küçük evreninde büyümüştü. Gülümsemeyi unutmamıştı ama kimseye de göstermiyordu. Savaş... Hayatı ciddiye almayan, küfrüyle bile ruhunu örten, yaralı bir adamdı. Ama gözleri, bakışları ve çığlığı başka bir şey anlatıyordu. Onlar hiç konuşmamışlardı. Ta ki bir bakış, bir sessizlik ve bir karşılaşma, onları içten içe birbirlerine çarpana kadar. Bu bir aşk hikâyesi değildi sadece. Bu, iki ruhun gürültüsüz bir çarpışmasıydı. İz bırakan, kanatmayan ama unutturmaz bir çarpışma.

“Bazı adamlar sadece bakmaz… Çeker. İçine, derinine, karanlığına.”

Sevdiklerimiz için. Çünkü başımıza gelen herşeyden onlar sorumlu.

Bütün zorluklara rağmen, enkazların arasında hayatta birbirine kavuşan örgüt lideri ve seri katil... Bi göz atın derim...

Kitap açıklamam Suan baska cihazda en yakin zamanda atmaya çalışıcagim.

Kim bile bilirdi ki ormana gittiğim gün neler yaşayacağı mı?

Qaranlıqdan qorxan bir qız və onu ölüm yuvasına məhkum edən bir adam. Qızın aydınlığı və adamın qaranlığı. Məğlub olanın öldüyü bir qəfəs döyüşündə bir ilk olacaqdı. Sevənlər qarşı-qarşıya gələrsə, bu döyüşdə bir deyil iki insan ölərdi... Bizimki kimsəsizlikdən çıxış yolu idi. Bizimki sevgi, eşq və eşqlə nifrət idi. O sevgiyi bilmir, biz eşqi anlamırdıq. Bizimki eşq idimi? İnsanların bu qədər ucaltdığı eşq bu qədər iyrəncliyin, çirkəfliyin içində ola bilməzdi. Bəlkə də tam əksi, bu qədər iyrəncliyin içində bizi yaşadan eşq idi. Yaşadan eşq, həyatda tutan intiqam alovu idi. Amma bizi "biz" etməyi bacarmayan isə biz idik...