Крупин ailesinin karanlık hayatına şanssızca düşen iki ışıktı onlar: Дикий ve Проклятый… Rusya`nın ıssız sokaklarına doğduklarından beri aşina olan ikizler çok küçükken kaybetmişlerdi her şeylerini. Babaları, düşmanlarının karısından sonra ikizlerinin de peşine düşeceğine emin olduğu için onları birer savaşçı haline getirene kadar eğitmişti ve artık savaşmak için arkasında güvenebileceği çocukları vardı. Benim lakabım Дикий. Bana Vahşi dediler çünkü kadın başıma hastanelik ettiğim onlarca adamları, şirket sistemlerine saniyeler içerisinde sızıp el koyduğum paraları kendilerine yedirememişlerdi ve bu onlara çok vahşice gelmişti. Kardeşimin de lakabı Проклятый. Ona Lanetli dediler çünkü onun plan ve strateji becerisi, her bilgiye erişebilme ustalığı ve hackerlık numaraları herkesi korkutmuştu ve bu onlar için bir lanetti. Gerçek adımızı bile bilmeden bahşettikleri bu lakaplarla Крупин ailesinin karanlık hayatına şanssızca düşen iki ışıktık ve biz, kendi kendimizin eğitmeni olmuştuk. Birlikte yürüdüğümüz her yol, sırtımızda onca yük olmasına rağmen, bizim için hep daha fazla ışık ve daha az karanlık demekti. Ama bu ışık, sonradan öğrenmemiz gereken acı bir gerçeği saklıyordu: Işığın olduğu her yerde, karanlık da vardı. Ve biz, o karanlıkla baş edebilmek için büyütülmüştük. Her adımımız bir tecrübeydi; her hatamız ise kaybedilen bir fırsattı. "Savaş, hayatta kalmak için gereklidir," derdi babamız. "Ama unutmayın, bir savaşçı yalnızca kendi kaderini şekillendirebilir. Ne kadar güçlü olursanız olun, yalnızsanız kaybedersiniz." O günden sonra, Дикий ve Проклятый birbirlerinden başka kimseye güvenmedik. İntikam için büyütüldük; ama intikamın acımasız yolu, bizi başka yerlere sürükleyecekti. Artık ne annemizin sevgisi vardı ne kuzenimizin yol göstericiliği vardı ne de babamızın desteği. Kendi yollarımızı çizecektik ve her kararımız yalnızca bize aitti. Ve tek bir hedefimiz vardı: İntikam.

Yeni taşındığım evin bodrumunda bulduğum bir şey... Bir kukla. Onu ilk bulduğum dakika hatta saniye atmam gerekiyordu. Ancak bir hata yapmış ve ondan kurtulmamıştım. Şimdi ise o beni istiyordu... Daha doğrusu benim RUHUMU!

Nesrin, bir antikacıdan bir hulahop satın alır ve daha sonra başına tuhaf olaylar gelmeye başlar. Peki, hulahopun sırrı nedir?

İçinde birden fazla kişiyi taşıyanların,intikam ateşiyle yanan ruhların,acı dolu bir dünyada kalplerine binlerce hançer saplanmış olanların hikayesi.

"Çok dengesizsin, kolay yem olursun" dedi hayat. "Sol tarafıma çok yüklendin, ondandır" dedim. Bir gün bir yerde tekrar karşılaşırsak benimle tekrar tanış. Bıraktığın gibi olmayabilir bir çok şey. Yaşım, aklım, başım, yufka yüreğim. Belki de biraz daha zalim, belki medeni halim... Bilirsin, bazı şeyler değişir, insan da. Bazen en çok değer verdiğin insanı arkanda bırakman gerekebilir... Ardımıza baktık Önümüz dururken En dibine battık Yüzeyi ararken Planımız tamdı Hayat onu çaldı Sanki başka işi yokmuş gibi Biz ona söverken halledemedik-

Sadece okulunuz için ayrıldığınız evinizi bir daha göremeyeceğiniz söyleseydiler tepkiniz ne olur su? Ben sanırım biraz söver üstüne kahkahalar ile gülerdim. Neyse konu ben değilim. Konumuz Nyx Elenora. 19 yaşında güzel ve hiçbir şeyi önemsemeyen bir kız. Üniversite için İstanbul`dan Rusya`ya taşınıyor. Orada güzel bir üniversiteye yerleşiyor. İlk dönem başladı; kulağında kulaklık, elinde kitapları olan hiçkimse ile bir sıkıntısı olmayan sıradan bir kızdı. Orada en yakın bir arkadaşı vardı. Demir Alaşan. Demir ve ailesi ormanın içinde yaşıyordu, ailesi merkezde yaşayanlar ile anlaşamadığı için ve şehri sevmeyen tipler olduğundan dolayı orman onlara daha cazip geliyordu. Nyx her tatilde Demir ve ailesini görmeye evlerine giderdi. Demir`in babası yani Dmitri Alaşan; beni sever ve kendi kızı gibi görürdü. Sürekli Nyx`i koruyor ve kolluyorlardı. Kim bilirdi ki o ormana girmenin ölüm ile eş değer olduğunu...