Yaşam ve ölüm arasındaki ince çizgi, sadece küçük bir ayrıntıya dayanıyordu. Korkular, yanılgılar, hatalar ve yanlış kararlar... Lensin ardındaki göz, sadece güzelliği değil, karanlığı da yakalardı. Sarya Rosa, lekesiz bir gelecek için tüm kirleri temizlemekten çekinmeyen bir katildi. İzini sürdüğü bilinmeyen cinayetin peşinde, davaya el uzatan Kerem Altay; bir yandan ailesinin karanlık mirasıyla boğuşurken, diğer yandan mesleğinin getirdiği sorumlulukla sırları teker teker çözüme kavuşturuyordu. Gerçek, her adımda biraz daha derinleşirken, sınırlar bulanıyor, güven kalmayacak kadar kırılıyordu. --- “Göründüğün kadar masum olabilirdin.” “Masum olmam için masum bir hayattan gelmem lazım, savcı. Ben zifirdən çıkmayım.” Altay güldü. Basbayağı o gülüşü işitmiştim; yargılar, sorgular, maskeler arasında bile gerçekti. “Yaşıyor olmanın nasıl bir lütuf olduğunu göremiyorsun bile. Kaç kişi öldürdün şimdiye kadar? Hangisi acıttı canını?” Derin bir nefes çektim; burun deliklerim ve gözlerim genişledi. “Tek bir cinayet…” dedim. “Tek bir cinayet sadece ellerimi değil, tüm hayatımı leke içinde bıraktı.”