" Komşu kızı, ben sana nereden tutuldum?" ALPASLAN&FİRUZE

Firuze anlamadı,üzerindeki çarşafı kendine doğru çekti ,çıplak bedenini saklamak ister gibi. "Hangi sözün?" "Seninle olamam Firuze ,ben sana aşık olduğumu sanmıştım, ama....." Mustafa konuşamadı, boğazı düğüm düğümdü.Firuze tekrarladı . "Ama ..."dedi. "Ama yanılmışım sana aşık değilmişim .Firuze benim için gelip geçici bir hismişsin." "Neden dün gece benimle birlikte oldun o zaman, madem aşık değildin?" "Mustafa derin bir nefes aldı .Oysa son kez dokunmak istediğini nasıl söylerdi ." Denedim belki sözümü tutarım diye ama yapamam, birbirimizi kandırmayalım Firuze .

Okursanız birşey kaybetmezsiniz!

"Firuze, sen benim en büyük acımsın..." Görüyor muydu zaman çaresizliği? Bilir miydi hüznü, kederi, birinin sende bıraktığı boşluğu yalnızlığı anlar mıydı? Paylaşır mıydı seninle acılarını? Mahşere kalmış bir aşkın ne demek olduğunu anlayabilir miydi? Geri verir miydi o güzel zamanları? Bir daha görecek miydim sevdiğimi? Belki de evet. İmtihanımın bu kadar ağır olacağını bilseydim eğer aşık olur muydum yine de? Aşk her şeye göğüs germektir. Ben göğsümü gererken öldüğümü hissettim de aslında ben değil kalbim ölüyormuş... Bir insan öylesine yaptığı her şeyde bile nasıl harikulâde olmayı becerebilir ki? Benim sevdam beceriyordu. Ona her baktığım da hem en şanslı ama hem de en şanssız biri olduğumu düşünüyorum. O zaten hayata karşı her zaman savaşmış biri. Bir de aşkı için savaşmamalı. Ben aşkımı söyleyemeden kara toprağa gömdüm. Cenazesine bedenim değil ruhum katıldı. Aşkım öldü ben kül oldum. Zaman geçti ben bittim. Anladım ki aşkın dermanı yok. Hiç ummadık zaman da gelir, hiç ummadık zaman da gider. Seni mahveder, kahreder, yok eder, bitirir ve öldürür. Ya küllerinden yeniden doğarsın ve savaşırsın ya da ölü kalmaya devam edersin. Ben hep ölü kaldım. Benim kadınım öldü çünkü. Kadını ölen bir adam nasıl yaşayabilir? Basit bir hikaye büyük imtihanlarla dolu...