En son ne zaman görmüştüm onu? 3 yıl? ya da 4? ‘’Bu bizim son görüşmemiz olacak Neva.’’ demişti Baran. Hayatımdan tamamen çıkıp giderken sadece bir cümle söylemekle yetinmişti. Altı kelime… Daha fazlasına gerek duymamıştı. Peki ya şimdi? Ne değişmişti? Beni ona hatırlatan neydi? Ansızın yanına çağırmasının bir sebebi olmalıydı. Sözünden döndürecek bir sebep.

Adaletin duvarları bazen hapisten daha karanlıktır. Arden Ece Bozkurt, çocuk yaşta dayısının hayalini devralarak gardiyan olur. Fakat T Tipi Cezaevi`nde karşılaştığı ilk gerçek, mesleğin şerefi değil, çürümenin ta kendisidir. Bir gün işkence için indirildiği mahkûmun göğsünde tanıdık bir dövme görür: Kelepçe. Aynısı onda da vardır. Aynısı, geçmişinde sakladığı bir adama aittir. Ve mahkûm, ona bir cümle fısıldar - sadece çocukken amcasından duyduğu o cümle. O andan sonra her şey değişir. Aşk mı? Savaş mı? İhanet mi? Hepsi bu kelepçenin gölgesinde başlar. Ve hikâye, bir kan gölünde, bir çığlıkla biter... Ama bazı sonlar, sadece uyanışın ilk adımıdır.

Kitap az da olsa smut içerir bilginizee