Bazen bir insanın sessizliği, bir dünyanın çığlığıdır. Bir çocuk, bir anne, bir silah… Ve yıllar sonra susarak yaşamaya mahkûm bir adam. Aras, geçmişin gölgesinde nefes almayı unuttuğunda, bahar yeşili gözleriyle bir kadın ona yeniden yaşamı hatırlatır. Ama bazı mahkûmiyetler parmaklıklarla değil, vicdanla örülür. Affetmenin ve affedilmenin sınırında, iki yabancının yolu gökyüzünün altında kesişir. Kimi susarak yaşar, kimi konuşarak ölür… Ve bazen, özgürlük gökyüzünün altında değil kalbin derinliklerinde saklıdır.