Ağır ağır yürümeye başladı ıssız sokakta. Omuzlarında ağır yük ve yüreğindeki sızı ile. Onu bir gün bulacağına inanıyordu. Ama böyle değil. Kalabalık bir sokakta karşılaşabilirdi yada yol üzerinde bir durakta. Belkide onu ilk gördüğü gün gibi masa başında çalışırken Efruz, Cihangir yine Efruz`un harelerine dalıp giderdi. Ama bütün bunlar olmadı. Adam kadını hiç ummadığı bir yerde, ummadığı bir vaziyette buldu. Omuzlarına kadar örttüğü başörtüsü, kendine birkaç beden büyük gelen koyu renk bir elbiseyle birde... birde kardeşinin, Atahan`ın bire bir kopyası olan bir çocukla buldu karısını Cihangir. Unuttuğu nefesi alamıyor, gözlerinin önündeki resmi silemiyordu zihninden. ~~~ - İhanetle sınanan bir aşktan geriye ne kalırdı ? - Peki ya her şeyden habersiz masum bir bebek nelere sebep olabilirdi.

Bugün Andora`da çok büyük bir hazırlık vardı. Bugün on yılda bir düzenlenen mühür kutsaması vardı. Mühür kutsaması, 18 yaşını doldurmuş veliahtların kan mührüyle eşlerini buldukları, evli eşlerin de evliliklerini kutsadığı bir tür ayindi. Bu seferki kutsama gökyüzü krallığında olacaktı. Andora`da dört büyük krallık vardı: Gökyüzü Krallığı, Ateş Krallığı, Orman Krallığı ve Okyanus Krallığı. Bu krallıklar dört elementi temsil ediyordu. Bunların yanı sıra kara büyücüler, cadılar, kurtlar, vampirler ve daha birçok varlığın olduğu bir yerdi Andora... Bu gün Efruz`un da ilk kutsamasıydı. Sırayla tüm veliahtlar kutsal ateşe kanlarını damlatıp mühürlüleri ni bulmuşlardı. Sıra Efruz`a geldiğinde çok tuhaf birşey olmuştu...

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.