Karşımda gerçek ailem olduğunu söylenen aile vardı yanlarındaki benimle karışıldığı iddia edilen oğlan vardı ve yanındaki adamlar bana nefret dolu bakışlarla bakıyordu ama ben buna alışık olduğum için pek umursamadım bu saçma sapan nefret dolu bakışlara daha çok katlanmamak için çantamdan kulaklığımı çıkarıp şarkı dinlemeye başladım. Ve doktoru beklemye başladık Oysa ben hemen bu lanet hasteneden defolup gitmek istiyordum neymiş dna testi olacakmıs bir anda kapı açıldı ve içeriye doktor girdi elinde dna testiyld bize baktı elleri titriyordu karşıdaki adamları görünce korkudan kaçacakmıs gibi duruyordu ve bu benim çok komiğime gidiyordu sonra testi açtı ve okumaya başladı "evet mirza bey ve toprağın arasın kan bağı bulunmamaktadır"ve aniden karşıdaki çocuk ağlamaya başladı ve doktor yine konuştu "mirza bey ve aren beyin arasın %99,99 kan bağı bulunmaķtadır" ve karşımdaki çocuk daha çok ağlamaya başladı yanındaki abim sandıgım insanlar onu sakinleşmeye çalışıyorlardı ben ise bu görüntüye daha fazla dayanamayarak odadan çıkmaya karar verdim. bu arenin hikayesi

Derin bir iç çekti. Bir damla yaş daha süzüldü yanağından. Çelimsiz bedeninden taşıyordu sanki hayatı; şu koca dünyaya bile sığamamıştı Sıla. Ağlamaları bile sessizdi. Hep parmak ucunda yürür, fısıltıyla konuşur, az yer, az uyurdu. Ve hiç gülmezdi. > Bir zamanlar onun da güzel bir hayatı vardı. Çocuktan biraz büyüktü belki ama yine de çocuktaydı. Annesi, babası ve abisiyle yaşadığı küçük ama kendilerine ait bir evleri vardı. Annesinin yaptığı yemekleri doya doya yer, kahkahalarıyla evi çınlatırdı. Babasının omzuna, abisinin sırtına tırmanmaktan hiç inmezdi. O evin şımarık, neşeli, mutlu kızıydı Sıla. > Sıla, o günü çok iyi hatırlıyordu... Bu hayatı mahveden o kara günü. Gök delinmiş gibiydi; yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyordu. “Bana sıkı giyin,” demişti abisi. Mahsullere bakmaya gideceklerdi. Annesi de onları yalnız bırakmamıştı. “Biz gelene kadar çay demle kızım,” demişti annesi. “Üşürüz döndüğümüzde.” Ama hiç dönmediler. O çay, ocakta kaynaya kaynaya karardı. Ev karardı. Sıla’nın içi karardı.

Bu kim baba?" bana benzeyen çocuğa hadi cevap ver gibisinden bey babaya baktım. "Biyolojik ikizin Mislina. Hadi tanışın,"dedikleriyle bende gülme istediği tuttu. Tanışmak isteyen mi vardı? "İstemez,"deyip tekrar bakışlarımı telefona çevirdim. "Ne biçim kızsın kızım sen? Terbiye hiç mi öğretmediler sana?" diyen abim olduğunu anladığım adamla sakin bakışlarım onu buldu. "Adın ne?" demiştim ilk önce. "Meriç." "Sor bakalım babana 11.08.2015 tarihinde neler oldu." Bakışlarımı ondan alıp biyolojik annem olan kadına döndüm. "Kalacağım odayı gösterin."

Elif, sevgisiz ve zalim bir evliliğin içinde, küçük oğlu Rüzgar için yaşamaya çalışmaktadır. Kocası Atlas, Elif`e karşı sadist ve baskıcı davranırken, oğluna zaman zaman sevgi dolu bir baba gibi yaklaşır. Bu iki yüzlülük Elif`in kafasını karıştırır ve umutla korku arasında sıkışıp kalmasına neden olur. Atlas`ın ev içindeki psikolojik şiddeti, gösterişli konağın ihtişamına rağmen Elif için bir esaret anlamına gelir. Elif, oğlunu bu karanlık ortamdan korumak için bir çıkış yolu ararken, Atlas`ın sevgi ve nefret arasındaki dengesiz ruh haliyle mücadele etmek zorunda kalır.

Nalan demir babasının dogmasını istemediği fakat annesinin doğurmak için mücadele verdiği bir kız çocuğu . Doğduktan sonra ona yaşamı dar eden babası ve buna dayanmaya çalışan nalan kendine defalarca şunları sormuştu Yaşam nedir ki ben yaşamın ne olduğunu hala çözemedim "Merhaba ". dedi genç kız karşısındaki adama daha sonra devam etti merak etmişti bu karşı dairedeki adamı "yeni mi taşındınız ? sizi daha önce görmedim " dedi ve adam devam etti " merhaba ve hayır eskiden burada oturuyordum şimdi tekrar geldim " "Sen hayal kırıklığısın Allah belanı versin senin " dedikten hemen sonra sol yanagında keskin bir acı hissetti . Babası onun en büyük acısıydı