Kardeşinin zamansız ölümünden sonra Park ailesi Seoul`dan taşınarak küçük bir sahil kasabası olan Gangneung`a gelirler. Bu zamansız ölüm ve üvey babasının işinin iflası sonucu babası annesine baskı yapmaya başlar. Üvey babasının bu hallerine artık dayanamayan Ariyeon, annesinin mutluluğundan başka bir şey düşünmeyerek , artık hayatı kuralına göre oynayamaya ve genç yaşta hem okul hem de yarı zamanlı işte çalışıp annesinin yüklerini hafifletmeye başlar. Küçüklüğünden beri keman çalmayı çok seven ve babasından kalan tek hatırayı, kemanını kardeşinin ölümünden sonra tozlu ve karanlık depoya kaldırarak hayatından da hayallerinden de tamamen çıkarır. Ama yeni okulunda gördüğü müzik grubu bu depoyu açar ve Ariyeo` nun hayallerini de hayatını da şaşılacak derecede bir değişime sokar. “Çünkü bazen… en çok unutmak isteyenler, en derin hatırlayanlardır.”

Senden kalan ufacık bir not benimle dalga geçti sevgilim. ————————— Tuna -hevesini aldım senden heves. Heves- tuna seni iten hiç bir zaman ben olmadım ama artık tutanda olmucam. Düşünce anlatsın ne demek olduğunu.

Yaklaşık iki yıl önce babasını kaybeden Aram annesiyle birlikte hayata kaldıkları yerden devam ederlerken son sınıfa gelen Aram yakın arkadaşı Tanya`nın sevgilisinin gizli işler çevirdiğini düşünerek onu takip etmeye başlarlar ve bu gizem onların önüne daha uzun bir yol açar. Tanya o gece soru işaretleriyle dolarken, Aram hayatını değiştirecek o adamı görür. Yıllardır kaçtığı kişi o geceden sonra hep karşısında olur ve onu bambaşka bir hayatın kapısından içeri sokar...

O gün yeryüzü, gökyüzünden düşen kar taneleriyle beyaza bürünmüştü. Çocukların ağlama seslerine, hıçkırıklarına, haykırışlarına tanıklık eden o avlu o gün ilk defa çocukların neşesine tanıklık ediyordu. Küçük kızını mutlu etmek isteyen bir baba, vücuduna giren tek kurşunla kızının gözü önünde yere yığıldı. Beyazlarla kaplı yeryüzü kana bulandı. Bir çocuğun kalbi yerleyeksan oldu... Ve o gün bir ömür unutulmayacak sözler verildi...