Osmanlı aşığı bir yirmi birinci yüzyıl kızı hiç beklemediği bir anda kendisini hep hayalini kurduğu Osmanlı döneminde bulur. Sürekli aklına bilmeceler bırakan isimsiz bir ihtiyar sürekli bir gelip sonra kaybolurken bir de kaderleri caminin imamı ile birleşir. Hafsa bu kadar çok şeyin arasında kendi zamanına nasıl dönecektir?

KALPLERDE ALLAH`IN AŞKI OLDUĞU MÜDDETÇE HUZUR BULUR KAPLERİMİZ.

İnsanların hatası yüzünden ödenen bir bedel olabilir miydi insan? ... "Sen benim için bedel değil şükür sebemimsin." Adam bunları dışından söylemeyi isterdi. ...

Ateist bir adam sarhoş kafasıyla ayıkmak için Starbucks`ta kahve içerken bir boykot yürüyüşüne denk gelir ve kafası güzelken bağış numarasındaki kişiye musallat olur. Yazdığı kişi kalbi Filistin aşkıyla yanan ve geçmişten travmaları olan dindar bir genç kızdır.

@dargınprenses:Çarpraz sorguya mı çekiliyorum? @sevimliteyze2343: Çarpraz değil ama isteme sorgusu sayabilirsin canım @dargınprenses: nE? @sevimliteyze2343: Oy kıyamam heyecanlandın mı sen? @dargınprenses: Noluyooo @sevimliteyze2343: Şu oluyor: ALLAHIN EMRİ PEYGAMBERİN KAVLİYLE SENİ OĞLUMA İSTİYORUM Bu kişi tarafından engellendiniz * * * Bir şaka uğruna yaşadığım şeylere hâlâ inanamıyordum. Bu depo da kaldığımızdan beri kaç defa bunu düşündüm bilmiyorum ama içimde ki suçluluk hissi şuan başımda ki yaradan yahut etrafımda ki ateşten daha çok canımı yakıyordu. Buradan kurtulabilir miyim bilmiyorum ama artık için bir konu da rahattı. Kader kurtulmuştu... Elhamdülillah... - RÜVEYDAAAAAAAAAA Arya`nın sesi ile gözlerimi zar zor da olsa araladığım da üzerime doğru yanarak düşen dolap hatırladığım son şey oldu. İşte o an benim için zaman durmuş herşey önemini yitirmişti... Yapabildiğim tek şey kollarımı yüzüme siper etmek... Gerisi zifiri bir karanlık... * * * Herşey de eğlence arayan kızın Filistin ile değişen duyguları....

KİTAPTA ŞİMDİLİK BAŞLANGIÇ BÖLÜMÜ BULUNMAKTADIR. SONRAKİ BÖLÜMLERİN YAYIN TARİHİ BELLİ DEĞİLDİR. BUNA GÖRE BAŞLAYIN LÜTFEN. Burası Sevgi Mahallesi; ismi gibi herkesin sevgi ve saygı içinde yaşadığı yer. Aile bağlarının güçlü olduğu bir mahalle. Babamın vefatından sonra annemle Ankara`dan İstanbul`a taşınmış aile apartmanında oturuyorduk. Eczacılık fakültesini bitirdikten sonra dayımın eczanesinde çalışmaya başladım. Genelde hep ben bakardım. Hayatım ise annemin benim için görücü bulmaya başlamasıyla değişti. Gerçekten sevildiğimi düşündüğüm an yüzüstü bırakılmamla. ~Alıntı Sadece yalnızların ve dertli olanların çıkabildiği tepeye çıkmıştım yine. Küçüklüğümde olduğu gibi... Ve her zamanki gibi yalnız değildim, hiç olmamıştım. Yanımda her daim varlığını hissettiğim kişi vardı. “Çok mu sevmiştin?” Bir zamanlar benim ona sorduğum soruyu sordu. Ben ona demiştim ki “Çok mu seviyorsun onu?" “Çok,” demişti şüphe duymadan. Bende ise hep bir şüphe vardı. Sevmemiştim, sadece inanmayı seçmiştim. Hayat ise seçimimin yanlışlığını acı bir şekilde yaşattı. Terk edilmek, iliklerime kadar hissettim bu duyguyu. Başımı olumsuz anlamda salladım. Gözlerimden bir damla yaş akmıştı. “Sevseydim bu kadar acıtmazdı belki... Ama canım çok yanıyor.” “Sevseydin daha kötüsü olurdu. Geçecek.” Şüphe barındırmayan sesiyle konuştu yine. Ne zaman şüphe duymuştum ki ondan zaten. Hiç olmadığım kadar kördüm sadece... Sadece ona karşı.

Oklarım belimde, yayım elimde.. Sırtımı kapının sağ tarafına yasladım, askerden gelecek komutu bekliyordum. Kapının solunda duran asker de ortamı gözetliyordu. "Bak zarar göreceksin git buradan diğerlerinin yanına dön. Ben dikkatlerini dağıtırım." askerin sessizce söylediği şeyler sinirlerimi bozuyordu. Ters bir şekilde baktım ona. Ayakta duracak hali yoktu dediklerine bak. Çok şey söylemek istedim ama söyleyeceklerimi bir cümleye sığdırmaya çalıştım, "Ya Şehadet Ya Hürriyet!!" diyerek niyetimi açıkça belli etmiştim. Yaralı yüzüne rağmen güldü ve kafa salladı. "Hava puslu olunca, çakallar meydanı kendilerinin sanırmış. Meydanın asıl sahiplerini gösterme vakti geldi." dedi asker... Askerden gelen komutla sırtımı yasladığım yerden kaldırdım. Askerle aynı anda ben kapının sağından o ise solundan çıktı. Sessizce ilk atışları yapmak için hızlıca oku çektim. Gözüme çarpan ilk teröristin karnına hedefime alıp okumu bıraktım. Tam isabet. Terörist ne olduğunu anlamadan karnına giren okla karnına baktı. Bir süre sonra yere yığıldı. Bu sırada asker de ucunda susturucu olan silahla bir kişiyi indirmişti. Adım adım ilerleyecek yolda gördüğümüz pislikleri temizleyecektik. Bir sonraki adım için askere baktım. Bir bana bir yerdeki pisliğe bakıyordu. Yerdeki pislik ta bağırmak için ağzını açmıştı ki oku çektim tam vuracaktım asker silahla kesmişti sesini. "Benimdi!" dedim sessiz ve kızgın bir şekilde...

"Muhammed.." konuşmama izin vermedi. "Sen, Gazze`sin Hafsa. Yaralı bir serçesin, Kudüs`ü hazan çiçeğisin, Yafa`nın deniz kokususun. Hafsa, sen benim faniye tefe`ül`ümsün, Gönlümün mim`isin.."

Annesinin 4 yaşında iken terk ettiği bir kız çocuğu... Babasının annesine benziyor diye şiddet uyguladığı kız çocuğu... Babası pişman oldu derken ondan ayrılmak zorunda kalan bir kız çocuğu... Hayallerinin peşinden koşan bir kadın... Dinine önem veren o kadın... İşte o kadındı Mısra... Herşeye rağmen ayakta olan o kadın... Dini hayatı olan o kadın... Okulu bitirip ilk görevini amcasının yanında yapmaya giden Mısra. Acaba oraya giderek doğru mu yaptı? Acaba orada hayellerine kavuşabilecek mı? Yoksa günah çukuruna mı batacak?