"Bazen bir hayatın ortasına doğmazsın. Bir hayatın üzerine atılırsın." Defne, hiçbir zaman bir çocuk gibi yaşayamadı. Oyuncak yerine boş şişelerle, masallar yerine kavga sesleriyle büyüdü. Bir gece, her şeyi alt üst eden o cümle yankılandı evin duvarlarında. Ama bu, bir çöküş hikâyesi değil. Bu, küllerin içinden doğan birinin hikâyesi. Bu, ait olmadığın yerden çıkıp, kendi evini kurma cesaretinin hikâyesi. Bu, Defne`nin kendi ustası oluşunun hikâyesi. Sevgi yoksunluğuyla büyüyen bir kızın, hayatını baştan yazma çabasını anlatıyor. Rutubet kokan duvarların ardından gelen umut sesini, yüzüne bulaşan unla başlayan yeni bir kimliği, ve geçmişin gölgesine rağmen tutunulan hayalleri... Gerçeklerin kan gibi aktığı ama umut kadar beyaz kaldığı bu hikâye, sizi ilk sayfasından son satırına kadar Defne`nin kalbinde tutacak. Çünkü bazen bir çocuk sadece doğmaz. Kendini, kendi elleriyle yeniden var eder.

Azad sustu. Çünkü sevdiği halde gitmeyi seçenler sonunda sessiz kalır. Boran konuştu. Çünkü sevmeyi cesaretli yapanların, korkacak hiçbir şeyi yoktu.” Roza… İki adamın arasında sıkışmış kalbin adıdır. Biri geçmişiyle acıtan, diğeri sarmaya gelen… Bir veda, bir yüzleşme. Ve bir genç kızın en gerçek tercihi. “Beyaz Güvercin” Aşkın yarım kalanından, tamamlanma ihtimaline uzanan bir hikâye. Yüreğine dokunan satırlar arasında kendini bulduğun o kitap… sadece bir karakteri değil, kendini bulacaksın. Zamanı değil, kalbini emanet edeceksin her satıra. Benimle bu yolculuğa çıktığın için öncelikle hoş geldin. Bu hikâyede yalnızla satırlar arasında gezmeyeceksin; yeri gelecek suskun bir yüreğe, yeri gelecek cesur bir seçime tanıklık edeceksin. İki adamın arasında sıkışmış bir kızın, yüreğini kendi elleriyle özgürleştirme çabasını okuyacaksın. Bu sadece bir aşk hikâyesi değil; bu, kırılmalarda büyüyen bir ruhun kendini bulma serüveni. Ve inan bana, bu kitabı okumakla kalmayacak, hissedeceksin. Yüreğine dokunan satırlarda kaybolmaya hazır mısın?

Hayatım boyunca hep eksiktim. Arkadaşım, kardeşim, annem ve ilk aşkım hiç olmamıştı. Hiç bir zaman kalabalık aile sofralarına eşlik etmemiştim. Ama babam vardı, bana hayatı sevdiren bir babam vardı. Her ne kadar büyük bir aile sofrasında yemek yemeğe özensem de babam benim için çoğu şeyi anlamlandırıyordu. Hayatı, bu dünyayı bana öğretmişti. Bu dünya da olan kötülükleri zihnime ilmek ilmek işlemiş, beni büyütmüştü. Her ne kadar soyutlamış olsa bile bunu beni korumak için yaptığını biliyordum. Çünkü ben farklıydım. Biz farklıydık.

Zaafımsın. "Ben sadece senin zaafın olmanı sevdim!" Seni çok seviyorum. "Senin sevgini kullandım!" Seni asla bırakmayacağım. "Peşimi bırak artık!" Sana aşığım. "Senden nefret ediyorum!" Bu son sözden sonra gözlerinin içine bir hayal kırıklığı yerleşti. Artık o da dayanamıyordu. Gitti. Kapıdan çıkıp gitti. Bense peşinden bakakaldım. § "Özür dilerim, sevgilim... Bunu sen ve bebeğimiz için yaptım... Çok özür dilerim..."