Kısık bir sesle "Kardeşim yaralandı, lütfen yardım edin." dedim karşımdaki adama. "Kimsin? Neredensin?" "Türk`üm" Elindeki yayı yere doğrulttu "Ne idensin?" "Kardeşimin yarası çok ağır lütfen önce ona bakalım." Tutku Mahlas, gittiği gezide yuvarlanarak kendini 16. yüzyılda bulur. Yanındaki kardeşi ile ne yapacağını bilmeyen Tutku, tanıştığı gizemli kişi ise hem güvendiği hem güvenemediği tek kişi olur. Kardeşini bulmalı zamanı kullanmalı.

--- "Bazı yollar sadece ayaklarla değil, kalple geçilir..." Bu kitap, sadece şehirlerin değil, hislerin de izini süren bir yolculuğun kapısını aralıyor. Gezip gördüğüm her yerin bana anlattığı bir hikâye vardı. Kimi zaman bir kubbenin gölgesinde, kimi zaman bir çocuğun gülümsemesinde, kimi zaman da bir dua kadar sessiz sokaklarda... Her adımda biraz daha büyüdüm, biraz daha anladım. Yolun Gönle Açılan Kapısı, sadece bir seyahat kitabı değil; kalbin pusulasını dinleyerek yazılmış gözlem ve hissediş notlarıdır. Her satırıyla okuyucusunu kendi iç yolculuğuna davet ediyor. ---

Olursan öğrenirsin:)

Önsöz — Gerçekliğin Kırıldığı Yer. Bu bir hikâye değil. En azından senin alıştığın anlamda değil. Bu, bir sabah gözlerini açtığında odasını henüz yazmadığı bir kitabın posterleriyle kaplı bulan bir yazarın—ya da belki de artık bir yazar olmayan birinin—hikâyesi. İki uzaylının “ya bu kalemi kara deliğe atsak ne olur?” diye başlattığı o aptalca fikir, evrenin dokusunu yırttı. Gerçeklik; çürük bir kumaş gibi, hayal ve hatıranın dikişlerinden sarktı. Artık zaman doğrusal değil, düşünceler kesin değil ve her kelime… kaderi yeniden yazıyor olabilir. Bu evrenin adı yok. Çünkü adlar sabit kalmaz. Ve anlatıcı bir kişi değil. Belki sensin. Belki de seni yazan, şu an bu cümleyi düşünen başka bir versiyonun. Hazır mısın? Çünkü bundan sonrası rüyasal bir gerçek.

Uzaklardan bir ses duydu ve irkildi. Bu bir insan sesiydi ona sesleniyor ve ona ulaşmasını istiyordu `gel, lütfen! geç olmadan gel...`" ve ardından kaya sesleri duydu. Arkasını döndüğünde geldiği yolun kayalarla kaplandığını gördü.

Afrika Gezisi öncesinde hazırlık yapıyorla? Gezi sırasında ne yaşanacak?

Hayatta tam da böyle değil midir.? Acı♡tatlı En mutlu anlarımız da acıyı,en kötü zamanlarımız da mutluluğu yaşamıyor muyuz? Bu karmaşa işte bizi hayata bağlayan, sonbaharın içinde bile baharı aramamıza yardım eden umut tomurcuğu...🍂🍁 🌟✒Gözün görmedigini görür bazen gönül.Duyulmayanı duyar derinden.Histir ya bu titretir gönül telini ıssızlarda.Karanlıktan çeker vaar eder yarını umuduna sarılı mutlulukla.Zamandır hem yakınlaştıran hem uzaklaştıran.Candır ya bu çeker sevmeyi,çeker özlemi susar tellere sarılı diliyle.Bir gülün dikeni,bir dilin dikeni denktir yaranın sızısına.Hem sevip hem acımak gülün rengine bulanmak.Candan cana akmak...✒🌟