Gece kıdemli üsteğmen. gecenin ailesi öğün kızlarını görmek için istanbuldan izmire geliyorlardı.fakat gecenin ailesinin geldiği uçak barut timi tarafından patlatılır Gecenin ailesi şehit düşer. Gecenin ailesi öldükten sonra psikolojisi bozulur gece hep zihni o günde kalır sabahları ne kadar o günün bittiğini anlasada ama uyur uyanır yine kendini o günde sanar Askerlikten atılır Halbuki ne kadar çok seviyorum asker olmayı küçüklük hayaliydi. Yıllar sonra barut timi onu terörist sanarak kaçırdı........... Bakalım devamında ne olacak

Yine hatırlamıyordum kendimi… Yine ve yine kaybolmuştum kendi benliğimde Hem de en önemlisi artık sevdiğim adamı bile tanımıyordum

Askeri kurgu. "Aşk gurur tanımaz, komutanım." Aşka küsmüş bir kadınla onun aşkından ölüp biten bir adam. "Asker!" dedim ses tonuma hakim olamayarak. "Batuhan," dedi bana bakmadan. Uzun uzun karşısına baktıktan sonra tekrardan bana döndü. "İsmim Batuhan." "Asker!" dedim inat edercesine. "Ne zaman ismimi söyleyeceksiniz?" Birden soru yöneltince şaşırdım. "Şehit olduğumda mı?" "Ne?" dedim şaşkınlığımı gizleyemeyerek. "Saçmalamayı kes!" deyip bakışlarımı ondan kaçırdım. "Ne zaman şehit olacağımız belli olmaz." O konuşurken dönüp de ona bakmadım ama onun bana baktığını yandan görebiliyordum. "Belki şu anda terör örgütleri gelir bir çatışma çıkar ve ölürüm." O konuştukça kucağımda duran elimin yumruk olduğunu ve tırnaklarının derimi delip geçtiğini hissedebiliyordum. "Ve ben bir kere bile dudaklarınızdan bana ismimle seslendiginizi duymadan ölmüş olacağım." TELİF HAKKI BANA AİTTİR. İZİNSİZ KAPAK VE İÇERİK ALINAMAZ!

Bazen hayat bir kar tanesi kadar narin gelir insana… Düşerken sessiz, kırılgan ama içinde bir sıcaklık saklı. Her bakış, her nefes, bir dokunuş kadar yakın olabilir; Sessizlikte bile yüreğe dokunan bir sıcaklık gibi. Karın beyazlığı arasında hâlâ bir umut vardır; Bir ışık, bir fısıltı, bir anlık huzur… Tıpkı bir kar tanesinin yere düşmeden önceki o kısa, büyülü yolculuğu gibi, hayatın kırılgan ama değerli yanını hissettirir.

Ön Söz Üsteğmen Kıvılcım`ın kaleminden: Hayat bana savaşmayı küçük yaşta öğretti. Kimi zaman elimde bir silah, kimi zaman yalnızca suskunluğumla yürüdüm ateşin içinden. Kayıplarımdan bir ev yaptım, acılarımdan bir zırh. Bir çocuğun elinden alınan masumiyeti, bir kadının sırtına yüklenen sorumluluğu taşıdım. Ve tam her şeyin bittiğini sandığım yerde, gökyüzünden inen bir adam çıktı karşıma. Ateş Uras. Adı gibi içimi yakan, ama kalbimi ilk kez sükûnetle dolduran bir isim. O bir pilottu, ben bir askerdim. Farklı yolların savaşçılarıydık ama aynı kaderin izini sürüyorduk. Kendime bile itiraf edemediğim hislerimle, en tehlikeli görevlerin tam ortasında tanıdım onu. Bu kitap bir savaşın, bir ihaneti ortaya çıkarma mücadelesinin hikâyesi. Ama aynı zamanda, gökyüzüyle yeryüzü arasında sıkışmış iki yaralı ruhun birbirine dokunuşunun da hikâyesi… Bu bir intikam hikâyesi değil sadece. Bu, kirletilmiş bir masumiyetin, çalınmış bir çocukluğun ve devrilmeyen bir kadının hikâyesi. Bu, kimin gerçekten düşman olduğunu anlamak için canını ortaya koyman gereken bir dünyanın hikâyesi. Ve unutma: Ateşi yakmaya bir kıvılcım yeter. Ama o kıvılcımı söndüreceğini sananlar… Henüz kül olmamış bir yangını hiç görmemiştir. 🔥 Kapağı yaptığı için @the_older`e çok teşekkür ederim. Tüm haklara şahsıma aittir, kopyalayıp paylaşan olursa işlem yapacağım. Bilginize. @dadaaa

