Patron: Yanımdayken böyle konuşamıyordun, uzaklaşınca sana bi` cesaret geliyor galiba. Ben: Diyelim ki, yanında seninle böyle konuştum. Deli gibi kızdırdım, hiç sevmediğin şeyleri yaptım, kötü sözler söyledim. Ne yaparsın? Patron: Kendini ... bulursun. Gözlerim kocaman açıldı, hatta bacaklarım istemsizce titredi ve başımı kaldırıp dehşet içinde ona baktım. O ise telefonunu kenara bırakıp, gözlerimin içine bakarak gömleğinin düğmelerini birer birer çözmeye başladı...

Bu hikâye, bir bahar sabahının sessizliğinde başladı. Kalpte kıpırdayan bir merakla, gözlerde yanan bir hevesle. 23 Nisan 2025… Bazı başlangıçlar, mevsimden daha derin izler bırakır. TENSEL Bir bakışla başlayan fısıltı… bir dokunuşla büyüyen sessizlik. Rüzgârın bile kıskanacağı kadar zarifti onun adımları. Buse, hayallerinin peşine düşerken, hayat onu hiç bilmediği bir kapının eşiğine getirir. Ve o kapının ardında, gözleriyle konuşan bir adam vardır: Emir. Sözsüz bir dil başlar aralarında. Ne beden susar, ne ruh... Ama en çok kalp konuşur, en derinden ve en sessiz yerinden. Gölgelerin arasında kalan duygular, Bir kahkahanın ardına gizlenen kıskançlıklar... Ve kalpte adını bile anmaya korkulan hisler… Aynı evde iki kadın… Bir dostluk, bir sır, bir kırılma… Beyza’nın sustukları Buse’nin gözlerinde yankı bulur. Ve bir kadın daha girer sahneye: Selin. Zarif ama hesapçı, kibar ama gözlemci… O da fark eder, artık ilgi başka yöne kaymaktadır. Tutkunun sesi kimi zaman fısıltıdır, Kimi zaman bir çığlık gibi yankılanır gecenin içinde. Tensel, yalnızca arzuyu değil, Saklı kalmış duyguları, bastırılan hisleri ve tehlikeli yakınlıkları anlatır. Kalbin atışıyla tenin kıpırtısı arasında sıkışmış bir hikâye bu. Aşkın, sadakatin ve arzu dolu bakışların ince çizgisinde yürüyen bir kadın… Çünkü bazen bir temas, kelimelerden çok şey anlatır. ---

Yorgunluktan dizlerimin bağı çözülmek üzereydi. Kolumdaki saate bakmak için bileğimi çevirdim. Saatin çok geç olduğunu görmemin ardından adımlarımı eve doğru hızlandırdım. Hızlı ve büyük adımlarım ile ilerlediğim, zifiri karanlık sokağın köşesini dönecekken arkamdaki adım sesiyle irkildim. Arkama bakmadan aynı hızda ilerlemeye devam ederken telefonumu cebimden çıkarıp arama kısmına girdim. "kaçamayacaksın." sesin ardından kolumu güçlü bir elin çekmesiyle, park halindeki iki arabanın arasına sürüklendim. çığlığımın yarısı bile duyulmadan ağzıma kapatılan mendille sersemlemeye başladım...

Esra`nın tüm hayatı, 15 yaşında annesini kaybettikten sonra başlamıştı. Yıllar boyunca okulunu dahi bırakıp tamamen, annesinden sonra hayata küsen kumarbaz, içkici babasının borçlarını ödemeye adamıştı kendisini. Amacı, yıllarca onu yeniden hayata döndürmek, ve eski babasını ortaya çıkarmak olmuş ve bunun için savaşıp durmuştu. Derken babası bir gün eve, eli kanlı bir kâtil olarak gelmişti. Öldürdüğü kişi ise, tehlikeli bir Mafya babasının erkek kardeşiydi...

İlişkileri işten ibaretti, daha fazlası olamazdı. Olmamalıydı. Onu istememeliydi...belki de bu yüzden en çok onu istiyordu. Zeki ve genç Damien Moreau, 22 yaşında kurduğu eğlence şirketi Vita Co. için yaşıyordu. İşine sadıktı fakat bir o kadar eğlenceyi de severdi. Dünyanın her yerinde kulüplere sahip bir adam nasıl çapkın olmazdı ki? Ama aşk? Ona göre sadece bir zaman kaybıydı. Ancak yeni projesi için anlaştığı Elea Rosewood Damien`ın ilgisini gerekenden fazla çekiyordu. Elea Rosewood, güzelliği ve zekasıyla göz önünde bulunan bir iç mimardı. Müşterilerinin memnuniyetini her zaman ön plana koyan Elea için özel hayat neredeyse yoktu. Sanatla iç içe olmasına rağmen bir kapı kadar sert ve ölü bir adam kadar duygusuzdu. Veya kendini bu maskenin ardına saklıyordu. Fakat o maskeyi kimse kıramaz, kimse Elea ile işi arasına giremezdi. Özellikle de bu kişi işbirliği yaptığı, herkesin dilindeki zengin ve çapkın Damien Moreau ise. Damien sadece bir iş birlikçiydi, Elea`yı tanıyamazdı...Değil mi?