Kazanacağınız bir oyunun başına geçer miydiniz? Ben kaybedeceğimi bile bile bu oyun için adım atmıştım, korkuyor muydum? Ölesiye! Elden ne gelirdi. Bir kere o adımı attınız mı? Ya kaybederdiniz, ya da bir şekil kazanırdınız. Avucumun içinde fırlattığım zar, ya altıya altı olup kazanacaktım, yada birde bir olup kaybedecektim.

"En doğru an hissettiğin ilk andır." Bunu yıllar önce bir yerde okumuştum. Ne kadarda haklı bir sözmüş. Ben yeni fark ediyordum. Bir süredir benim için zaman durmuş aklım yargılarından tamamen arınmıştı. Gözlerim bana hayran hayran bakan insanların arasında dolandı. Derinden gelen bir fısıltı gür çıkan çığlık misali doldu taştı içimde. Başardın dedi içimdeki o küçük kız. Alkış sesleri ruhumu okşayan birer melodi gibi geliyordu. Sahi başarmış mıydım gerçekten? Yıllar önce buraya üzerimde kana batmış bir tişört, yorgun ve bitkin bir ruhla gelmiştim. Şimdi ise üzerimde milyon dolarlık ipek bir elbise içimde tarifsiz bir aşk almış olduğum intikamın haklı öz güveni vardı. Ama son değildi benim için henüz son gelmemişti. Henüz benden alınan hayatın kefareti ödenmemiş, Nemesis rahat bir nefes almamıştı.

Merhaba arkadaşlar yeni yazdım oy beliyorum

Herşeye karşı zorlukla geçen gökçe acaba gerçekailesinde negibi şeyler bekliyor