Bir acı ne kadar yıkım olabilirdi. Bir yıkım hangi acıyı peş peşe. sürükleyebilirdi. Ne acılar sustu, nede yıkımlar durdu. Acı bir gözyaşı, genç kızın hayatından geçti. Peki ya şimdi ne olacaktı? Bu acıyı kim dindirecekti? Aşk mı dindirecekti, yoksa hayatın kendisi mi?

Başlama tarihi. 01.09.2024 Arkadaşını kurtarmak için polisle anlaşarak evlendi. Fakat arkadaşının peşinde Savaş Karakurt denilen mafya lideri vardı. Böylelikle Savaş Karakurt onun işlerine çomak sokan Defne Yıldız Aksoy`un da peşine düşmüş oldu. Polisle evli olduğu için güvende olduğunu sanan Defne büyük bir sürprizle karşılaşır. Ve hayatı tamamen değişir. Böylelikle o sürpriz onun hayatını inançlarını güvenini altüst eder... Geçmişinden kurtulmaya çalışarak yıllarca savaş veren Defne`nin karşısına yine geçmişi çıkarak onu zor duruma sokar. Ve böylelikle travmaları tetiklenir. Tüm cephelerde savaşmak zorunda kalan Defne Yıldız Aksoy son kez öğrendiği büyük bir gerçekle dünya başına yıkılır... Bu yolda ona destek olan ailesi zor bir süreçten geçer... Ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz.

Dinlemek için ne gerekir? Kulaklarını tıkasanda duyman yazılmışsa duyarsın. Nasibinde varsa o ses kalbine yazılır... Bazen... Sadece dinlemek yeter. Gerçek kurum kuruluş kişilerle ilgisi yoktur. Tamamen kurgudur.

Belki de karar vermek için çok erkendi veya geç. Her şeyin bir sebebi olmalıydı...

"Senin aşkın bana bi` tuzak" Bir kurgu klasiği.

"Bir daha yüksek sesle konuşma yok tamam mı?" Sesinde yumuşak bir tını vardı. Normalde ona göre olmayan bir sesti. Yutkunmamak için zor tutum kendimi. "Niye ki?" Demeden edemedim. Merak ediyordum benim ondaki yerim neresiydi? "Sesinin kısılmasını istemiyorum Akça." Şuan başka bir durumda olsak anında `yaa` diye demeden edemezdim ama şuan gülümsemedim. Kızgındım ya ben ona. "Niye?" Dedim tekrardan. Sinirlenmesini bekledim ama sakince soruma cevap verdi. "Senin sesini duymam gerekiyor." "Niye?" Sabır diler gibi başını iki yana salladı. Yüzünü yüzüme yaklaştırıp gamzelerini göstererek gülümsedi. "Sesin bana huzur veriyor."

Bir insanın iç dünyasındaki hissettiği eksikliğin peşine düşmesi onu ne kadar derin maceraya sürükleyebilir birlikte takip edelim.

İntikam ile yanıp tutuşan herkez kül olur. Tek istediği, ailesinin katilinden intikam almaktı Ama nereden bilebilirdi ki bu intikamın ona aile olacağını... Sessizlik bazen en derin çığlıktır. Karanlıkta gölgeler hareket eder, görünmeyen eller iz bırakır. Her damga, her fısıltı, geçmişin sırlarını taşır; ama gerçek yüzü saklar. Bir hayat kırılır, başka bir hayat intikam ve adalet arasında savrulur. Görünmeyen düşmanlar, sessiz ihanetler ve bilinmeyen planlar... Ve siz sayfaları çevirdikçe, her şeyin göründüğü kadar basit olmadığını fark edeceksiniz. Gizem, ihanet ve gölgeler arasında, karanlık bir dünyaya adım atmaya hazır olun.

Kasaba halkı bu orman hakkında tuhaf şeyler anlatırdı “Geceleri uluyan gölgeler”, “Ay ışığında parlayan gözler”, “Yitik sürülerin laneti”. Kurguyu beğenip beğenmediğinizi belirtirseniz sevinirim. Beğeni ve yorumlarınıza göre devam edip etmeme kararı alacağım.

Her telden bir şiir, gel istersen...

Kendi hayatımın belirli dönemlerinden ilham alarak yazdığım şiirlerdir. Acılarımı, umutlarımı, kaybedişlerimi, hayallerimi ve yıkılıp gitmiş, meçhule yol almış duygularımı yazmayı amaçladığım bu kitabıma hoşgeldiniz… Aynı duyguları, aynı kırıklıkları paylaşmamamız dileğiyle…

Sonunu bile bile bir yolda ilerlemek nedir bilir misiniz ? Ya da canınızı acıtacağı halde bir şeyin peşinden koşmak. Yürüdüğünüz yolu sizin seçimleriniz oluşturur. İşte Selin’de bu yolda zorluklar yaşayacak. Bakalım onun yolunun sonu nereye çıkacak.

15 yıl önce yaşadıklarının getirisini hâlâ çeken Hayat ve karşısına en umulmadık anda çıkan Turhan`ın hikayesine hoşgeldiniz.

Ölümün eşiğinde hayata tekrar tutunmamı sağlayacak biri. Hayat savaşımda yanımda durabilecek birisi gerçekten varmış.

asi sadece asi kendi için yaşayan ama kendini sevmeyi bilmeyen asi

Hayatımın içinden ,çevremden esinlenerek yazdığım yazıları bu kitabımda toplayacağım… Sevgili okumalar.

Gerçek bir hayat hikayesidir. Köy hayatı ve kuma konusu işlenmektedir. "Gelin" kitabımla benzer türdedir.

Korku en büyük silahtır ve herkes bu silahı bir gün kendine sıkmak zorundadır. Çünkü ilkler her zaman korkuyu,korku acıyı acı ise hüsranlar çıkarır ortaya. "İlk darbe herzaman ilke atılır." "Zamanla ise o ilk hep çürük kalır" "Arkadaki ise sadece izleyici kalır" Normal bir hayatı olan Eliz Erber bir gün ansızın çiçek ve not alması ile hayatının düzeni yavaş yavaş değişmeye başlar ve ortaya yeni sırlar çıkmaya başlar ama çıkan sırlar,yaşanılan olaylar bazı duygulara engel olamaz . "Güneş yıldızlar görünsün diye batar. Karanlık ışığın olsun yolun hep aydınlık olsun yıldız çiçeği"

Ellerim kanlıydı. Ellerimde kan vardı. Bu ellerde ruhunu öldürmüş bir kadının kanı vardı. Görünmez olmuştum artık göremiyordum kendimi, hoş aynadaki yansımam her ne kadar tersini de söylese işime geliyordu belki. Sol tarafıma dönmeden önce kesik bir nefes verdim ve bakışlarımı kendini asmış olan adama çevirdim. Şey sanırım intihar etmiş...

Ailemin trafik kazasında öldürüldüğü bana söylendi peki ya öyle değilse? Şimdi ise aynı katil benim peşimede düşmüştü . Ben şimdi ne yapacaktım?